STOP ermee! Waarom ‘opgeven’ soms de dapperste beslissing is

Opgeven is geen optie, quitters are losers, stoppen is falen, en ga zo nog maar even door met de tegelwijsheden. Waar je heel goed zonder kunt trouwens, want soms is met iets stoppen gewoon écht het slimste en het beste dat je kunt doen. Vandaag nog. En dit is waarom.

Vier elk einde, want het is een nieuw begin

We zijn geneigd om opgeven te zien als falen, als een zwakte, een kwestie van niet genoeg je best hebben gedaan. Zoals Billy Ocean ooit zong: when the going gets tough, the tough gets going. Dóórgaan dus, terug vechten en doorakkeren, het liefst gewoon tot een wisse dood erop volgt want ben je nou een slap wasje of niet, nou?
Nou nee. Soms is stoppen gewoon het beste dat je kunt doen, en dat horen we een stuk minder vaak. En de makkelijkste beslissing is het vaak ook al niet, sterker: er komt een flinke dosis moed aan te pas om onder ogen te kunnen zien dat het tijd is om iets of iemand gedag te gaan zeggen. En laten we wel wezen, iedereen stopt wel eens op z’n tijd. Omdat het te moeilijk was, of niet leuk. Omdat het toch niet bleek te passen, of eerst wel en toen toch niet. Omdat je veranderde, of die ander veranderde of omdat je gewoon zin kreeg in iets nieuws.
Waarom zit er dan toch zo’n stigma op ‘opgeven’ en vooral: waarom wordt een nieuw pad kiezen vaak (onuitgesproken) uitgelegd als ‘het zal wel niet gelukt zijn’ of: ‘heb je wel genoeg je best gedaan?’ Want soms is met iets stoppen juist dé manier om verder te komen. Of het nou gaat om werk, opleiding, relaties of oude gewoontes, soms is stoppen gewoon het dapperste dat je kunt doen. En verdien je dus applaus, inplaats van kritiek.

Ik ben best vaak gestopt met dingen. En tot op de dag van vandaag heb ik nergens spijt van. Echt niet? Echt niet. Een tijd lang stopte ik dat het een lieve lust was zelfs. Met een opleiding (saai) een vriendje of wat (saai), verschillende baantjes (sssssssaaaaaai) en soms een vriendschap.  En net toen ik een beetje uitgestopt was werd ik 35 plusser en werd de noodzaak om te stoppen ineens nóg urgenter. Niet dat het toen nog vaak gebeurde overigens, maar áls het gebeurde had je ook wat. Laat ik het zo zeggen: ik weet inmiddels zeer precies wanneer het moment is gekomen wanneer iets genoeg is geweest. En dan is er ook geen weg terug maar STOP ik. Omdat ik weet: genoeg tijd erin gestopt, genoeg aandacht aan gegeven, genoeg gereflecteerd, genoeg gepiekerd, genoeg. En dan is een dikke doei het enige dat eigenlijk écht nog helpt. Met als gevolg nieuwe dingen, nieuwe kansen en nieuwe mogelijkheden. Meestal niet meteen de volgende dag al, maar wel op een dag. En dat was nooit gebeurd als je niet had durven stoppen. Je moet het alleen even weten.

Jammer voor de opgeven-is-geen-optie-maffia dus, maar stoppen mag gerust, Al betekent dat natuurlijk niet dat je ondoordacht te werk moet gaan (IK NEEM NU ONTSLAG! NU! HOOR JE?), al zijn er zeker tekenen die je er eerst op kunnen wijzen dat je misschien moet gaan stoppen met iets of iemand. Zoals:

• Je voelt je vaker gefrustreerd dan gewaardeerd
  Zeker, het leven is geven en nemen maar: als jij voelt dat je je geregeld negatief bent, of gewoon opgelucht adem haalt bij alleen de GEDACHTE aan stoppen, word het tijd om wat serieuzer naar de situatie te kijken.
• Je ziet er geen heil meer in
  Een oplossing zie je niet, en echt vertrouwen in een goede afloop heb je ook niet meer. Misschien wacht je járen op een verandering, bij jezelf of bij die ander, en weet je diep van binnen allang: we zitten hier gewoon muurvast met z’n allen.
• Je wordt geschaad
  Emotioneel, fysiek of beiden: als dit zo is zul je zo snel mogelijk weg moeten. En nee, stress, haarverlies, slaapgebrek, manipulatie, pijn of angst horen er niet ‘nu eenmaal bij’. Nooit.
• Je blijft vanwege verkeerde redenen
  Bijvoorbeeld uit angst, of onzekerheid, uit schuldgevoel of omdat je je over-verantwoordelijk voelt. Maar je mag gewoon toegeven dat je anders over de situatie bent gaan denken. Je bent een mens, geen masterplan.
• Je vrienden of familie vinden dat je moet stoppen
  En daar hoef je niet perse iets mee te doen, maar luisteren kan geen kwaad. Ze zeggen het waarschijnlijk niet voor niets tegen je.

Misschien zit je nu te knikken en denk je: ja, ik, ik, IK. In dat geval is het handig om óók nog even onderstaande punten tegen jezelf aan te houden, om zeker te weten dat je op het juiste spoor zit:

1 Zorg dat je de echte oorzaak kent van je rotgevoel
Stop dus niet met je baan omdat je ongelukkig bent in de liefde. Want dat kán dus, dit soort dingen door elkaar heen halen. Ik heb wel eens een vriendschap op het spel gezet omdat ik eigenlijk muurvast zat in iets anders en dat had eeuwig zonde kunnen zijn. Wees dus eerlijk en determineer je probleem heel precies (wie, wat, waar, wanneer, waarom).
2 Geef het een kans
Al is het (nog) maar één keer: ga tot het uiterste. Hoef je jezelf nooit af te vragen of je wel alles geprobeerd hebt. En dus ook geen spijt te krijgen. Of het nu om je dieet gaat of om die liefdesrelatie: houd stand. Veel dingen hebben tijd nodig, tot je weet dat dat niet meer zo is.
3 Probeer andere oplossingen
En bekijk je sitatie dus vanuit meerdere hoeken. Het kánecht zijn dat je iets belangrijks over het hoofd ziet. Dus praat erover, lees boeken op kijk op internet, communicer anders of zoek hulp bij een therapeut.
4 Maak een Plan B
Maar áls je dan stopt: maak een plan en gooi niet –uitzonderingen daargelaten en alleen in de zeer heftige gevallen- ineens die deur achter je dicht. Stoppen mag altijd, maar dat weten kan al genoeg rust geven om het even voor te bereiden.
5 Gooi een muntje
En deze is voor als je het écht niet denkt te weten. Gooi gewoon kop of munt over waar je over twijfelt en let op als het muntje nog niet gevallen is: op welke uitkomst hoop je stiekem? Bingo baby. Aan jou om te bepalen wat je daarmee wilt.

Lees ook: ‘Je kan wel je hele leven wachten tot je de lotto wint, maar je kan het ook gewoon doen’