Zo is het om failliet te gaan, deel 3: “Er is een doodse stilte ingetreden.”

Organisatieadviseur en coach Denise Hulst zag twee jaar geleden haar inkomsten heel hard omlaag gaan. Ze is kostwinner en moeder van twee kinderen. Dit is deel 3 van haar angstaanjagende verhaal: “Onze rekening wordt geblokkeerd.”

De tijd dat ik op hoop van zegen mijn pinpas in de betaalautomaat steek is definitief voorbij. Ze moesten eens weten, denk ik terwijl ik de statiegeld bon en de spaarkaart overhandig om de aanbiedingen van de week te betalen die op de band liggen. Geen inkomen hebben ondermijnt mijn gevoel van eigenwaarde. Ik ben woest, gedeprimeerd, machteloos en in paniek. De dagen slepen zich voort en om de haverklap kijk ik in mijn mail of er een aanvraag voor een opdracht binnenkomt. Natuurlijk niet. Er is een doodse stilte ingetreden. En ik ben ziek. Ik blijk de ziekte van Graves te hebben omdat mijn schildklier op hol geslagen is. Stress. Ik ben uitgeput door de slapeloze nachten en de zorgen.

Lees ook: Zo is het om failliet te gaan, deel 1: “Hoe lang kunnen we het nog uitzingen?”

De kosmos regelt het voor je als je het zelf niet doet
Ondanks het feit dat ik mijn werk verfoeide, het afschuwelijk vond om dagelijks lange dagen te maken, in de file te staan, trainingen te geven aan mensen die eigenlijk niets willen maar wel veel moeten verlang ik naar de veiligheid van een gevulde bankrekening. Al die jaren waarin ik voelde dat ik toe was aan een nieuwe stap in mijn werkzame bestaan ballen zich samen in deze tijd van crisis. ‘Ja ‘Denise’, zeg ik tegen mezelf… ‘eigen schuld dikke bult. De kosmos geeft je op je lazer. Als jij niet zelf in de benen gaat om te doen wat je moet doen, namelijk je geld op een manier gaan verdienen die wel bij je past, regelt het universum het wel voor je.’
Ik zeg het elke dag minstens 10 keer. Ik weet dat ik op een keerpunt sta. Dat het anders moet. Ik ben uitgewoond van de zorgen, maar daarvoor was ik uitgewoond van het harde werken. Ik wil niet meer. Ik wil alleen nog maar uitrusten en tot mezelf komen. Het universum heeft de boel zo voor me geregeld dat ik niets anders meer kan doen dan dat. Zonder opdrachten heb ik geen enkele reden om mezelf over de kop te werken en moet ik wel op de bank blijven zitten. En dat is ook wat ik doe. Ik zit, ik slaap, ik huil, pieker en pijns.

Doorstart of failliet?
Aan alles komt een eind. Zeker aan het geduld van banken. Peter, mijn man heeft de bank aan de telefoon gehad. Onze rekening wordt geblokkeerd. We kunnen niets meer op de pof betalen en ook geen geld meer opnemen. Het is maandag en het grote lenen is begonnen. Honderd euro hier, honderd euro daar. Maar niet genoeg om de hypotheek te betalen.
Ik trek de stoute schoenen aan en zeg tegen Peter: ‘We gaan een extern financier zoeken. Zo kan het niet langer. Als we nog een maand wachten krijgen we een dwangbevel en wordt ons huis op de veiling verkocht. Dat wil ik niet.’ Peter knikt. Ik pak de telefoon en bel een zakelijke relatie uit mijn netwerk die ik ken, vertrouw en hoog heb zitten. We pakken onze jas, stappen in de auto en rijden richting Amsterdam. Na een kort gesprek zitten we weer in de auto terug naar huis. We zijn een zak geld rijker. We kunnen de hypotheek betalen en eten kopen. We kunnen een half jaar vooruit. Dat geeft lucht. Na veel geregel (hij is vennoot bij ons geworden) en gedoe betalen we in één dag een bedrag van achterstallige rekeningen van duizenden euro’s. En ik voel me enerzijds bevrijdt en anderzijds bezwaard. Waar gaat dit in hemelsnaam op uitlopen?

Crisisteam
Nietsdoen is geen optie. Een aantal vriend- ondernemers staan erop om met ons aan de slag te gaan. Onze twee wekelijkse bijeenkomsten staan in het teken van de toekomst. Wat kunnen we nu doen om de geldstroom weer op gang te brengen, hoe willen we dat op de middellange termijn doen en op de lange termijn? Het is klaar als een klontje: het zakendoen zoals ik dat gewend was heeft zijn langste tijd gehad. Door de crisis zijn er in een sneltreinvaart fundamentele veranderingen gekomen in de manier waarop bedrijven zaken doen. En het wordt dus ook nooit meer zoals het was. Groeien en ontwikkelen. Nog meer de klant centraal.
Wil ik dat? Kan ik dat?
De bijeenkomsten helpen me om weer in de doestand te komen, maar zin hebben, nee. Zeker niet. Ik wil dit niet meer. Ik wil kappen. Maar als ik dat doe, valt ons oh zo wankele kaartenhuis om. De gevolgen zijn voor mij niet te overzien: huis verkopen, niet in aanmerking komen voor sociale woning bouw want te veel verdiend, dus toch op een woningmarkt aangewezen zijn waar ik evenveel huur betaal als hypotheek? Dat schiet niet op. UWV? Arghh! Solliciteren? Nee! Loondienst? Wie wil zo’n eigengereide zelfstandige nou toch nog hebben? Voor mij 10 anderen die wel in de pas willen lopen. Ik zie het allemaal niet zo scherp. En langzaam komt ook de bodem van deze zak geld in zicht.

Lees ook: Zo is het om failliet te gaan, deel 2: “Het was het slechtste jaar ooit.”