Waarom vrouwen onderling elkaar eens wat meer complimentjes moeten geven

Gisteren liep ik over straat. Voor mij wandelde een vrouw die duidelijk erg haar best had gedaan op haar outfit. In principe zag het er gelikt uit. Ik hád dus kunnen denken: “Wat ziet zij er mooi uit”, maar wat er door mijn hoofd schoot was: “Jemig, wat een enorme kont heeft ze in die rok!” Op z’n zachtst gezegd: best wel onaardig van mij. We lijken vaak zo lief, wij vrouwen en meisjes, maar niets is eigenlijk minder waar.

Lees ook: Voel je beter over jezelf met deze simpele oefening!

Maar liefst 70% van de vrouwen heeft zich weleens gekwetst gevoeld door een ronduit gemene opmerking van iemand die zij rekent tot haar goede vriendinnen. Daarnaast geeft 63% van de vrouwen aan een onderlinge concurrentiestrijd te voelen met de dames in haar omgeving. Vrouwen, het zijn eigenlijk maar een stel jaloerse sekreten. Je kunt er weinig anders van maken. Waar het niet eens in het hoofd van mannen opkomt om elkaar onder een vergrootglas te leggen, doen vrouwen eigenlijk niks anders. We bekritiseren en kraken elkaar af dat het een lieve lust is en hebben over alles wat een andere vrouw doet wel een (nogal vernietigend) oordeel. Want er is altijd wel iets mis, stom, raar, of fout. Niet omdat het daadwerkelijk zo ís, maar gewoon om dat het kán.

Wat is dat toch met die onbedwingbare neiging tot bitchen? Waarom kunnen we als vrouwen nooit aardig zijn voor elkaar? Wat is nou eigenlijk echt de reden dat wij, als gezusters, het elkaar vaak zo moeilijk maken? Ik ben zelf aan de lopende band het slachtoffer van verregaande wijvennijd. Ik schrijf namelijk stukjes die heel veel vrouwen lezen en dus kan ik vrijwel dagelijks de wind van voren krijgen. Soms zó erg dat ik er een tijd geleden over geïnterviewd werd. “Is het soms gewoon des vrouws?” opperde de journalist aan mijn keukentafel verbijsterd (want: van het mannelijk geslacht) dat wij, kijvende wijven, elkaar gewoon by default het licht in de ogen niet gunnen? Ik moest een beetje lachen, want hij had natuurlijk best een punt. Vrouwen zijn ook gewoon collectief enorme loeders, die elkaar met argusogen bekijken. We zijn wandelende vaten vol kritiek, pikken elkaars vriendjes af en roddelen ons drie slagen in de rondte. Is dat des vrouws? Ja, ik vrees het wel een beetje.

Maar, mijns inziens is er toch meer aan de hand. Want, hoewel enig gekat, geblaas en geklauw er waarschijnlijk gewoon in zit, in die vrouwelijke genen, zou je toch denken dat we dat wel weten te beteugelen zodra onze jeugdpuistjes zijn ingedroogd en we niet meer op schoolfeesten allemaal om dezelfde hunk heen hoeven draaien. Echter, meisjesgekift is nog niks vergeleken bij het modder gooien waar je als volwassen vrouw mee te maken krijgt. Want echt, eenmaal meerderjarig, gesettled, moeder en/of carrièremakend, en ’the gloves come off’. En dan is het hard krabben met die perfect gemanicuurde nagels. Zelfs de liefste kleine meisjes, gehuld in roze en met pijpenkrullen, verworden vrijwel allemaal tot giftige sekreten, die elkaar zonder scrupules het spreekwoordelijke mes heel diep in de rug steken. Ik heb erover nagedacht en ik kom tot de volgende conclusie: de vrouw is een intrinsiek onzeker wezen en kan blijkbaar alleen bestaan bij de gratie van het falen van haar soortgenoten. En daar komt dan om de hoek kijken wat, vrees ik, toch enigszins mijn stokpaardje aan het worden is: de nog steeds falende Nederlandse emancipatie.

Want, waarom woedt er alleen een vrouwenoorlog en geen mannenoorlog? Waarom slaan mannen elkaar niet de hersens in met hun Van Bommels en wij wel met onze Louboutins? Waarom heeft een man geen slapeloze nachten als zijn beste vriend een strakker wasbordje heeft dan hij, of wel promotie heeft gemaakt en hij niet? Simpelweg: omdat de maatschappij van de man niet verlangt dat hij perfect is. Een man komt weg met een wat slordig samengestelde outfit, een zwembandje hier en daar, of een wat afwezige houding als vader. Niemand die hem daarop aanspreekt, zijn collega-kerels al helemáál niet. Want ben je gewoon een aardige vent? Dat is eigenlijk al wel voldoende, dus high five en neem vooral een biertje. Maar voor vrouwen gelden doorgaans toch wat andere regels. Regels die nergens op slaan, maar waar we ons wel aan conformeren. Want ja, we willen dus allemaal mooi, aardig, lekker én succesvol zijn. Zelfs als dat ons een burn-out en een hartaanval oplevert.

En dus gaan we vergelijken en wijzen, in de wanhopige zoektocht naar bevestiging voor onszelf. Want als zij weliswaar die mooie, dure rok blijkbaar kon betalen, maar er wel een reet als een bijzettafeltje in heeft, voelen we ons toch beter over ons minder voluptueuze kontje in dat H&M’tje. En het zal best dat die ene vriendin een mooi nieuw huis heeft kunnen kopen van haar dikke salaris, maar omdat zij fulltime werkt groeien haar kinderen ongetwijfeld op voor galg en rad, terwijl die van jou het materieel misschien met minder moeten doen, maar er door al die thee en koekjes na school tenminste wel uitkomen zonder diepgewortelde hechtingsstoornis. Toch? En zo zijn we de hele dag bezig ons eigen leven op te hemelen, door dat van een ander gestaag en vernietigend af te breken. Een beetje treurig is het. Want we moeten wel erg onzeker zijn, als we anderen er zo driftig van willen overtuigen dat wij het zo ontzettend goed doen. Blijkbaar weten we dat dan helemaal niet zo zeker. Want de vrouw die echt haar mannetje staat, die heeft al die bevestiging toch niet nodig?

Misschien moeten we het eens aan gaan pakken zoals die mannen. Dus vrouwen laten we samen opstaan en de maatschappij de spreekwoordelijke dikke vinger geven. Zeggen dat we er niet langer meer aan meedoen, dat we ons niet meer als een stel blazende poezen met dikke staarten in een hoekje laten drukken. Laten we elkaar voortaan op de schouders slaan en samen de kroeg induiken als het werk gedaan is, de kinderen op bed liggen en het roze lakje na een lange dag van onze nagelriemen begint te bladderen. Want dames, vrouw zijn, dat is elke dag weer een topprestatie, welke rok je ook aan hebt en hoe groot je kont ook is. Dus laten we daar met z’n allen nou gewoon eens ongegeneerd trots op zijn.

Lees ook: Maak van je innerlijke stem een coach ipv een criticaster.