Versmolten met je smartphone? Dit is de reden…

Als ik ’s ochtends opsta, is het eerste wat ik doe mijn telefoon pakken om mijn e-mail te checken. Gewoon echt het allereerste. Soms voel ik me dan wel een beetje belachelijk. Want halló, het is zes uur ’s morgens! Eerst maar eens koffie misschien? Maar ik kan het gewoon niet laten. Het idee dat dat apparaatje volstaat met mailtjes, status updates en appjes die ik nog níet gezien heb, ik kan het gewoon niet aan. Ik ben een slaaf van mijn smartphone.

Lees ook: EHBO bij psychische pijn: als het verdriet even te erg voelt

Laatst ging ik bij vrienden eten. Op een gegeven moment keek ik de tafel rond en zag dat we, zes man sterk, állemaal met onze smartphones naast ons bord zaten. Niemand zat erop te kijken, maar toch. Eigenlijk zag het er behoorlijk asociaal uit. Alsof we elkaar alleen maar interessant vonden totdat er een leukere statusupdate voorbij kwam. Dat was natuurlijk niet de indruk die ook maar íemand van ons wilde wekken, maar hoezó konden die mobieltjes niet gewoon in onze tassen blijven tijdens het eten? Lag er iemand op sterven, zat één van ons te wachten op een telefoontje van het Pentagon? Nee, niet bepaald. Waarom dan toch die drang naar bereikbaarheid? Want echt, als dat bolletje achter mijn naam op Facebook twee uur lang niet groen is, slaan in Silicon Valley heus niet meteen de stoppen door.

Ik ben, gelukkig, niet de enige met een ‘social addiction’, de meesten van ons lopen de hele dag met trillende billen van alle updates die in onze kontzak binnenkomen. Ik mag mijn vrienden dan misschien weinig zien, gebrek aan contact hebben we in ieder geval niet. Opgeteld denk ik dat ik misschien wel zo’n drie uur per dag bezig ben met socialisen via mijn smartphone. Drie uur die ik ook had kunnen gebruiken om te werken, in bad te liggen, of de laatste bestseller van Griet Op de Beeck te lezen. Heel wat nuttiger bezigheden dan me een appnek typen op dat rottige kleine toetsenbordje. Maar de smartphone roept na één alinea toch altijd weer harder dan de personages uit mijn boek, of de aromatische geurkaarsen in de badkamer. En voor je het weet is het elf uur ’s avonds en ga ik slapen met een blauwe waas voor mijn ogen. Met mijn smartphone trillend onder mijn kussen.

Maar ach, hoe erg is dat nou helemaal, denk ik dan bij mezelf. Nou, best wel erg dus eigenlijk. Aangetoond is dat verslaafd zijn aan social media eigenlijk hetzelfde is aan verslaafd zijn aan alcohol, of cocaïne. Onderzoekers zagen namelijk dezelfde soort veranderingen in de witte stof in de hersenen en verhoogde activiteit in die delen van het brein die verantwoordelijk zijn voor impulsief gedrag, iets dat je bij verslaafde mensen veel ziet. Het klinkt bizar, maar er zijn mensen hun baan verloren door hun smartphone verslaving. Zo was er een Britse makelaar bij het bekende bedrijf Goldman Sachs, die ontslagen werd omdat hij elke dag maar liefst vier uur onder werktijd zat te Facebooken. Het eerste wat hij deed nadat hij de zak had gekregen? Het op Facebook zetten. Maar nee hoor, hij was niet verslaafd…

Gisteren kreeg ik een kleine paniekaanval toen mijn telefoon zomaar opeens uitviel. Geen sjoege gaf het ding, plop weg, geen contact meer. Mijn wereld ging letterlijk op zwart. Ik stond al bijna in een papieren zak te ademen, toen ik moest denken aan die ontslagen smartphonejunk uit Engeland. Die nu waarschijnlijk van zijn bijstandsuitkering zijn dataverkeer probeert te bekostigen. Ik heb nog steeds een baan en dat wil ik graag zo houden. Dus voordat ik straks ook met een kartonnen doos met daarin een nietmachine en twee pennen aan de straat gezet wordt, is het misschien tijd om mijn smartphone periodiek op stil te zetten. Ik zal wel een tijdje ontwenningsverschijnselen krijgen, gaan trillen en overmatig zweten enzo. Maar uiteindelijk kom ik er sterker uit, dat weet ik zeker. Van smartphone-slaaf naar smartphone-survivor. Yes, I can!

Lees ook: Waarom wandelen de beste manier is om jezelf (en anderen) te leren kennen