Waarom ik zonder moeite voor mijn oude buurvrouw kon zorgen

Deborah zorgde jarenlang voor haar oude buurvrouw. Dat was druk, ze deed het naast haar gezin en werk, en toch deed ze het met vreugde. Wat maakte dat het haar geen moeite kostte? Wat gaf het haar?

Heel eerlijk: het was geen liefde op het eerste gezicht tussen de buurvrouw en mij. Ze mopperde allemachtig veel. Over de buren verderop in de straat en die daarnaast en dáárnaast. Iemand die dertig jaar geleden een – in haar ogen – kattige opmerking had gemaakt, hoefde ze nooit meer te spreken. En dat waren er nogal wat, waardoor zij en haar man weinig contact met anderen hadden. En al helemaal niet in onze straat. Ze zanikte en zeurde, ook tegen ons. Dat we te lawaaierig waren. Dat we geen bloembak aan de schutting mochten hangen. Dat de planten in onze voortuin over hun hekje groeiden. Dat de brommer van onze krantenbezorger teveel lawaai maakte. Al-tijd was er wat.

En toen belde ze op gure namiddag op. Haar man was van z’n fiets gereden door een brommer. Ze had geen kinderen en familie woonde ver weg. Wij hadden zo vaak aangeboden om te helpen als er wat was, misschien wilde ik even komen? Natuurlijk wilde ik dat. Ik hoorde de paniek in haar stem. Al bijna vijftig jaar getrouwd en op een leeftijd dat de dood dichtbij is, maar dat het nu zover leek, was helemaal niet de bedoeling. Medelijden maakte zich van mij meester. Ik laadde mijn broze buuf in de auto en daar gingen we, op naar het ziekenhuis, waar we haar man bloedend op de EHBO aantroffen. Het zag er erger uit dan het was, maar hij was de tachtig dik gepasseerd en kon niet zo heel veel meer hebben. Een periode van ziekenhuis in en ziekenhuis uit volgde. Een periode ook waarin ik steeds meer betrokken bij hen raakte. Allang niet meer uit medelijden of plichtsbesef – of nou ja, een beetje wel, want ik ben van het type ‘als iemand hulp nodig heeft, moet je er zijn’ – maar vooral omdat het mij ook veel bracht. Ik vond het bijzonder dat onze bittere buuf, vol achterdocht naar alles en iedereen, mijn man en mij toeliet. Dat ging verder dan boodschappen doen, een kopje thee drinken en geld pinnen. Toen de buurman naar huis kwam om te sterven, waakte ik samen met zijn vrouw bij hem. Hij was een grote man, die met zijn liefkozende ‘ach mens’ het geklaag van zijn vrouw relativeerde. Ik zag hoeveel moeite het hem kostte om haar achter te laten. Dus toen de buurvrouw in de keuken bibberend een kopje thee zette, fluisterde ik in zijn oor dat we een oogje in het zeil zouden houden. Dat we haar niet in de steek zouden laten.

Zo is het gegaan. De buurman overleed en in de jaren dat de buurvrouw nog leefde, waren wij er voor haar. Omdat belofte schuld maakt, maar vooral omdat het fijn was om zonder al te veel moeite iemand blij te kunnen maken. Bijvoorbeeld door de vuilnis aan de straat te zetten, de was in de droger te stoppen of een voorraadje vlees bij de slager te halen. Door gewoon een beetje liefde te geven.
Dat het allemaal heel gemakkelijk ging, is trouwens niet helemaal waar. De buurvrouw bleef een kittig wijfie, maar we kregen zo’n band dat ik het gewoon durfde te zeggen als ik vond dat ze moest stoppen met klagen. Dan sputterde ze nog wat, maar hield wel op. Als ik wegging, pakte ze mijn hand en zei ze dat ze blij met me was. Haar stralende ogen waren precies de reden dat ik bleef komen. Bleef helpen.

Het lijkt zo eenvoudig, hulp geven, maar dat is het niet altijd. De ander moet je wel toelaten. Ik vond het soms lastig dat ik door mijn zorg ingreep in haar leven. Wat kenden we elkaar nu eigenlijk? En nu vouwde ik tijdens een kletspraatje haar onderbroeken op. Dat zij mij toeliet en zich openstelde, ontroerde me. Dat iemand je zo in vertrouwen neemt en haar kwetsbaarheid durft te laten zien, is eigenlijk heel bijzonder.
Vijf jaar na haar man overleed de buurvrouw. In haar huis woont nu een jong gezin. De tapijten en mariabeelden zijn weg en alles is strak en wit. Het voornaamste contact dat we hebben is dat we voor elkaar pakjes van de postbode aannemen. Dat is allemaal goed, maar toch mis ik de buurvrouw. Het was het heel fijn om van betekenis te kunnen zijn.

logo-cooperatie-vgz_850x850

 

Dit artikel is mede mogelijk gemaakt door zorgverzekeraar VGZ, maar de inhoud is van onszelf.
Het is fijn wanneer je iets voor een ander kunt betekenen. Maar soms kan je wat extra hulp gebruiken. Loop je rond met vragen omdat je voor iemand anders zorgt? Misschien kan een zorgadviseur helpen: zij beantwoordt vragen, ondersteunt bij regelwerk en begeleidt waar nodig. Kijk voor meer informatie op Vgz.nl/zorgadvies. De komende tijd zul je hier nog meer stukken lezen in samenwerking met VGZ.

 

Lees hier alles over ons advertentiebeleid.

Gerelateerde artikelen

Back to top button