Heb je pittig kind dat ‘anders’ is? Dat brengt je veel moois!

Haar dochter dreef haar af en toe tot wanhoop. Man o man, waarom kreeg Marlies toch zo’n pittig kind? Nu is ze juist dankbaar dat ze dit eigengereide geval in de schoot geworpen kreeg. En dat is niet omdat ze meer geduld zou hebben gekregen. Of beter tegen herrie kan.

Je hebt van die kinderen die lief, gezeglijk en makkelijk zijn. Die zichzelf min of meer opvoeden – je legt ze de regels uit en ach, soms moet je ze er nog even aan helpen herinneren, maar verder gaat het redelijk vanzelf. Ze gaan niet op de grond liggen krijsen in de supermarkt maar luisteren braaf naar mama. Ja echt! Dit is heus geen kwestie van dat het gras/kind van de buren groener/handzamer is. Deze schatjes bestaan echt. Ik kan het weten, want ik heb er zo een.

Ter compensatie van zoveel gemak, rust en braafheid baarde ik daarna een rebel. Dat daar slechts één orkaankrachtige perswee voor nodig was, was wellicht al een teken. Al in die eerste week wist ik: dit is geen kind dat zich laat afschepen of sussen met een speentje. Of met een koekje of een filmpje of wat dan ook.

Dit temperamentvolle meisje klom met 2,5 jaar al op het dak van de schuur. Kleedde zich ’s morgens pisnijdig en stampend van woede zelf aan – woedend omdat het niet lukte, maar helpen mocht ik niet: ze wilde het zelf doen. Als zij iets in haar hoofd heeft, nou, zie haar er dan maar eens vanaf te brengen. En dan was ze ook nog eens druk en energiek. Eigenwijs. Heeft ze tig wilde plannen per uur. Echt, dit gaat te snel voor mij. Ik ben een soort HSP’er die dol is op haar rust.

Nog iets: ze is anders dan andere kinderen. Dat is ook voor de buitenwereld duidelijk sinds ze op haar vierde in een Cars-monteurspak naar school ging, terwijl de andere meiden in roze gewaden waren gehesen. Ze is ruig, stoer, en vooral heel erg een halve jongen. Inclusief kort geschoren haar. En een ingebouwde temperatuurregelaar – als een echte bikkel ging ze rustig middenin de winter in korte broek en zonder jas naar school. Ik hoor de ouders langs het plein nog verbijsterd smiespelen met elkaar.

Mensen roepen altijd dat het ouderschap je zoveel geduld en liefde geeft. Dat je je beter leert afsluiten voor herrie. En hoe louterend het is om jezelf niet langer op de eerste plaats te zetten. Of zoiets. Daar herken ik dus niets van. Volgens mij heeft iedereen zijn eigen lessen te leren in het leven. We hebben allemaal onze eigen hang ups in het leven, waarmee we in de opvoeding keihard worden geconfronteerd. Dat is niet makkelijk, maar brengt veel moois.

Dit is wat ik wél leerde van mijn dochter & het ouderschap en waar ik dankbaar voor ben:

1. Je wordt aangenaam verrast als je je over je weerzin om bepaalde activiteiten te ‘moeten’ doen heen zet. Ik kom tegenwoordig op plekken waar ik nog niet dood gevonden wilde worden (lees: een voetbalstadion, Monster Jam) en wauw: ik heb er de grootste lol, er gaan nieuwe werelden voor me open en ik ontmoet totaal andere ‘mensensoorten’. Die blijken óók heel leuk te zijn.

2. Je leert je eigen pad bewandelen in plaats van af te gaan op de boekjes en hoe anderen het allemaal doen. Met de standaard opvoedaanpak – regels, ‘gewoon consequent zijn’, af en toe je autoriteit laten gelden – sloegen we de plank volledig mis bij dit temperamentvolle, gevoelige kind. Zelf het wiel uitvinden (‘Wat werkt in G%&^naam wel?’) vergt intensief contact met elkaar en de nodige creativiteit. Dat geeft onze relatie kracht: wij kunnen dit. We komen er samen wel.

3. Mijn les in het leven is: bij mezelf blijven. En ook al ben ik bepaald geen opofferend, zorgzaam type, ik leer van mijn dochter wel degelijk mijn eigen belangen en grenzen beter in de gaten te houden – ze walst er met gemak 800 keer per dag overheen. Ik leer haarfijn voelen waar al mijn grenzen liggen en hoe ik ze bewaak. Dit is ook op andere gebieden verrekte handig.

4. Ik leer oprecht schijt te hebben aan wat anderen van mij/mijn gezin/ons denken. Daar heb ik me veel te vaak druk om gemaakt, en daardoor zag ik niet wat mijn kind écht nodig heeft. En wat voor gevoelig deerntje er schuilging achter die norse, wilde en ongenaakbare pokerface die ze voorheen opzette.

5. Vroeger schaamde ik me wel eens voor mijn kind, omdat ze zo anders was en bij haar alles anders ‘moest’ gaan dan gebruikelijk. Ook vond ik het vermoeiend dat ze voortdurend de grenzen opzocht. Ik heb anders leren kijken naar haar. Nu ben ik megatrots. Ik bewonder mijn dochter. Omdat ze creatief is en alle mazen van de ‘wet’ verkent of gewoon via allerlei slinkse en lieve dan wel grappige wegen probeert haar zin te krijgen. Omdat ze vasthoudend is. Omdat ze anders durft te zijn. Omdat ze zo puur zichzelf is.

6. Ik zie in hoe vaak we onze eigen verwachtingen en wensen op anderen proberen te projecteren. Nu leer ik hoe makkelijk het is om een ander – mijn kind in dit geval – gewoon te laten zíjn. Het is fantastisch hoe oneindig veel liefde en vertrouwen ik van haar terug krijg.

7. Er spelen nog wat issues – er liggen flinke hobbels op ons pad waarover ik hier op dit moment niet wil uitweiden. Maar ik voel niet langer angst en paniek bij de gedachte daaraan. Want ik weet nu dat als je echte, diepe liefde voelt en met elkaar connected bent, je véél samen aankunt. Kom maar op, leven!

Lees ook: Jouw persoonlijkheidstype voorspelt wat voor ouder je bent, of wordt

Gerelateerde artikelen

Back to top button