26 dingen die je denkt op verjaardagen na de 30

Dat haar leeftijd haar inhaalt en dat ze ook al niks te vragen weet – Mariëtte was jarig, werd 34 jaar, en dacht van alles.

Ik denk op mijn verjaardag altijd heel vaak aan mensen die jong dood zijn gegaan en dan voel ik me schuldig dat ik stiekem een beetje baal dat ik weer een jaar ouder ben. Het is een geschenk om ouder te worden, mensen, een geschenk.
Behalve dan dat ik op mijn verjaardag altijd ineens heel veel rimpels gekregen lijk te hebben.
Raar dat ik bij anderen altijd vind dat hun leeftijd ze past, terwijl ik bij mezelf het idee heb dat ik veel jonger ben dan ik ben.
En dat slaat óók nergens op, aangezien ik er niet bijster jong uitzie, twee kinderen heb, een man, een koophuis en alles. Dus ik denk dat 34 een heel prima passende leeftijd is.
Nu ben ik dus “halverwege de dertig”, zo ongeveer.
Nog even en ik ben “eind dertig”. Of veertig.

Ik denk dat ik altijd een beetje het gevoel heb dat ik niet genoeg heb gedaan en bereikt voor mijn leeftijd.
Alsof mijn leeftijd me aan het inhalen is.
Trouwens wel geinig om wakker te worden en dan de nieuwslezer op de radio mijn verjaardag te horen noemen.
Of nou ja, niet echt, maar de datum klinkt meteen zo lekker feestelijk.
Wat ook raar is: het is altijd zo snel wéér m’n verjaardag.
Vroeger telde ik de uren af, nu denk ik de avond ervoor: o god, is dat mórgen al?!

Ik weet nog dat ik tien werd en paardrijles voor mijn verjaardag kreeg. Met een cap en een hele mooie zweep.
Het zou nu echt raar zijn als ik een zweep voor mijn verjaardag kreeg.
Vooral van mijn ouders.
Toen wist ik tenminste nog wel iets te vragen. Dat is nu wel anders.
Ik ben er nog steeds niet uit of niet weten wat je voor je verjaardag moet vragen nou verwend of juist heel tevreden is.
Ik heb in elk geval heel veel vazen, want ik vraag altijd vazen omdat je die nooit genoeg kunt hebben.

(Beeld:Unsplash)