Brief aan alle eenzamen: “Ik wil je zeggen dat je niet de enige bent die dit voelt”

We voelen ons allemaal wel eens eenzaam. Merel kent die gevoelens maar al te goed. Ze schreef een brief aan de mensen die op dit moment het gevoel hebben dat ze alleen op de wereld zijn.

Lieve jij,

Ik ken je niet en jij kent mij ook niet. Misschien heb je wel wat van mijn stukjes gelezen hier op Mynd, maar kennen is toch anders. En toch schrijf ik je. Ik moet namelijk veel aan je denken de laatste tijd. Oké, misschien niet aan jou persoonlijk, ik ken je immers niet, maar aan al die mensen die zich regelmatig eenzaam voelen.

Ik weet niet wat er met je aan de hand is, wat er allemaal gebeurd is, maar blijkbaar voel je je rot. En eenzaam, zo verdomde eenzaam. Alleen op de wereld, niemand geeft om me, dat soort eenzaamheid.

Misschien zit je met je opgewarmde prak-voor-één op de bank. Misschien zie je als je naar buiten kijkt stelletjes en gezinnetjes langskomen en doet dat pijn, omdat jij alleen bent. Misschien trek je net zoals ik romantische comedy’s helemaal niet, omdat het je boos maakt dat de happy end in jouw leven zo lang op zich laat wachten.

Misschien is je huis wel vol, met partner, kinderen, vrienden. Heb je eigenlijk steeds mensen om je heen. En voelt het toch alsof je alleen op de wereld bent. Omdat er geen verbinding is. Omdat je praat, maar eigenlijk niet echt meedoet aan het gesprek. Omdat je lacht, maar je je van binnen helemaal niet vrolijk voelt.

Eenzaamheid heeft niets te maken met de hoeveelheid mensen om je heen, de grootte van je vriendengroep of hoe vaak je je familie ziet. Eenzaamheid zit van binnen. Het gaat om de manier waarop jij de band met anderen ervaart, sociaal en emotioneel; in hoeverre je je gezien, gehoord en erkend voelt. Ook al ben je jaren getrouwd, als je opgehouden bent met elkaar te praten, met ervaringen en gevoelens te delen en echt naar elkaar te luisteren, dan kun je je daardoor behoorlijk alleen voelen.

Ik schrijf je omdat ik je iets wil zeggen. Ik wil je zeggen dat je niet de enige bent die dit voelt. Dat je verbonden bent met al die mensen die op dit moment ook in hun eentje tegen hun eenzaamsheidsdemonen strijden. De demonen die je maar blijven achtervolgen, dingen roepen als: Je doet er niet toe! Niemand bekommert zich om jou! En die hun vingers in hun oren steken en LALALA zingen als je ze wil tegenspreken, overtuigen met ratio of logica (‘Maar er zijn toch mensen die zeggen dat ze van mij houden?’).

Dat is precies wat ik je ook wil zeggen: Er zijn mensen die van je houden. Eenzaamheid heeft de vervelende eigenschap dat het je beeld van relaties verstoort. Je het gevoel geeft dat je relaties helemaal niet zoveel waard zijn. Wat er voor zorgt dat je je nog meer terug gaat trekken, waardoor de eenzaamheidsgevoelens alleen maar erger worden.

Het kan zo maar zijn dat vrienden en familie zich inderdaad minder laten zien. Weet je waarom? Omdat zij denken dat je geen contact wil. Dat je liever alleen bent. Dat je ze niet nodig hebt. Misschien voelen ze zich wel afgewezen. Of weten ze wel dat het niet zo lekker met je gaat, maar vinden het moeilijk om contact op te nemen, een beetje eng zelfs. Terwijl ze wél van je houden. Feit is dat er mensen zijn die jou graag liefde willen geven. Misschien niet helemaal op de manier waarop jij dat het liefste hebt, maar op hun eigen (onhandige) manier.

En weet je wat ik je ook wil zeggen: je bent niet tot last als je om hulp vraagt. Het is niet melodramatisch of zwak. Het is juist hartstikke sterk als je aangeeft dat je graag gezelschap wil, of een knuffel. Misschien denk je: Maar ze zullen toch niet begrijpen waar ik doorheen ga. Weet je, dat maakt niet uit. Ook als mensen je niet volledig begrijpen, kunnen ze nog wel geïnteresseerd zijn in je. De meeste mensen zijn gewoon een beetje sukkels, die snappen het niet meteen. Als je ze uitlegt hoe het voor jou werkt en wat belangrijk voor jou is, zijn ze vaak meer dan bereid voor je te rennen en vliegen. Want die sukkels zijn vaak heel erg lief. En hebben jou ook nodig.

Het is goed je te realiseren dat alles verandert, eenzaamheid ook. Het kan je hard onderuit halen, maar op deze wereld duurt niets eeuwig. Deze aaneenschakeling van eenzame dagen betekenen niet dat je veroordeeld bent tot een leven lang alleen zijn. Het voelt vaak wel zo, dat dit maar door en door en door zal gaan. Maar dat is niet zo. Stormen gaan over en ook aan oorlogen komt uiteindelijk een einde.

Wees je eigen vriend. Wees lief voor jezelf. Want jij weet het allerbeste wat je nodig hebt. En jij hebt dat verdiend, echt waar.

liefs,

Merel