24 hartverscheurende dingen die je denkt als je sociale angsten hebt

Bij sociale angsten denken de meesten van ons meteen aan verlegen types die niet vaak de deur uitkomen, maar er zijn genoeg mensen die zich daar dagelijks in proberen te verhouden. Omdat ze wel moeten, of omdat ze zich tegen hun angsten willen verzetten. En dat gaat over deze, soms hartverscheurende gedachten, opgetekend door website The Mighty. We werden er even stil van…

1. “De meeste mensen denken dat ik onbeleefd ben als ik niet spraakzaam ben in een groep mensen. In werkelijkheid ben ik doodsbang omdat mijn gedachten me voortdurend waarschuwen voor het zeggen van de ‘verkeerde’ of ‘stomme’ dingen. ”

2. “Ik ben constant vastgelijmd aan mijn telefoon. Het is gewoon een excuus om niet rechtstreeks met wie dan ook te hoeven praten. In mijn hoofd gaat het dan voortdurend over één zin die ik ongeveer 30 keer zeg in mijn hoofd, maar tegen de tijd dat ik het durf te zeggen  is het niet meer relevant. ”

3. “Als ik stil ben, luister ik liever naar anderen. Ik heb op dat moment het gevoel dat als ik wat zeg, dat dom lijkt.”

4. “Op een feestje praat ik snel, wandel rond en maak grapjes alsof ik er niet bij ben. Ik loop dan op de automatische piloot en pas later, als ik weer ben geaard, kan ik weer herinneren wat ik heb gezegd of gedaan. Bijna alsof ik een beetje dronken was, terwijl ik niet drink. Van nature praat ik snel en maak ik grapjes, dus niemand kan het verschil zien. Behalve ikzelf, maar meestal pas nadat ik weer uit ‘de mist’ bent gekomen. ”

5. “Ik denk niet dat de meeste mensen beseffen dat als ik uit met vrienden uitga en ik plotseling vertrek, dan is dat meestal uit angst is. En zodra ik die op voel komen is het meteen tijd om naar huis te gaan.”

6. “Ik kijk voortdurend naar de lichaamstaal van anderen, om te zien of in hen beledig door alleen maar te ademen.”

7. “In mijn gedachten zeg ik tegen mezelf: stil, je praat veel, niemand geeft om wat je zegt, iedereen is je aan het beoordelen. Maar ik kan zo angstig worden als ik met vrienden weg ben en er een ongemakkelijke stilte valt, of niemand praat. Dan voel ik ik de behoefte om meer te praten, hoewel ik van binnen dood ga van paniek en angst. Soms kost het me na afloop dagen zonder sociale interactie of een verblijf in bed, om te herstellen.”

8. “Eindelijk een telefoontje plegen kan soms dagen duren om moed te verzamelen. Appen is gemakkelijker, maar het is nog steeds moeilijk om als eerste het gesprek te beginnen. Ik praat niet graag in groepen. Soms it ik ergens een half uur in mijn auto voor de deur, om dan toch te besluiten niet te gaan.”

9. “Ik zeg harde dingen, speel de clown, zorg dat mensen lachen. Alles om maar te verhullen dat ik worstel en erg over mijn toeren ben.”

10. “Ik word boos als ik met mensen moet dealen. Die boosheid gebeurt meestal thuis en gaat over vragen als: ‘waar ga je heen?’ En ‘waarom?’ Pas als ik weg ben en de auto start word ik weer rustiger.”

11. “Ik speel met mijn haar of tas om mijn nerveuze energie te verlichten. Ik merk dat soms niet eens, tot ik ineens een totaal verscheurd servet in mijn hand heb.”

12. “Ik zal altijd met mijn rug tegen de muur gaan zitten. En ik zal zelfs vragen om met mij van plaats te verwisselen tot ik ‘goed’ zit. Van gesprekken mis ik soms stukken, omdat ik bezig ben met het kiezen en plannen van mijn vluchtwegen en het maken van mentale notities over iedereen in de kamer.”

