Help, ik verzuip in twee miljoen foto’s
Mariëtte heeft een telefoon vol foto’s, geen enkel systeem en van fotoboeken maken komt ook al niks.
Lees ook: Onderzoek: je wordt gelukkiger van foto’s afdrukken
Vijf babyfoto’s, als ik dat heb van mezelf is het veel. Van heel 1983 – mijn geboortejaar – is een bescheiden map met de gebeurtenissen van dat jaar, en de mappen van de jaren erop puilen ook niet uit. Want zo ging dat vroeger, aldus mijn moeder. Op feesten en partijen kwam de camera uit de kast en met rolletjes deed je een beetje rustig aan.
Nee, dan ik. De halve dag loop ik rond met mijn telefoon, vastleggend wat natuurlijk écht niet vergeten mag worden voor of van het nageslacht. Sinds je de camera op je iPhone kan openen met één simpele schuif naar links, is het helemaal de spuigaten uit gelopen. De stand op mijn telefoon as we speak: 14.743 foto’s, 1314 filmpjes. En dat is alleen wat er momenteel op m’n telefoon staat, want op mijn laptop bestaat de map Afbeeldingen uit een wirwar van allerlei andere niet echt georganiseerde mappen met nog veel en veel meer foto’s. Ik heb geen idee hoeveel en ik heb eerlijk gezegd ook niet altijd een idee waarvan.
Het is ook zo makkelijk. Schattig momentje tussen mijn kinderen? Filmpje. Mooie lucht buiten? Klik. Grappig dingetje op internet? Screenshot. Prachtig gerecht in restaurant? Klik. Fijne avond met vriendinnen? Klik. Of met de man? Selfie. Kind dat geestig doet / extreem lief ligt te slapen / geweldig leuke kleren aan heeft / schaterlacht? Dagje dierentuin? Selfies met een peuter? Klik-klik-klik-klik-klik. Op verreweg de meeste foto’s op mijn telefoon staan mijn kinderen en weggooien doe ik amper. Mislukte foto’s met open monden, dichte ogen of kinderen die net weglopen uit het beeld verwijder ik meteen, maar daarna begint de moeilijkheid. Want ja, oké, op het oog líjken het zeventien dezelfde foto’s, maar als je goed kijkt zijn ze allemaal net even anders en ik kan niet kiezen. Allemaal bewaren dus, je weet nooit wanneer je nog naar al die zeventien foto’s wil kijken. Vermoedelijk nooit, maar dat doet er niet toe.
Als een ware Japanner sta ik (voornamelijk) mijn kinderen vast te leggen en ja, het is weleens gebeurd dat ik achteraf op de foto of het filmpje moest kijken wat ze nou precies deden. Dat vond ik bij nader inzien zo’n treurige gedachte dat ik dat tegenwoordig probeer te voorkomen, maar dat lukt niet echt altijd want ze doen spontaan leuks doorgaans niet in tweevoud. Soms vraag ik me af of ik niet gewoon minder foto’s moet maken. Genieten van het moment, echt aandacht. Maar het is niet dat ik alleen maar achter een camera schuilga, dus dan stel ik mezelf gerust en geef weer mentale toestemming om los te gaan met klikken.
Lees ook: De kunst van het ordenen
En zo ben ik dus geëindigd met een totaal onoverzichtelijke chaos aan foto’s. Regelmatig wil ik iets opzoeken en sta ik ‘o wacht even, hij moet hier ergens zijn, o nee, want dit is pas met kerst en het was eerder, momentje hoor’ totaal zinloze zoekacties uit te voeren. De fotoboeken waarvan ik me had voorgenomen die voor mijn kinderen te maken, zijn in een halve poging gestrand. De reden: ik kan doorgaans de foto’s waarvan ik weet dat ik ze heb, nergens vinden. En ja, dan kan ik natuurlijk niet verder. Dat vind ik stom van mezelf, want ik zou zo graag mijn kinderen als ze groot zijn een hele stapel fotoboeken geven. Vakanties, hun eerste jaar, mooi gesorteerd en helemaal leuk afgemaakt met tekstjes en achtergronden. Ook vind ik het jammer dat een deel van onze mooie reizen door elkaar gemikt in een mapje staat in plaats van in een boek dat je nog eens uit de kast pakt. Daarom nam ik me onlangs voor er nu eens echt, echt, écht aan te beginnen om in elk geval mijn foto’s te ordenen. Ik zag mezelf al verzuipen in die duizenden plaatjes, dus ik raadpleegde eerst maar eens Google. Maak mappen, was het devies. Slim hoor, kom er zelf maar eens op. Dit heb ik uiteraard al geprobeerd, maar toen verzoop ik niet alleen meer in foto’s, maar ook in mijn zoektocht naar een systeem. Want de map ‘vakantie Spanje tweeduizendzoveel’, die is op zich zo gemaakt. Maar dan hè, maar dan. Want die andere mappen, die laten zich nooit lekker groeperen. Ga ik voor ‘kinderen’, ‘vakanties’ en ‘algemeen’, dan staan er straks 27.849 foto’s in kinderen en twee keer twintig in de rest. Ga ik voor verder gespecificeerd (een map voor mijn zoon, een map voor mijn dochter), wat doe ik dan met foto’s waar ze allebei op staan, en dus allebei recht op hebben in hun map dan wel boek? Kwesties, kwesties. Mijn beste poging tot ordenen tot nu toe is het maken van jaarmappen. Het is een begin, zeg maar. Hopelijk vinden mijn kinderen dat ook leuk als ze later groot zijn en geen boek hebben om door te bladeren. Ze zijn nu al dol op schermen, dus dat is hoopgevend. Ik geef ze gewoon een externe harde schijf cadeau als ze groot zijn, met al die ongesorteerde plaatjes en mappen erop. Of beter nog: het wachtwoord van mijn iCloud. Vinden ze me nog hip ook (hoop ik).
