Dit is de belangrijkste les die ik heb geleerd van mijn depressie

Jessica Samaan was druk met het opzetten van haar eigen bedrijf waarin ze anderen stimuleert hun passie te volgen. Toen ze op een ochtend wakker werd en amper nog kon lopen, wist ze dat er iets heel erg fout zat. Maar het was niet wat Jessica had verwacht. 

Terwijl Jessica zich suf googelde en er steeds meer van overtuigd raakte dat ze wel kanker of Parkinson moest hebben, kwam haar arts met een heel andere diagnose. Veel onderzoeken, een MRI-scan en slapeloze nachten later kreeg Jessica te horen dat het tussen haar oren zat. Ze was depressief.

Een paar jaar daarvoor had ze haar baan bij AirBNB opgezet om een eigen bedrijf in San Francisco te beginnen. Dat ging goed; heel goed. “Ik had mijn passie gevonden, volgde die, werkte hard, verzamelde een team om me heen, kreeg media-aandacht, de hele kermis. Ik was ook heel gestrest, maar daar schepte ik over op. Ik werd bestempeld als ‘hard’, maar ik had geleerd dat niet iedereen van je kan houden wanneer je succesvol wil zijn. Ik negeerde mijn angsten. Ik sliep amper, sportte nooit en at slecht”, schrijft Jessica.

Na een conferentie van haar bedrijf, stortte ze in. “Terwijl de felicitaties binnenstroomden, rende ik naar huis. Mijn tranen waren niet te stoppen. Ik wilde helemaal alleen in mijn appartement in elkaar krimpen. Misschien zou het allemaal wel weggaan. Ik kroop in mijn bed in de hoop dat het wel over zou gaan. Maar het gevoel werd groter en transformeerde tot een bonzend hart dat mijn slaap van me stal.”

Jessica schaamde zich zo dat ze haar biezen pakte en naar haar thuisland Libanon vloog. “De eerste nacht in mijn oude meisjeskamer voelde ik een tintelende sensatie in mijn onderbenen. Iets later had ik er geen gevoel meer in. De volgende dag ging ik naar de huisarts omdat ik niet meer kon lopen.”

Ondertussen was er niets of niemand die haar kon helpen. “Ik was in de war. Lieve woorden, bekende omhelzingen of troostende beloftes van een mooie toekomst hielpen niet. Ik voelde alleen maar leegte. Ik was in een wervelwind beland zonder begin of einde. Geen kleuren en geen vormen. Na tientallen testjes, onderzoeken en scans kwam de diagnose aan het licht: ik was niet fysiek, maar mentaal ziek.”

Ze vluchtte naar de natuur. “Ik huilde. Ik knuffelde met bomen. Ik liet me vasthouden door onbekenden. Ik hield onbekenden vast. Ik praatte over mijn angsten. Ik vroeg om vergeving. Ik vroeg mezelf om vergeving. Ik keek hoe de zon opkwam en weer onderging. Keer op keer. Ik at heel langzaam. Na een paar dagen werd het me duidelijk. Ik had buiten mijn lichaam geleefd.”

“Mijn lichaam zei dat ik moest stoppen, maar ik luisterde niet. Mijn lichaam schreeuwde dat ik moest stoppen, maar ik luisterde niet. Toen stopte het en moest ik wel luisteren. Ik had mijn lichaam jaren genegeerd. Mijn grootste cadeau. En terwijl ik mijn lichaam weer leerde kennen, zag ik dat het niet is gemaakt voor de manier waarop San Francisco functioneert.

Mijn lichaam is niet gemaakt voor de manier waarop de maatschappij werkt. Mijn lichaam kan niet een hoop onnodige stress aan. Het heeft een hoop te verduren gehad: oorlog, fysiek geweld, emotionele mishandeling, nog meer oorlog, alcohol, weinig slaap. Het is delicaat als een bloem. Zacht als zijde. Gevoelig als een kind. Mijn lichaam is kwetsbaar, open, authentiek, lief. Het is de leraar van vriendelijkheid en geduld.

Het belangrijkst: mijn lichaam is niet jouw lichaam. Ik kan het niet met dat van jou vergelijken. Ik heb mijn lichaam misbruikt omdat ik het vergeleek met hen die marathons liepen, amper sliepen en miljoenenbedrijven uit de grond stampten.

Ons lichaam is als een vertrouwde vriend. Het zegt ons wanneer we het rustig aan moeten doen. Ze waarschuwen ons voor onbewuste emoties. Ze zeggen het wanneer iets goed voor ons is. Mensen zeggen dat ‘iets goed voelt’. Het heelt ons van ziekte en past zich aan op onze bizarre levens. Ons lichaam weet het antwoord op de meest moeilijke vragen. Konden we er maar naar luisteren.”

Jessica schrijft dat haar depressie het beste is wat haar ooit overkwam. “Ik moest naar de bodem om omhoog te kunnen kijken en eindelijk de blauwe lucht te zien. Op 31 december 2015 besloot ik er een gewoonte van te maken om naar mijn lichaam te luisteren en er voor te zorgen.”

Dat betekende ook dat ze haar ambities moest laten varen. “Ik moest het idee om van San Francisco mijn thuis te maken laten gaan. Anderen pleasen, mannen imponeren, vasthouden aan een krachtig imago: ik liet het allemaal gaan. Ik herken nu dat ik de privilege heb om tijd voor mezelf te maken en dat ik die kans niet wil verspillen.”

Lees ook: Wat je nooit ziet: deze foto’s laten je zien hoe een depressie je hele leven overneemt

Bron: Greatist