Waarom je niet wekelijks hoeft af te spreken om goede vrienden te zijn

Toen ik 4 jaar oud was, ontmoette ik Minke op de kleuterschool. Ik kwam voor het eerst de klas binnen, keek haar in de ogen en ben haar in de armen gevallen. Zo gaat althans het verhaal dat onze, nog immer vertederde, ouders ons verteld hebben. Zelf weten we er niks meer van. Maar tot op de dag vandaag, ruim 30 jaar later, zijn we vriendinnen. Terwijl we elkaar eigenlijk al jaren nauwelijks zien. Maar voor échte vriendschap is afstand geen issue.

Lees ook: Het is echt verspilde tijd om je leven piekerend door te brengen

Minke en ik leiden hele verschillende levens. Ik ben een saaie gesettelde moeder in een vinexwijk, met een vaste baan en een geregeld leven. Zij is een soort single avonturier, met een studiootje midden in Amsterdam, waar ze de helft van de tijd niet is, omdat ze ergens anders over de aardbol rondzwerft met een rugzak op en iedere maand nieuwe interessante mensen om haar heen. Maar ook als ze wel in den lande is, lopen we de deur niet bij elkaar plat en staat de WhatsApp bepaald niet roodgloeiend. Als we elkaar vier keer per jaar spreken is het veel. Twee keer een bijklets-date halen is een unicum. Toch weet ik dat ze er altijd zal zijn, mocht ik dat een keertje nodig hebben. En andersom geldt dat dus ook.

Vriendschap gaat veel meer om kwaliteit, dan om kwantiteit. Het lijkt misschien alsof je alleen echte vrienden kunt zijn als je elkaar regelmatig ziet en spreekt, maar dat is niet het geval. Het zit ‘m veel meer in de connectie die je met iemand hebt en iedere week samen aan de cappuccino betekent niet dat je dáárom automatisch ook een waardevolle band hebt. Je kunt elkaar iedere week zien en het hartstikke gezellig hebben, maar nog steeds niet klikken op een manier die verder gaat dan alleen oppervlakkig gezelligheidscontact. En gezelligheid is leuk, maar als het erop aan komt niet wat je nodig hebt om een spreekwoordelijke oorlog mee te winnen.

De laatste keer dat ik Minke zag, was alweer een paar maanden geleden. Inmiddels zwerft ze ergens door verweggistan, ik zou niet eens kunnen zeggen waar precies. We mailen niet, ik krijg geen appjes en foto’s. Ik heb geen flauw benul hoe het met haar gaat en vice versa. Maar het maakt niet uit, want onze vriendschap blijft hetzelfde. Ik weet dat ze er voor me is als ik haar nodig heb. Dat ik weer verschrikkelijk om haar moet lachen als ik haar over een paar maanden weer zie en dat het ook dan weer voelt alsof we 4 jaar oud zijn en samen in de poppenhoek geheimpjes delen. Zoals het altijd is geweest en zoals het de rest van ons leven ook zal blijven. Waar dat leven ons ook brengt.

Bij een échte vriendschap voelt het vertrouwd, op het moment dat je elkaar ziet. Ook als je je niet eens meer kunt herinneren wanneer de laatste keer was dat je tegenover elkaar zat. Je zit niet om woorden verlegen, maar tegelijkertijd hoef je ook niet eerst drie uur de afgelopen driekwart jaar op te lepelen om weer een beetje feeling met elkaar te krijgen. Je hebt namelijk aan een half woord genoeg, omdat je elkaar gewoon zo goed kent. Als je elkaar na maanden dan eindelijk weer eens belt, is het alsof je elkaar gisteren nog gesproken hebt. Je mist elkaar niet, simpelweg omdat dat ook niet hoeft. Ergens ben je namelijk toch wel bij elkaar, ook al kun je elkaar niet regelmatig in de ogen kijken. Een echte vriend zit namelijk onder je huid en daarmee in in je hart. En dat is toch wat anders dan een vriend die je, ook al is het dan wekelijks, in de koffiebar hebt zitten.

Beeld: iStock

Lees ook: Waarom kwetsbaarheid je moedig maakt

Gerelateerde artikelen

Back to top button