13. “Ik ben of helemaal stil waardoor mensen denken dat ik niet gezellig ben. Of ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat ik ‘normaal’ doe, waarna ik veel praat en op en neer loop.  Het is hoe dan ook een situatie waarin ik altijd verlies. ”

14. “Oefenen en oefenen van wat ik ga zeggen aan de telefoon. Ik schrijf op wat ik wil zeggen  dus als mijn angst te veel wordt, lees ik ‘mijn script’ op.”

15. “Ik neem lang de tijd voor het beantwoorden van e-mails of Apps. In het bijzonder in groepsberichten, want ik ben doodsbang voor verkeerde spelling of iets dat niet correct is of onbeleefd over kan komen. In het verleden heb ik misverstanden gehad dankzij deze vormen van communicatie en dat maakt me bang. Ik voel me alsof iedereen al een hekel aan me heeft, en als ik iets geks schrijf ik dat gevoel alleen maar erger wordt.”

16. “Ik concentreer me niet op een gesprek, omdat ik ondertussen denk aan mijn trein die ik ga missen of hoe mijn haar eruit ziet. En als ik wel geïnteresseerd kijk vraag ik me af of het al genoeg is om het gesprek af te ronden, zodat ik naar bed kan en genoeg slaap krijg. Het is vermoeiend, omdat mijn geest niet stopt en ik me over het algemeen niet kan herinneren van wat iemand tegen me zei tijdens het gesprek. ”

17. “Sociale angst is de reden waarom ik mijn haar lang draag. Het is een soort van veiligheidsdeken voor mij, zeer geruststellend om mee te kunnen spelen en zacht. Ik voel me minder bloot met mijn haar als een gordijn, waarin ik zo vaak als ik wil kan verdwijnen.”

18. “Ik heb een ‘resting bitch gezicht’ , alsof ik niet tevreden ben. Als ik me ongemakkelijk voel kan ik niet echt mijn emoties tonen. Dus zoek ik voortdurend naar een excuus om de ​​kamer te verlaten, of zit aan mijn telefoon of social media vastgelijmd. Terwijl ik me zenuwachtig voel.”

19. “Ik annuleer plannen vaak last minute. Niet omdat ik onbeleefd ben of per se niet wil gaan, maar omdat ik bang ben van wat er in de openbaarheid kan gebeuren. Wie gaat er naar me kijken, word ik in verlegenheid gebracht, etc? En na afloop voel ik me vreselijk dat ik het gemist heb”

20. “Ik begin belachelijk te zweten, ongeacht de temperatuur. Het ergste is als het zweet uitbreekt op mijn bovenlip, want dat kan ik niet verbergen. Voor elk sollicitatiegesprek heb ik m serieus afgevraagd of ik deze keer zou proberen met een anti-tramspirant deodorant op mijn bovenlip. ”

21. “Ik maak plannen het liefst één dag van tevoren. Dan heb ik de ochtend om me mentaal  voor te bereiden op de dag, wat de angst vermindert en me troost. Het is moeilijk om spontaan te zijn, maar zo probeer ik een middenweg.”

22. “Ik kom over als  koud, bot en gespannen. Maar in feite is dat eigenlijk een direct gevolg van paniek en pure moeite om om te gaan met die persoon. Terwijl ik -ironisch genoeg- heel erg mijn best doe om spontaan te blijven.”

23. “Ik zone soms out soms wanneer er te veel stimulans is. Ik ga dan gewoon ergens anders heen in mijn hoofd. Fysiek ben ik er dan nog wel, maar in feite zit ik naars iets raars als een vuilnisbak te staren.”

24. “Ik glimlach onhandig en probeer heel hard om in niemands weg te lopen. Ik voel me alsof ik andere mensen verveel en wil gewoon het liefst vertrekken, zelfs als het leuk is. Ik vind het verschrikkelijk, maar het is zo.”

Lees ook: Na deze video denk je even anders over je drukke leven