Als je nogal moet wennen aan ‘nieuwe mensen’ in je leven (geeft niet, hoor!)

Je ontmoet voortdurend nieuwe mensen in het leven. Je krijgt bijvoorbeeld een nieuwe collega, je broer neemt z’n nieuwe vriendin mee naar een familieweekend, of je kind gaat spelen bij een klasgenoot wiens ouders je moet leren kennen. Leuk toch? Uhm, nou, niet iedereen wordt daar enthousiast van…

Ik ben een gewoontedier. Ik hou van de dingen zoals ze zijn en als het even kan, wil ik die graag zo houden. Daar ben ik namelijk aan gewend, ik ken het, het is vertrouwd en ik weet wat ik kan verwachten. Heerlijk. Dat geldt voor eigenlijk alles in mijn leven, maar vooral ook heel erg voor de mensen erin. Als ik het voor het zeggen had, bracht ik mijn hele leven door met dezelfde mensen en kwam er niemand bij. Want nieuwe mensen toelaten, dat vind ik een beetje lastig. Ik weet dat het de bedoeling is dat ik me sociaal en open opstel, maar ik heb daar grote moeite mee. Nieuwe mensen vind ik namelijk bij voorbaat eng, vervelend en ze kosten ook weer tijd en moeite enzo.

Dat zeg ik niet hardop natuurlijk, want nou ja, ik heb nog wel manieren. Maar dat menigeen enthousiast wordt van het ontmoeten van nieuwe mensen, daar kan ik echt niet bij. Ik zal wel een sociaal gen missen ofzo, maar ik ben gewoon niet vol verwachting als er aangekondigd wordt dat er maandag een nieuwe collega op kantoor komt. Waar de rest benieuwd is naar wat voor type het zal zijn en zich verheugd op de frisse wind die langs de bureaus zal waaien, kan ik alleen maar denken: ‘moet dat nou?’ Ik zou zelfs zover willen gaan om het werk van die nieuwe erbij te nemen, alleen om te voorkomen dat ik niet met een vreemde aan de lunchtafel hoef te zitten. En als de nieuwkomer dan achter z’n computer zit, denk ik eigenlijk automatisch: ‘ik vind jou STOM’.

Ter verdediging: ik ben echt wel aardig. Het is alleen dat ik gewoon bang ben voor het onbekende. Want weinig meer dan dat ligt natuurlijk ten grondslag aan mijn mensenschuwheid: angst. Angst dat dingen veranderen, angst omdat je met een nieuw iemand niet weet waar je aan toe bent en ook: angst om mezelf te laten zien. Eigenlijk word je door zo’n nieuwkomer in je leven weer even uit je comfort zone getrokken en dat voelt onprettig. Heb je net een fijne modus operandi gevonden, komt er één of andere oproerkraaier roet in het eten gooien. Moet je weer aftasten, beleefd en vriendelijk zijn en op je tenen lopen. Want je weet nou eenmaal niet wat je aan iemand hebt. En voor hetzelfde geldt heb je er helemaal niks aan, terwijl jij je wel weer in allerlei bochten hebt gewrongen en extra hebt lopen opletten dat je je niet al te erg laat gaan enzo. Wat een gedoe, kan het nou nooit eens blijven zoals het is, verdorie?! Sociaal doen, het is zo vermoeiend. En doodeng eigenlijk. Vooral dat.

Maar zoals dat gaat met nieuwigheden, die worden uiteindelijk ook weer gewoon. Wat heel fijn is voor het gewoontedier, want dan blijkt je nieuwe schoonzus toch eigenlijk wel heel erg aardig. En zit je opeens met die nieuwe collega in de kroeg omdat ze je beste vriendin is geworden. Het duurt even, maar dan heb je echt wel wat aan de mensenschuwen onder ons. We hebben alleen even tijd nodig om te wennen. En de andere kant van de medaille is dan weer: als we je eenmaal in ons hart gesloten hebben, laten we je daar nooit meer uit.

Lees ook: Als iedereen denkt dat je extravert bent (maar je toch verdacht veel introverte trekjes hebt)

(Beeld: Unsplash)