Wat er in het hoofd van een vrouw gebeurt als ze ouder geschat wordt dan ze is

Er zijn van die dagen dat Femke (37 lentes jong) het idee heeft dat ze 23 is en vol in het Amsterdamse studentenleven staat. Er zijn echter ook dagen dat ze naar zichzelf in de spiegel kijkt en verlangt naar een spuit botox in haar voorhoofd en makeup die wallen echt kan verdoezelen. En laatst was er een dag dat Femke zich 23 voelde en veul en veueueueullll ouder geschat werd. Dit is hoe wanhopig ze daar van werd.

Daar reed ik dan. Op de fiets naast een jongeman van 31. Iemand die ik wel als jonger zie, maar ook iemand van mijn eigen generatie. Een dertiger. We spraken over uitgaan en muzieksoorten en hij vroeg of ik van ‘housen’ hield. Nu houd ik helemaal niet van housen, nooit gedaan ook, dus dat vertelde ik hem. En toen zei hij dus: “Ach ja, dat snap ik ook wel. Op jouw leeftijd.” Ik begreep in eerste instantie niet wat er gebeurde. “Gast”, zei ik., “we schelen vijf/zes jaar he?” En toen sprak hij het me-mo-ra-be-le woord: ECHT???? Let vooral op de vier vraagtekens. Ik vermoed dat het er op dat moment twaalf waren. De jongeman viel bijna van zijn fiets. Zo verbaasd was hij dat deze vrouw, ik dus, helemaal niet stokoud was, maar iemand met wie je op je eigen niveau zou kunnen converseren en grapjes maken, iemand voor wie het gehoorapparaat nog net zo ver weg is als voor hem. Nee, dat had hij werkelijk waar niet zien aankomen.

Hu hoor ik jullie allemaal denken – en die reacties zal ik straks op facebook ook wel weer krijgen- wat maakt het nu uit hoe oud iemand je schat? en: age is a number. En: je bent zo oud als je je voelt. En oud is juist mooi. En: waarom wordt jeugd zo vereerd, terwijl wijsheid met de jaren komt. En: als je daar mee bezig bent, dan ben je wel echt oppervlakkig. Voor mensen die de neiging hebben om dat soort dingen te zeggen of die niet begrijpen hoe pijnlijk het kan voelen om ouder dan je bent geschat te worden…voor die mensen is dit stuk niet. Ja, ik weet dat het geen drama van wereldformaat is en dat ik me eroverheen zou moeten zetten en gewoon hup weer back to work, maar sorry, ik ben een triestig persoon…het lukt me niet.

Sterker nog: sinds het moment dat de opmerking werd gemaakt, ben ik bezig met hoe ik het een plekje moet geven. Ja, echt, zo’n plekje waar de psycholoog het altijd over heeft. Dat je het kunt accepteren en er geen gevoelens meer bij hebt. Ik ben helaas nog niet zo ver. Ik zit nog in de aanval-modus. Of in de verdedigingsmodus, daar wil ik vanaf zijn. Tijdens de fietsrit-from-hell wilde ik al de hele tijd aan de jongeman vragen: Maar hoe kwam je daar nou bij? Dat ik veel ouder zou zijn dan 37? Waarom dacht je dat? Is mijn taalgebruik te jaren negentig? Heb ik een oubollig kapsel? Heb ik een moeke-figuur? Is mijn hoofd erg gevouwen en getekend door de tand des tijds? Maar omdat het gesprek allang weer ‘casual’ op andere onderwerpen was gekomen, wist ik me geen weg te manoeuvreren naar het leeftijdsissue. Er bleef echter wel een onbestemd gevoel in mijn buikstreek hangen. Zo van: er is iets kuts gebeurd, wat was het ook alweer? Oh ja, ik ben OUDER geschat. Kolere.

Toen ik terugkwam op de redactie en het mijn collega’s vertelde overspoelden ze me met een golf van medelijden. Helaas zei niemand: “Joh, de meeste mensen denken dat je 30 bent.” Een opmerking waarbij ik baat had gehad. Ik begon dus zelf maar redenen aan te dragen die als argument voor zijn uitspraak zouden kunnen dienen. “Omdat ik een eigen bedrijf heb, had ie natuurlijk niet gedacht dat ik nog best jong zou kunnen zijn.” Mijn collega’s haalden hun schouders op. Niemand vond het echt een afdoende goede verklaring. Of misschien waren ze niet op zoek naar een verklaring, omdat ze die allemaal allang in hun hoofd hadden…

Lees ook: 35 dingen die je denkt als je weer te dik voor de spiegel staat