Waarom ik veel te vaak sorry zeg en waarom dat moet stoppen

Mariëtte is eraan verslaafd: sorry zeggen. Vooral als het niet nodig is. Dat moet anders, vindt ze zelf.

Lees ook: De keren dat je helemaal geen sorry had hoeven zeggen

‘O sorry’, zeg ik als ik in de supermarkt word aangereden door het winkelwagentje van een vrouw die a, nogal hard om de hoek van het koekjespad kwam scheuren en b, alleen maar op haar telefoon zat te kijken en mij dus volledig over het hoofd zag. Ik kon nog net een beetje opzij stappen zodat haar karretje maar half en niet helemaal op m’n kuiten inreed, maar toch: ze had wel een beetje beter kunnen opletten. Maar dat zei ik niet. Want ik zei sorry. Alsof het zeer onhandig van mij was dat ik daar net voor haar wagentje was gaan lopen en daarmee haar weg blokkeerde.

Ander voorbeeld: in een volle trein heeft iemand z’n tas op een zitplaats geparkeerd. “Sorry”, zeg ik dan als ik daar wil gaan zitten. Sorry? Hoezo sorry? Het is welbeschouwd nogal asociaal om je rugtas een zitplaats te laten innemen als het al druk is in de trein. Ik bied ook mijn excuses aan als iemand een door mij zeker wel verstuurde mail niet kan vinden in z’n chaotische mailbox, als ik iets wil vragen aan een winkelmedewerkster (waarom sorry? Het is haar werk), als ik mijn kinderen vraag iets te doen en als ik het niet met iemand eens ben.

In dat laatste geval is sorry mijn manier om alvast een eventueel conflict wat te verzachten, want hé, het spijt me wel erg hoor, dat ik je stoor / het niet met je eens ben / je enig ongemak heb bezorgd. En ik hou niet van conflicten, dus ik ga ze liever uit de weg. Sorry als bliksemafleider.

Toch is dat ge-sorry van mij niet echt een goed idee, las ik laatst in een artikel. Want a, de waarde van het woord gaat eraan (als je het te pas en te onpas roept, meen je het dan nog wel?) en b, wie altijd maar alvast sorry zegt, zegt eigenlijk zichzelf minder waard te vinden. Nu vind ik mezelf niet zozeer minderwaardig, maar het is wel zo dat als je je excuses aanbiedt voor je aanwezigheid of mening, je het signaal afgeeft dat je zelf ook vindt dat wat je zegt of verlangt, toch wel erg vervelend is voor de ander. Een opgave of een vervelende verstoring van zijn of haar tijd. Bovendien hoeft een ander niet na te denken over zijn of haar eigen aandeel, want jij hebt alvast de schuld op je genomen. Niet iets waar je nou altijd gelukkiger van wordt.

Lees ook: Waarom sorry zeggen echt niet altijd hoeft (sorry! 🙂

Ik dacht toch eens na over dat artikel, en wat de psycholoog zei. Het gaat erom jezelf niet altijd meteen in de ‘het ligt natuurlijk aan mij’-positie te zetten. Want het ligt niet altijd aan mij. Soms ligt het gewoon aan jou, of aan iemand anders, of aan de stand van de maan, de zwaartekracht, de dag van de week, de grillen van een computer – whatever. Geen sorry zeggen betekent echt niet altijd meteen dat je de ander voor het hoofd stoot en zelfs al gebeurt dat, wat dan nog? Als je echt mis zit zeg je sorry, ja, maar anders is het soms ook gewoon aan de ander om ergens mee te dealen. En om niet het idee te geven dat je liever aardig gevonden wordt dan respect of terecht gelijk te krijgen.

Ik word graag aardig gevonden, zeker, maar er zijn natuurlijk wel grenzen. Neem de vrouw in de winkel. Die zei geen sorry terug, maar keek me chagrijnig aan (oké, dat zegt misschien ook iets over haar niet al te zonnige bui dan wel karakter, maar toch). Met mijn sorry gaf ik haar de vrijbrief om het lekker irritant te vinden dat ik in haar weg stond. Nu ben ik niet het type om ergens in te blijven hangen, maar eigenlijk irriteerde het me wel dat ik nu ook nog eens die giftige blik van haar kreeg.

Maar goed, volgens de psycholoog deed ik dat dus zelf. Net als dat ik het zelf doe dat mijn kinderen het niet altijd nodig vinden om te doen wat ik zeg, omdat ik – ja, ik ben echt heel sorry verslaafd – vraag ‘sorry jongens, maar het is hier echt een bende, willen jullie even opruimen?’ Wat vervolgens niet gebeurt, want a, ze zijn drie en één en b, als ik al begin met een excuus voor dit grote ongemak, waarom zouden ze dan nog in beweging komen? Het is tijd om ferm uit de hoek te komen.

Kortom, vanaf nu zeg ik minder sorry. Waarvoor alvast eh… geen sorry dus.

Lees ook: Een hele herkenbare striptekening voor mensen die te vaak sorry zeggen

Beeld: iStock