9 brutale vragen die je krijgt als je nog steeds bij je high school sweetheart bent

Het klopt. Hier spreekt iemand die al 15 jaar samenwoont met haar high school sweetheart. Hier spreekt iemand die zelfs twee kínderen heeft met haar high school sweetheart. Hier spreekt, kortom, iemand die vást he le maal van een Lotje getikt is. Ja, laten we gewoon maar even benoemen hoe veel mensen denken als ze dat horen. Toch zeg ik: als het werkt, dan werkt het. Zie hier, 9 brutale vragen die ik vrijwel dagelijks krijg wanneer mensen horen dat ik nog steeds met mijn high school sweetheart samen ben. Plus natuurlijk de antwoorden.

1. Maar ehm, hoe weet je dan dat je met hém verder wilde? Je hebt toch helemaal geen vergelijkingsmateriaal? Ik heb voordat ik met vriend L. ging eerlijk gezegd best wel een aantal vriendjes gehad, ik was er tot wanhoop van mijn moeder namelijk nogal vroeg bij. (Understatement. Understatement.) Hoewel ik me er van bewust ben dat dit in the end allemaal puberale toestanden waren. Weet je wat het is? I just love him. SO MUCH. En je hebt gelijk: heel veel persoonlijk vergelijkingsmateriaal heb ik niet. Maar ik heb echt nooit het gevoel gehad dat wat ik hád, dat ik dat definitief moest opgeven voor iets of iemand anders.

2. Maar ehm, heb je dan nóóit de behoefte om met iemand anders naar bed te gaan? Nou, het lijkt me soms wel heel spannend, maar ik heb geen onbedwingbare behoefte om het met iemand anders te doen. Hoewel ik uiteraard wel een hall pass heb geregeld voor Ryan Gosling, dat moge duidelijk zijn. De truc is natuurlijk wel dat je het samen een beetje spannend moet houden, creatief (ik pak even een teil) moet blijven, en moet praten over je behoeften. Tegelijkertijd is het ook slim om er vooral geen biggie van te maken als ‘het’ even wat minder vaak gebeurt dan anders. Er zijn nu eenmaal golfbewegingen.

3. Maar ehm, hoe vind je het dat je het nou nooooooit meer met iemand anders zal doen? Tja – wie zegt dat. En waarin ben ik hier anders dan een ander gesetteld stel? Bovendien moet je het per dag bekijken. Ik maak het in ieder geval niet te groot. Je leeft nu, ik leef nu. Dit is met wie en hoe ik NU mijn leven wil leven.

4. Heb je na al die jaren eigenlijk nog wel wat met elkaar te besprekenI? Nou, in restaurants en kroegen moet je ons meestal de deur uitvegen. We gaan om half acht zitten en opeens is het half één. Juist omdat we zo ongelofelijk veel hebben meegemaakt. Omdat we zoveel delen. Omdat er zoveel herinneringen zijn. Omdat er zoveel verbindende verhalen en ervaringen zijn. En omdat we oprechte interesse in elkaar hebben – wat misschien wel een van de geheimen van een lange relatie is: geïnteresseerd zijn in de ander en zijn of haar belevenissen, verhalen en mening.

5. Ben je eigenlijk niet gewoon meer broer en zus? Mm. Volgens mij niet. Mijn ouders en zijn ouders hebben het voor zover ik weet nooit met elkaar gedaan in het verleden? Maar alle gekheid op een stok: het voelt niet alsof we broer en zus zijn. Ik weet echter wel dat als we op een gegeven moment inderdaad echt meer als broer en zus samenleven, ik het tijd zou vinden voor hulp.

6. Wordt het niet gewoon saai, na verloop van tijd? Tja, in ons geval niet. Het voelt ook echt niet als FOKKING twintig jaar. Echt niet. Hoe dan ook, door alle verschillende fasen waar je doorheen gaat (studie, eerste baan, wereldreis, tweede baan, kinderen) blijft de dynamiek in onze relatie bestaan.

7. Hoe komt het dat je niet uit elkaar bent gegroeid? Het klopt dat veel jonge stellen na verloop van tijd uit elkaar groeien, bij ons is dat niet gebeurt. Ik denk juist omdat we elkaar vrij lieten (en laten), elkaar niet verstikten en elkaar ruimte gaven voor een eigen sociale program. Daardoor had niemand de behoefte ‘los’ te breken en veel eigen ruimte. We hebben bovendien eigen interesses, maar ook gedeelde interesses. Dingen die we samen leuk vinden, die verbinden. Dat is denk ik een groot geluk.

8. Maar wat is dan jullie grote geheim? Ik geloof toch niet dat dat er is. Het gaat goed omdat het gewoon goed gáát. Omdat het past. Omdat het vrij automatisch de juiste balans is tussen veilig en vertrouwd, spannend en uitdagend. Mijn hart maakt in ieder geval nog iedere dag een sprong als ik hem zie. Maargoed, wat helpt is dat we elkaar niet claimen en niet de behoefte hebben elkaar (serieus) te willen veranderen. We doen ons bovendien naar elkaar niet anders voor dan we zijn. We zijn rauw en real voor elkaar en maken van ons hart geen moordkuil. Tegelijkertijd maken we niet graag ergens een big deal van: soms is even lachen om een toestand(je) genoeg. Maar het ALLERBELANGRIJKSTE is dat we nooit bij elkaar ‘in het krijt’ staan. We dragen elkaar geen vergissingen, uitspraken of acties ‘na’. What’s done is done, we praten er even over, maar dan is het zand erover, glas wijn erbij en klaar.

9. Worden jullie nooit mesjokke van al die vragen? Nee hoor. Maar ik heb wel geleerd me niet gek te laten maken. In het verleden ben ik wel eens in paniek geraakt door alle gefronste wenkbrauwen en opgehaalde neusjes. Dan dacht ik: there’s no escape, dit kan alleen maar fout gaan. Misschien moeten we er maar mee stoppen? Ja, ik bedoel, als iedereen het zooooo raar vindt wat we doen? Maar nu weet ik beter, want het is mijn relatie en niet hun relatie. En stiekem komen meest kritische vragen en blikken best vaak van verbitterde of jaloerse types? Hoeft natuurlijk niet, mijn god zeg, maar hoe dan ook: het is mijn en óns leven, ik laat me niet van de wijs brengen. Zolang het goed voelt, voelt het goed. That’s the bottom line.

Lees ook: Waarom het niet zo erg is om niet met de liefde van je leven te eindigen