Wat is jouw bril: bekijk jij de wereld vanuit angst of vanuit liefde?

Precies dezelfde situatie vind je op het ene moment totaal onacceptabel, en het volgende moment ben je de mildheid zelve. Snáp je het ook wel. Alles in ons leven kan door verschillende lenzen bekeken worden: de lens van angst en de lens van liefde.

Het waren heftige weken geweest. De dates die ik had gehad waren veelbelovend begonnen en even zo snel op een flop uitgelopen. Logisch vond ik, want het ging natuurlijk nooit iets worden met mijn liefdesleven. Ook was ik erachter gekomen dat mijn nieuwe baan, waarvan ik steeds dacht dat ik er nog even in moest komen, gewoon niet leuk was. Voor mijn droombaan gaan was geen optie, dat was toch gedoemd te mislukken.

Midden op het terras barstte ik in snikken uit. Ik snotterde dat ik op mijn sterfbed terug zou kijken op mijn leven en zou vaststellen dat het op z’n best ‘middelmatig’ genoemd kon worden. Mijn moeder zat naast me en hield mijn hand vast. Ze zei dingen die moeders horen te zeggen: dat ik helemaal geen middelmatig leven leid, dat ik prachtig ben, de prachtigste zelfs, dat het wel weer komt, een baan die mijn vuurtje doet ontbranden.

‘Niiiiiiiiiiiet,’ gierde ik. Mijn moeder bestelde snel nog twee glazen glas wijn.

Je hebt van die dagen dat het voelt alsof je in een neerwaartse spiraal zit die nooit ophoudt. En dan op een dag word je wakker en voel je je eigenlijk best oké. Waarom? Tja. Er waren wat meevallers. Je kreeg een onverwacht compliment. Je hebt enorm lekker uitgeslapen. In mijn geval was ik tien dagen in de natuur geweest en had fijn kunnen uitwaaien. Opeens dacht ik: een middelmatig leven? Oké, misschien gaat niet alles zoals ik graag zou willen, maar ik heb nog een heel leven voor me, vol kansen en mogelijkheden.

Sterker nog, ik was eigenlijk best trots op mezelf. Ik was toch maar mooi gaan daten, terwijl ik dat eng vind. Zowel ik als de heer in kwestie hadden genoten van de intimiteit, maar we hadden ons al snel gerealiseerd dat het niet voor het ‘echie’ was. Ik wilde iets anders en verdiende dat ook. En mijn nieuwe baan was misschien niet mijn droombaan, maar dat wist ik vanaf het begin en ik had er toch voor gekozen omdat ik er veel kan leren.

Elke situatie, elke ervaring kun je op twee manieren bekijken: vanuit angst of vanuit liefde. Terwijl er niets aan het plaatje verandert waar je naar kijkt, komt het toch totaal anders op je over. Ik keek naar precies dezelfde situaties, maar door een andere bril. Mijn mening veranderde niet radicaal, maar mijn benadering wel. Was ik eerst bang, nu was ik mild, had ik vertrouwen.

Nog een beetje vol van dit besef – en best een beetje opgetogen over deze verandering in mezelf – kwam ik een paar dagen later thuis. Op het aanrecht in de keuken lag een A4tje, volgeschreven met boze zinnen. ‘Zo voelt het dus als er een ongewenste gast je huis binnendringt,’ begon het. Ik las door. Langzaam drong tot me door dat een van mijn (onbekende) buren via mijn dakterras mijn huis binnen was geklommen, om me ‘op ludieke wijze’ erop te wijzen dat het ONACCEPTABEL was dat een van mijn katten steeds bij haar en andere buren binnenkwam. Weg was mijn liefdevolle blik. Mijn bloed kolkte. Wat dacht dat mens wel niet! De brutaliteit! Ook werd ik bang, als die gek hier zomaar naar binnen klimt, waar is ze dan nog meer toe in staat…?

Nadat ik allerlei woeste scenario’s had uitgedacht in mijn hoofd (Ik bel de politie! Of nee, ik klim ook bij haar naar binnen! En ga op haar aanrecht op haar liggen wachten! Samen met allebei mijn katten! En de rest van de huisdieren uit de buurt! Zal haar leren!) bedaarde ik enigszins. Ik belde het telefoonnummer dat onderaan de brief stond. Eigenlijk had ik verwacht een enge heks aan de telefoon te krijgen, die op het punt stond mijn kat te vierendelen als ik het beestje niet continu binnenhield, maar ik hoorde een gefrustreerde, oudere mevrouw met een trilling in haar stem. Een vrouw die al maanden slecht sliep omdat mijn katten ’s nachts tikkertje spelen op haar dak. Die zich zorgen maakt omdat mijn kat steeds in het kinderbedje van haar onderhuurders ligt. Die telkens met lede ogen moet aanzien dat haar terrasplanten weer uitgegraven zijn en er een drol voor in de plaats is gelegd. Opeens snapte ik: de agressie die uit de brief sprak, én het feit dat ze mijn huis was binnengedrongen, gaf aan hoe lang ze zich al had zitten opvreten hierover. Wat ik al die tijd totaal niet wist.

Dus luisterde ik een half uur naar haar verontwaardiging. En zei ik zesendertig keer: ‘Dat is ook vreselijk vervelend.’ Ook zei ik: ‘Een brief in mijn brievenbus doen was op zich iets normaler geweest, en minder strafbaar ook.’ Het feit dat ik haar opeens met een milde blik aanhoorde, wilde niet zeggen dat het gerechtvaardigd is dat ze mijn huis was binnengedrongen. Ook met een liefdevolle blik kun je streng zijn en je grenzen aangeven. Je hoeft niet van iedere stinkscheet die iemand laat warm and fuzzy te worden.

In dit geval lukte het me een andere bril op te zetten. Daardoor trok de woede en frustratie snel weg en konden we samen naar een oplossing zoeken. Maar de volgende keer dat zoiets gebeurt, hang ik waarschijnlijk gewoon weer in de gordijnen. Het is niet alsof je die roze bril gewoon even uit je broekzak trekt. Maar toch, het besef dat dat mogelijk is, dat je ergens ook op een ándere, meer liefdevolle manier naar kan kijken, maakt dat je er wellicht wat vaker voor kan kiezen.

Zijn er dingen die jij vanuit angst bekijkt? Waar je weinig vertrouwen in hebt, waar je je snel negatief over voelt? Probeer het eens te omschrijven voor jezelf, hoe dat voelt. En draai het dan om. Kijk naar exact dezelfde situatie of persoon en probeer mildheid en liefde te voelen. Je hoeft de situatie niet te bagatelliseren, als iets niet oké is, dan is dat zo. Maar het gaat om de vragen: Wat is er precies gebeurd? Waarom is het gebeurd? Waarom doet iemand zo? Waarom vind ik dit moeilijk? Overal zit een verhaal achter, een verklaring. Een nare situatie of vervelend gedrag komt over het algemeen niet zomaar uit de lucht vallen. Mensen die naar doen, zijn vaak zelf pijn gedaan.

Het gaat er niet om dat je nooit meer in die gordijnen hangt, maar om hoe snel je door hebt dat je niet meer vanuit liefde handelt, maar vanuit angst. Die angst wel te erkennen, maar dan te zeggen: ik kies liefde. Angst zal er altijd zijn, maar laten we kijken hoe snel we weer bij liefde terug kunnen keren.

Lees ook: Waarom het niet zo erg is om niet met de liefde van je leven te eindigen