Waarom je veel meer aan kan dan je zelf denkt

Iedereen die op dit moment door een uitdagende of ronduit shitty periode gaat, weet: shit komt als ketchup. Flats, in één keer op je mooie witte blouse. Maar Susan ontdekte dat het universum haar misschien wel duidelijk wilde maken dat die mooie witte blouse haar niet meer paste. 

Precies twee jaar geleden leefde ik als 24-jarige het leven van een 44-jarige. Ik woonde in een ruim appartement in vinexwijk Leidsche Rijn met een ontzettende goede jongen met wie ik al jaren was. Ik werkte nog steeds op de redactie waar ik vier jaar geleden was begonnen. Toen we op een gegeven moment Oud en Nieuw vierden door met de buren spelletjes te spelen had ik kunnen weten: Hier Gaat Iets Gruwelijk Mis.

Het duurde alleen nog even voordat dat besef tot me doordrong. Zeg gerust: anderhalf jaar. We spraken het niet uit, maar duidelijk was dat we langzaamaan naar het einde van onze relatie toe werkten. We gingen ieder weekend apart van elkaar op stap, maakten ruzie over de lulligste dingen en ik belde uren met een vriendin over hoe je nou weet wanneer je het uit moeten maken en dat iedereen relatie toch wel eens door een dip gaat. Toen ik hem zomaar het boek van René van der Gijp cadeau gaf als een soort wanhoopsdaad iets liefs te doen, zag ik hoe hij in elkaar kromp. Tranendalen later kan ik je vertellen: zet René nooit in als lijmpoging.

Toen die relatie spaak liep, was ik opgelucht en doodsbang tegelijk. Ik kon de huur niet nog maandenlang in mijn eentje ophoesten, dus ik ging op zoek naar een ander huis. Ik ging van hospiteeravond (gruwel) naar gladde makelaar (nog meer gruwel) gedreven door het feit dat ik niet weer bij mijn ouders in Emmen wilde intrekken. Ik ben dol op mijn ouders en als tijdelijke oplossing hadden we het best uitgehouden, maar god nee, alsjeblieft zeg – dat was voor niemand leuk geweest.

Zoals dat gaat met shit: het komt als ketchup. Flats, allemaal in een keer tegelijk. Ik werd op mijn werk het kantoor van de baas ingetrokken waar werd meegedeeld dat mijn contract niet verlengd werd. Mijn chef zei onder meer: als je zo jong bent, moet je niet te lang blijven hangen in een baan. Ik vond het toen een stom excuus om mij eruit te werken, maar achteraf kwam dit bericht als een godszege. Achteraf ja, want op dat moment kreeg ik levendige visioenen van mezelf onder de brug met een fles wodka. Geen relatie, geen baan, geen inkomen, geen huis: dit werd een interessant lesje veerkracht.

Terwijl zo’n beetje alle pijlers in m’n leven op losse schroeven stonden, ging het ook niet goed met mijn vader. Hij kreeg hartproblemen en lag om de haverklap in het ziekenhuis. Dat maakte me nog veel angstiger dan al die andere dingen. Het was namelijk het enige ding waar ik op dat moment helemaal niks aan kon doen. Ik kon huizen bezichtigen, m’n cv oppoetsen, solliciteren en sparen, maar mijn vaders hart kon ik niet maken.

In plaats van al mijn energie te focussen op huizen en banen terwijl ik ook nog mijn contract uitzat, deed ik iets geks. Ik zette Tinder op m’n telefoon en begon met een vriendin een blog. Dat blog was geen bezigheidstherapie; we waren bloedserieus. Iedere dag tikten we naast ons gewone werk stukjes en kwamen we dankzij dat blog op de bijzonderste plekken. Daarnaast had ik het ook ontzettend druk met Tinder. Swipen, chatten, af en toe een date: er ging een wereld voor me open en ik vroeg me af wat ik al die afgelopen jaren toch had gedaan. Ik had weer het gevoel dat ik leefde – om er maar een draak van een cliché in te fietsen.

Achteraf zie ik ook wel in dat ik mijn agenda tot de nok toe vulde omdat ik doodsbang was alleen te zijn. Werd ik alleen wakker in een groot half leeg getrokken appartement en op een onbewaakt ogenblik overmand door verdriet. Ik zorgde er voor dat ik alle weekendavonden wat te doen had om te voorkomen dat ik op een eenzame vrijdagavond met een fles wijn alles even lekker zou gaan overdenken. Ik zorgde er voor dat ik simpelweg geen tijd had om te denken – echt na te denken. Je kunt je afvragen of dat nou de beste strategie is, maar voor mij werkte het destijds.

Zoals dat wel vaker zo gaat met rampjaren, brak daarna de beste tijd van mijn leven aan. En met daarna bedoel ik: datzelfde jaar nog. Ik zag mijn vriendinnen vaker dan ooit, werd als laatste de kroeg uit geveegd, kreeg warempel een baan bij Libelle en begon als freelance journalist, ging in de mooiste wijk van Utrecht wonen én ontmoette mijn nieuwe liefde. Alsof ik in één jaar tijd heb geleefd voor tien. Dat staat hier nu allemaal vrij triomfantelijk, maar makkelijk was het natuurlijk allemaal niet. Ik woog vijf kilo lichter van de stress en liep permanent rond met wallen die onderdak konden bieden aan een heel weeshuis. Toch voelde ik me levendiger dan ooit.

Als je me dit alles drie jaar geleden had verteld, had ik je nooit geloofd. Het idee alleen al dat mijn relatie uit zou gaan en ik alleen zou zijn, bezorgde me toen een paniekaanval. Nu weet ik: dit kan ik aan. Wat het leven me ook toewerpt, ik hustle het wel. Je hebt op dat moment namelijk niet echt een andere keus. Je kan niet bij de pakken neer gaan zitten en maar wachten tot iemand het voor je oplost. Dit moet je helemaal zelf doen – en dat kan je. Dat is een inzicht dat ik tegenwoordig probeer mee te nemen in alle keuzes die ik maak. Het laatste wat ik wil, is namelijk weer een ingedut Vinex-leven en een baan waarbij ik de uren naar het weekend aftel.

Dit geldt trouwens niet alleen voor mij, maar voor iedereen. Je kan meer aan dan je denkt. Ik snap hoe irritant het is wanneer iemand zegt dat alles goedkomt terwijl jijzelf nog geen benul hebt hoé het dan in godsnaam goed moet komen, maar echt: heb vertrouwen. Het is niet eenvoudig, maar you’ve got this. Zoals m’n moeder zegt: een mensch lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. En iedereen weet dat moeders altijd gelijk hebben.

Lees ook: Als je eenzaam bent in je relatie (en waarom je dan moet gaan)