Gepest of verdrukt? Waarom JUIST ‘underdogs’ zo leuk zijn!

De wereld heeft niet zoveel op met afwijkende types of underdogs, TOT ze ineens (duh!) écht iets blijken te kunnen en blijken te zijn. En dat kan een kwestie zijn van het één op het andere moment, en eenmaal gezien gaan ze ook als een speer, en terecht. Daarom een hart onder de riem voor iedereen die ooit niet ‘goed’ genoeg was, maar dat natuurlijk altijd wel was. Want JUIST ‘underdogs’ weten succes en geluk op waarde te schatten, dus houd ze in de gaten.

Lees ook: HET verschil tussen een positieve of negatieve kijk op de wereld

Ik heb een verhaaltje over de kracht van underdogs dat ik graag vertel. Als kind was ik belachelijk slecht in sport (en nog steeds). Altijd als laatste met gym gekozen, récht op de bok afrennen (en dan met buik en al er tegenaan klappen), bang voor de bal, uit de ringen vallen met apenkooien, dat werk. Niet zo vreemd dus dat ik in groep 8 werd ingedeeld in werkelijk het állerslechtste slagbalteam dat onze school ooit had gehad. Er was toernooi, iedereen moest hup meedoen, dus daar stonden we dan: Team Kneus. Bestaande uit Sandra (beugel, bril, superdun), Jacqueline (te dik, 2 meter, rood haar), Yvon (gepest, vaak ziek), Abigail (gemaakt voor de showbizz, maar niet voor sport, iew) en zo nog wat lammen en blinden, waaronder ik.

We verwachtten niets, we konden niets, we kenden de spelregels nauwelijks. Maar bij de derde poging sloeg iemand van ons per ongeluk een homerun. We waren in eerste instantie zó verbaasd dat we vergaten van honk naar honk te rennen. Maar toen het kwartje eenmaal viel déden we dat. En bij de volgende keiharde bal (wtf?) nóg een keer, struikelend (want: afwezige oog-voet coordinatie) en hijgend (want: afwezige conditie). Alsof we het konden. Net zo lang tot we na een half uur elkaar verbaasd aankeken en ons realiseerden: we hebben gewoon gewonnen. Dat er werd gejuicht, -voor ons!, voor ons?- hoorden we niet eens. We verwachtten er niets van (ja, een wisse dood door een slagbal tegen onze kop, dat wel), we stonden daar met de moed der wanhoop. Maar we wonnen. En ineens was alles aan ons veranderd. Ineens keken we anders naar onszelf. En anderen ineens ook anders naar ons. Alsof die 9 glunderende meisjes die daar na afloop samen stonden te springen ineens 9 meter groter waren gegroeid.

Dat we toevallig tegen het allerállerslechtste slagbalteam van de stad hadden gespeeld –het kon kennelijk nóg erger- kon de pret niet drukken. En ja, we bleven daarna net zo wanstaltig slecht in gym als daarvoor. Maar ik ben het nooit meer vergeten, en vertel dit nog steeds met veel liefde. Want die dag leerde ik: je bent een ‘underdog’, tot je het ineens niet meer bent. En dat kan een kwestie zijn van het één op het andere moment, als een blikseminslag. En toevallig (of natuurlijk juist niet) zijn heel veel succesvolle mensen ooit precies net zo geweest als mijn slagbalteam: niet goed genoeg, een beetje het pispaaltje of gewoon ronduit gepest. En dat rijtje is lang, van Rihanna tot Peter van de Vorst, van Justin Timberlake tot Jamai, van Daphne Deckers tot Lady Gaga. Allemaal mensen die ‘afweken’ van de gangbare norm (whatever that may be), die toch met vallen en opstaan hun kracht ontdekten, besloten keihard te werken en uiteindelijk juíst een unieke positie in de maatschappij konden innemen op basis van iets dat ze bijzonder goed konden. En heel veel anderen niet. Dus.

En ook wie niet beroemd of publiekelijk succesvol is geworden maar ooit wel ‘anders’ werd bevonden, herkent hopelijk de bevrijding die ontstond op het moment dat je –eenmaal volwassen en misschien al eerder- ontdekte wie en wat wél bij je past. Want ‘succes’ heeft niets te maken met status of bekendheid, wél met zelfkennis en iets voor een ander kunnen betekenen. En dus zit het in álles: van thuiskomen in het moederschap tot een topadvocaat of Gogo-danser worden tot de liefste verpleegkundige zijn: alles werkt, als je dat unieke ei maar kwijt kan, en mag. Maar dan héb je ook wat.
Ik denk wel eens dat dat komt omdat juist de underdogs van ooit weten dat succes, of noem het gewoon gezien worden, niet vanzelfsprekend is. Maar dat het een kwestie van vertrouwen is, de moed niet opgeven, een andere kant op durven kijken en leren kiezen voor wat écht bij je hoort. Wat de rest van de wereld daar ook over te kletsen heeft. Als je dat eenmaal lukt (soms met een beetje hulp hopelijk) komen daar vanzelf de mensen bij die dat ook begrijpen. En dat is een vele malen krachtigere en inspirerende levenswandel dan, ik zeg maar wat, in het beste kinderslagbalteam van de school beginnen, en moeiteloos die beker binnenhalen. Lekker voorspelbaar.

Het woord ‘underdog’ is zo bezien eigenlijk ook gewoon heel raar. Alsof je ook ‘upperdogs’ hebt. Nu weet ik best dat de wereld hard in elkaar zit, en er altijd mensen blijven bestaan die denken dat het wél zo werkt. Maar dat zijn nooit de interessante types wat mij betreft. Sterker nog: ik kijk véél liever naar de andere kant, waar de mensen staan zoals die 9 meisjes van toen. Onder de modder en schrammen, en stomverbaasd dat ze het hebben gered. En zonder hoogdravende verwachtingen, maar door hard werken en doorzetten tóch ineens gezien. Omdat ze altijd al goed genoeg waren, maar het momentum nog even moest komen. En dan gáán ze ook, met hart en ziel, omdat ze blij zijn dat ze eindelijk een kans krijgen zichzelf te laten zien. Op díe mensen moet je letten, dát zijn de leukste.

Ik hoop dat het mijn team van toen goed is gegaan, maar daar twijfel ik eigenlijk niet aan. En sporten vind ik nog steeds bijzonder onleuk, maar dat maakt inmiddels -goddank- niets meer uit. Want het leven is veel meer dan goed zijn in gym, of doen wat iedereen al doet. En dat moet je even weten, maar dan heb je ook wat. Je bent een underdog of niet. Vraag dat maar aan Team Kneus.

Lees ook: Zo zorg je dat je partner weer naar je gaat luisteren