Hoe vier je als co-ouders de verjaardag van je kind(eren)?
Als co-ouders kun je er niet omheen: de verjaardag van jullie gezamenlijke kind(eren). Het is allemaal nogal ongemakkelijk,maar niet zeiken is misschien wel de beste oplossing, vindt gescheiden moeder Sara Luijters.
Mijn ex en ik vieren sinds we uit elkaar zijn geen belangrijke feestdagen meer samen, ‘gezellig’ samen op vakantie gaan we al helemaal niet meer. Wel proberen we af en toe iets met zijn drietjes te doen: naar de film, een terrasje, samen eten. Dat gaat wel prima. De verjaardag van onze dochter is echter een heel ander verhaal. De afgelopen twee jaar vierden we het respectievelijk in een kroeg- op neutraal terrein- en bij mijn ex thuis, wat ook jarenlang mijn huis was. Met gezamenlijke vrienden en hun kinderen, nieuwe vrienden, familie. Ongemakkelijk, toch wel, maar onze dochter geniet er zichtbaar van, want een paar uur lang lijkt het alsof alles weer net zo is als vroeger.
Reality check: dat is het natuurlijk niet. Via de whatsapp zijn, zonder haar medeweten, alweer diverse scenario’s de revue gepasseerd over hoe de verjaardag dit jaar eens aan te pakken. Van ‘laten we het dit jaar gewoon weer in een kroeg doen, lekker overzichtelijk’ tot ‘okay, we doen het gewoon weer bij jou (daarmee besparen we bakken geld dat we uit kunnen geven aan een mooi, gezamenlijk kado)’. En van ‘misschien moeten we het dit jaar gewoon houden bij een familie-etentje?’ tot een – dronken- bericht om vier uur ‘s nachts: ‘weet je wat. Laten we het maar helemaal niet vieren’.
Misschien komt het omdat ik een nieuwe liefde heb (ruim anderhalf jaar nu, wanneer houdt een ‘nieuwe liefde’ eigenlijk eens op met ‘nieuw’ zijn?), die ik om nog meer ongemakkelijkheid te voorkomen, niet uitnodig op de verjaardag. Maar misschien is het gewoon omdat we inmiddels drie jaar uit elkaar zijn en er dus automatisch meer afstand tussen ons is. Daarbij: we zijn niet voor niks niet meer samen. Een echt goed team zijn we niet gebleken en om dan toch, als co-ouders, samen een geslaagd feesje te organiseren, het is geen kattenpis (ook niet als je nog wél samen bent trouwens). Wie haalt de wijn en het bier, de hapjes, de slingers? En hoezo moet ik opeens de taart bakken, ik heb in dertien jaar nog nooit een taart gebakken! Jij bent de taartenbakker, altijd geweest! Ik hou niet eens van taart! Hoe om te gaan met de ex-schoonfamilie, met vrienden die je al twee jaar nauwelijks meer hebt gezien? En hoe verlaat ik straks zonder te janken het pand, het verjaardagsmeisje bij haar vader achterlatend, omdat die dag zijn week weer ingaat?
Na de talloze whatsappjes over en weer heb ik besloten dat ik gewoon niet zo moet zeiken. Die borrel komt er. Het worden voor ons als ouders misschien een paar ongemakkelijke uren, waarin ik waarschijnlijk meer wijn drink dan goed voor me is, maar waarna ik uiteindelijk trots naar huis kan fietsen omdat we het weer gefixed hebben onze dochter op de eerste plek te zetten. Dat is wat ze verdient, niet twee ouders die lopen te zeiken. Uiteindelijk is dat het grootste verjaardagskado dat we haar kunnen geven (al denkt de jarige zelf meer aan iets als een … iPhone).
Beeld: iStock
