40+ en single (deel 1): ‘Ik ben 43 en alleen, ik ben 43 en alleen, ik ben…’

Als Maud Voorthuizen onverwacht single wordt, stort ze zich op het dategebeuren. Op zoek naar afleiding, gezelligheid, vriendschap, seks en hopelijk ooit weer echte liefde. Vandaag deel 1: “Iedereen liegt op Tinder.”

Tja en toen was ik ineens vrijgezel na twee lange relaties van in totaal twintig jaar. Die had ik even niet zien aankomen. Even los van de verbijstering en het immense liefdesverdriet dat me de eerste periode opslokt, voel ik me ook enorm eenzaam. Heus, ik ben een onafhankelijke vrouw van deze tijd, blabla. Maar alleen zijn, ik vind er niets aan. Mijn leeftijd is hierbij ook een dingetje. ‘Ik ben 43 en alleen’, ‘ik ben 43 en alleen’, ‘ik ben 43 en alleen’, gaat er als een soort boosaardige mantra door mijn hoofd. Natuurlijk, het is ook niet leuk om als twintiger gedumpt te worden, maar dan heb je (als het goed is) een hele berg vrienden, die staan te trappelen om je naar de kroeg te slepen. Alwaar je je verdriet verdrinkt en een troostprins scoort. In mijn 40-plus vriendenkring is iedereen druk met werk en kinderen. Ze willen wel, heus wel, maar ze zijn zo moe. Zó moe.

Maar godzijdank leef ik in het Tinder-tijdperk. Daar ga ik dus op, al na een paar weken. Veel te vroeg en niet geheel vrijwillig, want mijn lieftallige zusje maakt mijn profiel aan en swiped voor het gemak ook mijn eerste match bij elkaar. Dat doet ze trouwens ook voor haar andere single-vrienden. Wel de lusten, niet de lasten. Ik krijg mijn telefoon terug met de mededeling: “Zo nu moet je wat zeggen.” Ik bekijk het profiel van mijn potentiële nieuwe liefde. Best een leuk gezicht, maar… “Hij heeft geen haar,” protesteer ik. “Nou en, haar is highly overrated,” krijg ik als antwoord. Ik denk aan de prachtige blonde lokken van mijn ex. Ik hou echt ontzettend veel van mannen met een volle haardos. “In Amsterdam is een overschot aan vrouwen las ik laatst, je kunt niet te kritisch zijn”, zegt mijn zus streng. Zelf is ze begin dertig, mooi en gelukkig getrouwd. En bedankt, ik voel me een stuk beter nu.

‘Ik weet niet hoe dit werkt’, type ik naar mijn match. ‘Nou je hebt naar rechts geswiped dus als het goed is vind je me leuk’, typt hij terug. Hmmm goed punt, alleen was ik het niet zelf. Ik weet ook werkelijk niets gevats te zeggen verder. Op weg naar huis unmatch ik hem met een licht schuldgevoel.

Thuis swipe ik er lustig op los. Het is een instant verslaving. Alleen zie ik vooral mannen met windjacks, meneren eigenlijk. Ik krijg meteen alweer spijt dat ik mijn leuk-gezicht-maar-geen-haar-match heb weggedaan. Is dit nu mijn markt? Mijn toekomst? Dikbuikige vijftigers die van vissen houden (echt serieus, ik kom meerdere foto’s tegen waarop trots een vis omhoog wordt gehouden). Mijn god zeg. Dus volg ik het advies op van mijn zus en maak ik mezelf 39 jaar. Dat moet je dan ook op Facebook aanpassen, want je Facebookprofiel is gelinkt aan Tinder. ‘Weet je zeker dat je je geboortejaar wilt aanpassen? Dit kan slechts een beperkt aantal keren’, meldt Facebook. Alweer maakt een licht schuldgevoel zich van me meester, maar ik doe het toch. Wauh, dat scheelt. Wat een leuke mannen ineens! Met haar, zonder vissen. Ik zie het meteen een stuk minder somber in qua liefdesleven. Dit is nou wat ik noem een leugentje om eigen bestwil. En bovendien, zo leer ik na een paar weken: iedereen jokt op Tinder.’

Lees ook:

40+ en single (deel 2): ‘Poeh, is het al zo laat, ik moet morgen vroeg op’

40+ en single (deel 3): ‘De seks is best oké. Als hij maar niet steeds “keigaaf” zou zeggen’

40+ en single (deel 4): ‘Nu heb ik zin in the real thing’, vertel ik hem