Overeind komen na ontslag, deel 4: “Mijn man zei: en nu ga je verdomme iets doen!”

Barbara werd ontslagen. Het jaar dat erop volgde werd een hel. Ze kon niet meer terug naar haar oude beroep. Al haar ervaring en talenten voelden waardeloos. Dit is deel 4 van een serie: Barbara barst in huilen uit op een feestje.

Na mijn ontslag ben ik heel diep gegaan. Ik kwam tot de conclusie dat ik niet echt geschikt ben voor een traditioneel kantoor, met rangen en standen en orde en systemen. Maar freelancen als schrijver is de laatste jaren ook een heel treurig beroep geworden. Het bedrijfje dat ik wilde beginnen, bladen maken voor bedrijven, kregen we niet van de grond. Hoe hard we er ook aan trokken, niemand mailde terug. We kregen geen klanten.
Ik begon nieuwe plannen te maken, steeds wanhopiger. Ik wilde een taartenwinkel beginnen, lekker de hele dag met een schort voor taarten bakken. Daarna wilde ik een speeltuin opzetten met geweldige horeca erbij, maar ik ben helemaal geen horeca-type. Toen werd het: een online reisbureau, omdat ik niks leuker vind dan goede vakantieadressen te zoeken. Ik vloog alle kanten op met mijn gedachten, maar niks landde echt.
Ook ging ik feestjes ontlopen. Ik trok me steeds meer terug in mijn kleine omgeving van familie en mijn allerbeste vrienden. Het was heel triest, ik had niets te klagen, een mooi huis, een heerlijke relatie en twee geweldige kinderen maar in mijn hoofd stelde ik niks meer voor. Als ik niet snel iets zou verzinnen, zou het gedaan zijn met me. Ik weet niet precies hoe, maar ‘iets’ zou nooit meer goed komen.
Mijn moeder is een tijd arbeidsrecht jurist geweest. Zij zag honderden ontslagen mensen voorbij komen. Zij zei tegen me: ze kwamen als een hoopje ellende binnen, maar als ik ze na een jaar terug zag, waren ze allemaal blij dat ze niet meer op die plek werkten en hadden ze een nieuwe richting gevonden, allemaal. Ik was al bijna een jaar in rondjes aan het draaien. Het werd echt tijd om een knoop door te hakken.

Het dieptepunt bereikte ik op een feestje dat typisch het soort feestje was dat ik zou moeten mijden, maar waar ik me toch plotseling bevond, met alleen maar succesvolle mensen die heel graag over werk praten. Het soort mensen ook die verwachten dat jij dat ook hebt. Ik hoorde mezelf zeggen dat ik een reisbureau ging beginnen met leuke adressen in Frankrijk om met kleine kinderen heen te gaan. Mijn gesprekspartner nam me serieus en wilde me in contact brengen met iemand uit de reisbranche. Op dat moment wilde ik het stoppen en gillen: ik heb geen idéé wat ik aan het doen ben. Maar dat deed ik natuurlijk niet.
Ik liep op Thomas af en sleurde hem mee naar buiten, we hebben nauwelijks dag gezegd tegen de gastvrouw. Buiten begon ik heel hard te huilen. En toen zei Thomas: “En nu ga je verdomme iets doen.”
De volgende morgen heb ik de kinderen weggebracht en ben ik alle adressen  in Midden Frankrijk gaan mailen die ik op mijn site wilde zetten. Die dag nog dronk ik koffie met een vrouw die online yogareizen aanbood en die zei dat ze wel tot 25 procent van de reissom als provisie kreeg. Ze zag mijn plan wel zitten. Een paar dagen later klikte ik onze zoon van anderhalf in een autostoeltje en vertrok ik naar Frankrijk.

Vier dagen lang reed ik over bobbelige weggetjes, elke dag sprak ik twee tot drie camping- en hoteleigenaren. Het was een treurige reis. Eind september, de toeristen waren allang vertrokken, alles werd winterklaar gemaakt. Ik werd heel vriendelijk ontvangen, maar eigenlijk was de mislukking na één afspraak wel duidelijk. Iedereen zei hetzelfde: in de zomervakantie zitten we acht weken achter elkaar helemaal vol en daarbuiten komt er niemand. Dus als je daarbuiten een boeking weet te veroorzaken willen we graag betalen, maar in de zomer hebben we niks nodig. Dat had ik ze ook wel over de mail kunnen laten vertellen.
Ik werkte de rest van mijn afspraken af en reed naar Parijs, om mijn jongste zusje op te halen, die daar toevallig was. Achterin de auto lag mijn zoontje te slapen. Zes uur lang hebben we kunnen praten.
Anna, mijn zusje, en fervent internet-blogger lezend, gaf me een spoedcollege over het aanbod online. Van bloggers tot online magazines. Ze vertelde over haar vrienden van begin twintig die blogs hadden, waarvan sommigen succesvol.
Ik zei: ik ga het gewoon doen. Ik begin een site en daar zet ik leuke vakantieadressen op voor mensen met kinderen op. En ik schrijf er wat stukjes bij. Dan doe ik tenminste iets. Daarnaast ga ik weer freelance-schrijven voor bladen om toch wat te verdienen. Mijn zusje keek me aan en zei: “Klinkt als een blog. Lijkt me een goed plan.”

Drie maanden later had ik opeens een bedrijf. Maar het zwaarste moest toch nog komen.

Lees ook: Een pijnlijk ontslag, deel 1: “Je hebt een kort lontje en iedereen vindt dat.”

Lees ook: Een ontslag verwerken, deel 2: “Ben ik echt zo’n vreselijk mens?”

Lees ook: Opkrabbelen na ontslag, deel 3: “Nu weet ik het, ik ben niet geschikt.”

Lees ook: Voor jezelf beginnen na ontslag, deel 5: een mentale krachttoer van jewelste

Lees ook: Gelukkiger dan ooit na ontslag deel 6: het wordt nu een écht bedrijf!