De scheiding (deel 3): “Papa en mama horen niet meer bij elkaar”

Vala is een tijd geleden gescheiden. Haar ex-man en zij waren ruim 5 jaar getrouwd en hebben twee zorgintensieve kinderen: een autistische zoon van 5 en een chronisch zieke dochter van 3. Op Mynd vertelt Vala over haar scheiding en het proces dat dat geweest is. Vandaag deel 3.

Onszelf vertellen dat wij niet meer samenzijn en dat het ook niet meer goed komt, dat was al een hele opgave. Want ook al weet je wel dat de spreekwoordelijke koek echt op is, toch blijf je verlangen naar dat laatste hapje. Hopen dat je ergens nog een kruimel vinden kunt. Een kruimel waar je je aan vast kunt houden. Inmiddels hebben we geaccepteerd dat de koektrommel toch echt leeg is, ook al kost dat nog steeds pijn en heel veel moeite. Maar het ingewikkeldste moet nog komen. Want daar zijn nu die twee kleintjes. Die geen flauw benul hebben dat hun ouders niet meer in hetzelfde bed slapen. Maar voor die nu toch ook eindelijk een keer recht hebben op de waarheid.

“Papa en mama wonen straks niet meer bij elkaar.” We kijken ze afwachtend aan terwijl ze samen op de bank zitten. “Papa krijgt een eigen huisje en mama ook.” Het blijft even stil. “Maar gewoon naast elkaar toch?” vraagt onze zoon, zijn toon een beetje hoger dan normaal. “Nee, ik denk niet helemaal naast elkaar” vertel ik hem voorzichtig. “Maar we zouden toch altijd bij elkaar blijven, hier op de boerderij?” zijn stem klinkt verbaasd, hij begrijpt het niet. Ik word verteerd door schuldgevoel, want inderdaad, hij heeft gelijk. Dat hadden we beloofd, dat we voor altijd hier zouden blijven, op de boerderij. Met z’n allen. Omdat veranderingen moeilijk voor hem zijn, hij daar eigenlijk helemaal niet van houdt. En nu moeten we die belofte breken. Onze belofte aan een autistisch kind.

In eerste instantie lijkt het enigszins aan onze dochter voorbij te gaan, maar een tijdje later komt de boosheid. Ze is recalcitrant, tegendraads en bozig. Op een middag neem ik haar op schoot. “Waarom ben je dan zo boos?” vraag ik haar heel rustig en dan komt het snikken. “Ik wil niet dat jullie niet meer samen zijn” zegt ze met een klein stemmetje, “Dat vind ik gewoon heel stom!” Ik knik en druk haar tegen me aan. Zeg dat ik dat ook heel stom vind en dat dat ook gewoon mag. Dat ze best heel boos mag zijn, want dat het ook gewoon niet leuk is. Ze knikt en begraaft haar hoofdje in mijn nek. Dan vraagt ze waarom ik dan niet meer van haar papa houdt en ik vertel haar dat dat niet het geval is. Dat ik echt nog steeds wel van hem houdt, maar dat papa’s en mama’s soms niet meer samen kunnen zijn. Ze zucht en knikt en vindt het duidelijk maar grote mensen onzin. En tja, geef haar eens ongelijk.

In de weken die volgen, nemen mijn ex-manlief steeds meer afstand van elkaar. We zoeken allebei naar huizen en verdelen de tijd met de kinderen onderling. Zodat we niet meer altijd met elkaar en de pijn van de scheiding geconfronteerd worden en de kinderen alvast kunnen wennen dat ze ons niet meer samen hebben. Het is een rare tijd. Half leven uit een koffer, slapen bij vrienden en kennissen op de bank, iedere avond bellen met de kinderen op de dagen dat je er niet bent. De rust en afstand is goed, lucht op, maar is ook pijnlijk. Zoals afscheid nemen nou eenmaal altijd pijn doet.

Aan het eind van de lente ga ik een paar dagen naar Italië. Even helemaal weg, mijn hoofd leegmaken. Het zijn ex-manliefs dagen om voor de kinderen te zorgen, maar toch voelt het raar. Hele dagen weg zijn bij mijn kinderen was al vreemd, laat staan duizenden kilometers van ze verwijderd te zijn. Het is prachtig weer, warm en de omgeving is adembenemend mooi. Maar ik mis mijn kinderen, heb de neiging ze ieder uur te bellen. Dan piept mijn telefoon. Een oproep gemist en een voicemailbericht. Als ik het afluister hoor ik het verdrietige stemmetje van mijn kleine meisje. Dat ze me zo mist en zo graag heel eventjes met me wil praten. Tranen schieten in mijn ogen en snel bel ik ex-manlief. Ze ligt al in bed, maar hij maakt haar wakker. Snikkend vertelt ze me dat ze nog eventjes wilde vragen of ik nou al snel weer terugkwam. Met een brok in mijn keel vertel ik haar dat mama over twee daagjes weer bij haar is. En dat ik haar dan extra veel zal knuffelen.

Ik hang op en knipper met mijn betraande ogen tegen de warme ondergaande Italiaanse zon. Is dit het dan, het leven van een gescheiden moeder? Bellen met een huilend meisje heel ver bij je vandaan, omdat ze je zo mist? Je constant schuldig voelen omdat je er echt wel wilt zijn, maar je de tijd met je kinderen nou eenmaal moet verdelen? Of ik hier wel aan wil wennen, aan dat gat in mijn hart dat alleen maar groter lijkt te worden. Maar het moet, het kan niet anders. En ik weet ook dat het uiteindelijk wel goed komt. Dat verandering altijd pijn doet en dat we daar doorheen moeten. Maar dat licht, aan het eind van die hele lange tunnel, dat zie ik nu gewoon nog even niet. Hoe fel die Italiaanse zon ook schittert.

Lees ook: De scheiding (deel 1): vasthouden wat al weg is

Lees ook: De scheiding (deel 2): cd van jou, cd van mij.