Waarom we ietsiepietsie liever voor elkaar zouden moeten zijn

Femke is, al zegt ze het zelf, best aardig. Tegen haar vrienden, haar collega’s, haar man. Soms flipt ze een dagje de pan uit, maar over het algemeen denkt ze dat ze een aimabel persoon is. Behalve op straat. Dan is ze vaak vrij stuurs, gehaast en soms ronduit asociaal. Door een buschauffeur heeft ze zich voorgenomen om zich dit jaar anders op te gaan stellen.

Ok, er gaan nu een paar dingen komen, die ik doe, waarop ik niet trots ben.

  • Ik vind dat ik te weinig band heb met m’n buren (maar ik doe er ook niks aan, omdat ik daar geen zin in heb. “Ik heb al vrienden”, denk ik dan, maar eigenlijk is dat een belabberde houding)
  • Ik fiets heel vaak door rood, waardoor ik automobilisten de stuipen op het lijf jaag
  • Ik zet mijn tas naast me in de trein, zodat er niemand naast mij kan gaan zitten en als er dan iemand komt die vraagt “Mag ik daar zitten?” dan zucht ik
  • Als ik in de supermarkt iets heb gepakt wat ik toch niet nodig blijk te hebben, zet ik het soms niet op de juiste plek weer terug
  • Ik kan heel geïrriteerd kijken als ik (in diezelfde) supermarkt in de rij sta bij een langzame caissière
  • Hetzelfde geldt voor langzame automobilisten op de snelweg…als ik hen inhaal, kijk ik ook geërgerd naar ze

Oef. Als ik het zo opschrijf, besef ik dat het echt niet best is. En bijna al dit asociale gedrag komt voort uit haast. Ergens op tijd willen komen. Op mijn werk, op de opvang, op een afspraak. Drukte, haast, drukte. Geen tijd voor een praatje, geen tijd om te wachten, geen tijd om even netjes dat blik tomatensoep terug te zetten. Hoe ik me hieronder voel? Nou, natuurlijk ronduit slecht. Ik ben ook liever de glimlachende buurvrouw die voor iedereen klaarstaat en ik voel me ook beter als ik vriendelijk knik naar een langzame automobilist. Alleen, ik doe het niet.

Recent was ik een weekend in Harderwijk en ik nam de bus naar het stadscentrum. Ik stapte in bij een ontzettend aardige buschauffeur die me joviaal begroette en toen ik hem vroeg of hij me wilde waarschuwen waar ik het best kon uitstappen deed hij dat vervolgens met zoveel enthousiasme en vriendelijkheid, dat ik daarna verbluft over straat liep. Wat een ontzettend aardige man! Waren er maar meer mensen zoals hij. Was IK maar iets meer zoals hij!

Ik besefte dat ik echt harder ben geworden door twintig jaar in Amsterdam te wonen, maar dat ik het niet de stad kan verwijten. Zelf heb ik namelijk ook nog een keuze. De keuze om te kiezen wie ik wil zijn. En ik wil niet langer een nors, geïrriteerd persoon zijn voor mensen die ik passeer of de caissières in de Appie. Ik wil die leuke buurvrouw, die grappige passerende klant, die beleefde, vriendelijke automobilist zijn. En dan het liefst in een elektrische auto zoals de Kia e-Niro waar ik iedereen rustig en aardig voorbij kan rijden. Dat is fijner voor de rest van de wereld en natuurlijk ook voor mezelf.

Et voilà, mijn goede voornemen! Benieuwd of het me gaat lukken, maar de wil is er.

 

Dit bericht is het resultaat van een samenwerking met Kia, maar de inhoud is 100% van ons. Kijk hier voor onze advertentievoorwaarden.

Een stuk omrijden omdat de route zo mooi is, het eerste ritje in je nieuwe auto of gewoon even dat momentje voor jezelf.  Maandelijks zit je heel wat uren in de auto. De ene keer neem je je gewone dagelijkse route, een andere keer ben je misschien wel op weg naar een heel bijzondere bestemming. Onderweg maak je van alles mee. Dit zijn stiekem soms heel bijzondere gebeurtenissen. Deze momenten willen wij onder de aandacht brengen #KiaMoments

De Kia e-Niro zit vol met energie. Hij is 100% elektrisch en een compacte crossover met een prachtig stijlvol design. Kijk op kia.com

 

Gerelateerde artikelen

Back to top button