Hoe leer ik mijn dochter van haar lijf te houden, als ik het mijne haat?

In de huidige wereld, waarin vrouwen om het minste of geringste bekritiseerd worden, is het des te belangrijker dat we onze dochters zogenaamd ‘body positive’ opvoeden. Maar hoe doe je dat, als je zelf eigenlijk niet blij bent met je lichaam?

Ik heb altijd mijn onzekerheden gehad over mijn lijf, maar nu ik drie kinderen heb gebaard, zou ik helemaal het liefst alle spiegels vermijden. Dat klinkt misschien dramatisch en het getuigt inderdaad van bijzonder weinig girlpower en feminisme en al dat soort dingen, maar het is wel hoe het is. Een bekentenis waar je als zichzelf respecterende vrouw van tegenwoordig, in een tijd waarin emancipatie en vrouwenpower opnieuw hoog op de publieke agenda staan, eigenlijk niet meer echt mee weg kunt komen. Want de ‘BOPO’ campagnes vliegen je om de oren. Je kunt geen blad openslaan, geen social media feed openen zonder geconfronteerd te worden met het pleidooi voor de bevrijding van het vrouwenlijf. Het vrouwenlijf in al haar verschillende vormen en maten. Het vrouwenlijf dat mooi en goed is in alle verschillende verschijningsvormen. Vooral ook het moederlijf, dat wellicht niet meer zo strak en pront is als vroeger, maar desondanks prachtig. En daar moeten we blij mee zijn. Het is waar: je zou je lijf moeten vieren. Want je lijf: dat is een tempel en daar zouden alle vrouwen en meisjes zich bewust van moeten zijn. Ik wil dat ook aan mijn twee dochters meegeven, zodat zij later opgroeien tot zelfverzekerde vrouwen die blij zijn met zichzelf. Maar hoe geloofwaardig kom ik over, als ik eigenlijk helemaal niet zo blij ben met mezelf?

Maar liefst drie kinderen heeft mijn lichaam gedragen en dat heeft zijn sporen nagelaten. Logisch natuurlijk, en eigenlijk zou mijn veranderde lijf me dus moeten vervullen met trots. Omdat het een bewijs is van mijn moederschap en bovendien van de kracht van mijn lichaam. En daarnaast: wat doet het er eigenlijk toe hoe ik er onder mijn kleren uitzie? Het gaat toch om wie ik bén? Maar een leven lang lichaamsindoctrinatie wis je nou eenmaal niet zomaar uit. Al zolang als ik me echt bewust ben van mijn lijf, ben ik me er ook pijnlijk van bewust geweest dat het diende te voldoen aan een bepaalde standaard. Omdat dat blijkbaar was wat gold als ‘mooi’. Niet dat ik daar ooit echt aan heb kunnen voldoen trouwens, maar voor ik moeder werd kwam het in ieder geval nog meer in de buurt dan nu. Nu zal ik er helemaal nooit meer aan kunnen voldoen, ook al train ik me drie slagen in de rondte en zou ik me allerhande cosmetische verbeteringen laten aanmeten. Of nou ja, misschien dat het in dat laatste geval nog zou kunnen lukken, maar ik vrees toch dat het niet geoorloofd is om te bezuinigen op eten voor die drie kinderen, voor het bekostigen van een mommy make-over. Dus de droom van een lijf van een Victoria’s Secret angel, die is, samen met mijn laatste placenta, voorgoed in de prullenbak verdwenen.

Hoewel ik wéét dat ik mijn lijf moet omarmen en dat dat de enige manier is om mijn dochters een goed voorbeeld te geven, voel ik me minder thuis in mijn eigen lijf dan ooit. Soms kijk ik in de spiegel en kan ik eigenlijk wel bijna huilen, als ik zie wat mijn zwangerschappen hebben aangericht. Het is niet eens dat ik de extra kilo’s niet ben kwijtgeraakt, maar gewoon, het feit dat alles anders is. Dat mijn buikspieren niet meer zo sterk zijn als voorheen. Dat mijn borsten van vorm zijn veranderd en mijn heupen breder zijn geworden. Dat mijn dochter aan me vraagt waarom mijn navel zo raar rimpelt als ik samen met haar in bad zit en waarom ik eigenlijk van die witte streepjes op mijn dijen heb. Als ik naar mijn naakte lichaam kijk, herken ik mezelf bijna niet meer en ja, dat vind ik best wel moeilijk. Ik vind het lastig om al die perfecte vrouwen op de billboards, op televisie en op internet te zien en daardoor steeds geconfronteerd te worden met mijn eigen imperfectie. Imperfectie die natuurlijk helemaal niet bestaat, want die zogenaamde perfectie waar ik me aan blijf spiegelen dát is de echte illusie.

Ik wil voorkomen dat mijn dochters zich gaan voelen zoals ik me eigenlijk bijna heel mijn leven lang gevoeld heb. Dat ze al een hekel aan hun eigen lichaam krijgen voordat ze goed en wel echt in dat lijf gegroeid zijn en zich daardoor altijd, ook al is het maar een heel klein beetje, onzeker zullen voelen. Ik wil mijn dochters leren dat ze mooi zijn zoals ze zijn en dat hun schoonheid niet gedefinieerd wordt door hun lichaam. Ik doe mijn best ze dat mee te geven, maar ik ben toch bang dat ze, ook al wil ik dat natuurlijk niet, mijn eigen onvrede aanvoelen. En aangezien goed voorbeeld goed doet volgen, zal dat ook wel gelden voor slecht voorbeeld. En zeg nou zelf, hoe hypocriet is het om BOPO te prediken, als je zelf iedere ochtend ontevreden voor de spiegel je muffintop in je skinnyjeans probeert te proppen?

Moeders van dochters hebben een enorme verantwoordelijkheid, omdat het zo ontzettend belangrijk is om meisjes de wereld in te sturen met een positief zelfbeeld. Want echte emancipatie, echte gelijkheid begint met een generatie vrouwen die oprecht van zichzelf houdt, trots is op wie ze zijn, zoals ze zijn. En die zich dus ook niks anders meer laten wijsmaken. Ik gun mijn dochters een betere relatie met zichzelf dan ik ooit met mezelf heb gehad. En wellicht moet ik daarvoor juist eens wat vaker in de spiegel kijken. Echt kijken. Omdat ik dan misschien ook zie wat mijn kinderen ook vaak genoeg tegen mij zeggen: “Mama, ik vind je zo mooi.” En was het niet zo dat kinderen altijd de waarheid spreken?

Lees ook: Wat 100-jarigen te zeggen hebben over schoonheid (mét make-up tips!)