Eerlijke column: sinds wanneer is ‘gevoelig’ een vies woord?

Sense & sensitivity-blogger Deborah Ward (zie foto) is HSP-er en vraagt zich af wanneer het woord ‘gevoelig’ precies z’n slechte reputatie kreeg. Dit zijn haar gedachten erover. “Het heeft een reden dat we zo geboren zijn.”

“Op een dag stond ik in de supermarkt, en vond mezelf terug terwijl ik naar een muur van granen stond te kijken terwijl ik me afvroeg of ik a) iets eetbaars zou vinden dat b) niet de smaak van karton had en c) geen amandelen bevatte (want daar ben ik allergisch voor). Mijn beslissing werd bemoeilijkt door het onophoudelijke geweeklaag van iemands vermoeide, hongerige, verveelde peuter én de raspende stem van de intercom die vroeg om assistentie bij kassa 5. Terwijl dat gebeurde hoorde ik een piepende kar langskomen. Ik draaide me om en zag een vrouw die waarschijnlijk precies dezelfde uitdrukking op haar gezicht had als ik dat dat moment moest hebben, een soort combinatie van angst, stress, frustratie en een delirium. Ik weet niet helemaal zeker wat angst is, maar ik weet zeker dat ik het voelde. En dat het leek op de uitdrukking van deze vrouw: opgetrokken wenkbrauwen, een open mond en een bezweet voorhoofd.
‘Ik kan mezelf niet horen denken hier!’, zei ik tegen haar. ‘Het lawaai is verschrikkelijk! “Daarbij ging ik ervan uit dat ik een gelijkgestemde HSPer had gevonden. Maar dat was niet het geval. Inplaats daarvan fronste ze,  en draaide haar kar voorzichtig langs me heen. Alsof ik niet bestond.

Een van mijn problemen met een zeer gevoelig persoon zijn, is dat zeggen tegen mensen. Want ik weet dat het antwoord kan bestaan uit lachen, spot, angst of een uiting van afkeuring à la die in de supermarkt. Heb je ooit geprobeerd om je gevoeligheid uit te leggen aan iemand? De kans is groot dat je ofwel te bang was om het te proberen, of je pogingen veroorzaakten verwarring en spot. Maar aangezien hooggevoeligheid een genetische eigenschap is, zoals onderzoek van Elaine suggereert, begrijp ik niet wanneer het is uitgegroeid tot zo’n vies woord.
Ik denk vaak aan één van mijn favoriete artiesten, Michael Jackson. Hij was een ware kunstenaar en, geloof ik, een zeer gevoelig persoon. Niemand met die hoeveelheid talent in combinatie met zijn verbazingwekkende gevoeligheid voor muziek, dans, en emotie kan iets anders zijn. Maar hij werd veroordeeld door de media en door vele anderen als een freak. Hij was voor de meeste mensen té anders om te begrijpen en dus veroordeelden ze hem. In werkelijkheid denk ik echter dat hij een zeer gevoelig persoon was als gevolg van introvertie, verlegenheid, angst, empathie en een ongelooflijke artistieke hoogbegaafdheid.
Maar al lang voor Michael Jackson was gevoelig een negatief label. Het was iets dat zorgde dat mensen glimlachten en knikten en medelijden met je voelden. Worden bestempeld als ‘gevoelig’ betekende dat je onvermijdelijk ongelukkig, eenzaam, angstig, depressief en niet tegen de wereld opgewassen was. En dat dat moest veranderen.

Ik weet niet wanneer het idee ontstond dat gevoelige mensen op de één of andere manier niet tot iets in staat zijn, dat we zwak en laf en onzeker zijn en dat er ergens iets vreselijk mis moet zijn gegaan, anders zouden we niet zijn zoals we waren.
Maar het feit is dat het een reden heeft dat we op deze manier zijn geboren. Het maakt niet uit wat iemand zegt of denkt of impliceert met hun uitdrukking van minachting of medelijden, gevoeligheid is een eigenschap trots op te zijn. Wij zijn de kunstenaars en vernieuwers van de wereld, we zijn de begeleiders en de wijze vrouwen, de priesterlijke adviseurs, de wachters van de kennis, de bewaarders van geheimen. We beschikken over een goed begrip en de perceptie van de wereld die ons in staat stelt om overal schoonheid en liefde en reinheid te zien om ons heen, elke dag. En dat is een benijdenswaardige kwaliteit.
Daarom wil ik dit zeggen: kunnen we we ons eigen lawaai maken, op onze eigen rustige manier, en hoeven we niet bang zijn om te zeggen: ‘Ik ben zeer gevoelig’. Het leven is niet gemakkelijk voor de zeer gevoeligen, en we ervaren veel strijd en uitdaging, onbegrip en moeilijkheden. Maar de beloningen zijn de moeite waard. We hoeven alleen maar onszelf te zijn en onze talenten laten schijnen.”

Lees ook: Overprikkeld! ZO herken je dat (en DIT doe je eraan)

PS:  de originele column van Deborah lees je hier