Ik heb drie kinderen, maar het moederschap is niet mijn grootste ambitie

Vala heeft drie kinderen en daarmee een druk gezin. Toch bepaalt het moederschap maar een relatief klein deel van haar leven. Want ja, ze is moeder. Maar vooral ook heel veel andere dingen.

Heel lang wilde ik niet eens kinderen, dus er zijn regelmatig dagen dat ik ’s ochtends wakker word en me afvraag hoe het in vredesnaam zo gekomen is dat ik er opeens drie heb. Natuurlijk, ik heb ze heel bewust gekregen en ik zou ze nooit meer willen missen, dus het is niet zo dat het moederschap mij zomaar opeens overkomen is, maar toch voel ik me nog steeds niet echt moeder. Ik denk dat dat komt omdat ik, in tegenstelling tot veel andere vrouwen, van het moederschap niet mijn core business heb gemaakt. Het nooit mijn grootste ambitie is geweest en dat ook nooit zal zijn. Dat moederschap, dat doe ik ‘ook’ en niet ‘voornamelijk’. Ik ben niet Vala, moeder van drie kinderen. Ik ben Vala, journalist, columnist, echtgenote, vriendin, vrouw, mens, die ook nog toevallig drie kinderen heeft.

Worden vrouwen moeder, dan is dat vaak hetgeen hen voortaan definieert. Ze omschrijven zichzelf als ‘mama van Teun en Fleur’ en laten hun leven bepalen door hun rol als moeder. Wat prima is, als dat is wat je wilt. Het is alleen iets dat ik nooit begrepen heb. Hoewel het waar is dat het hebben van kinderen en het managen van een gezin een aanzienlijke klus is, is het wat mij betreft niet iets waar vrijwel niks anders meer naast kan bestaan. En wat bovendien blijkbaar de identiteit die je eerst had, volledig verandert in een andere. Voordat je moeder was, was je toch ook niet voornamelijk één ding? Je was toen ook niet alleen maar ‘administratief medewerkster’, ‘hardloper’, of ’taartenbakker’. Je was een heleboel dingen, wilde een heleboel dingen, had verschillende ambities, op verschillende gebieden. Misschien geen hoogdravende ambities, maar dat hoeft ook niet. Maar je was iemand met vele gezichten. Dus wat is het toch met dat moederschap dat vrouwen doet besluiten om van multifunctioneel naar eendimensionaal te gaan?

Een gezin met vijf mensen zoals het mijne, levert het nodige werk en vooral de nodige chaos op. Desondanks heb ik er niet de dagtaak aan die veel moeders blijkbaar wel hebben. Ik bepaal namelijk mijn leven, mijn moederschap doet dat niet voor mij. Sterker nog, eigenlijk bepalen het moederschap en mijn gezinsleven maar een relatief klein deel van mijn leven. Ze zijn slechts twee van de vele dingen die ik doe, en die van mij, mij maken. Daarnaast: ik ambieer het moederschap niet, zie het niet als wat later mijn grootste prestatie zal zijn geweest. Die kinderen, die doe ik ‘erbij’. Dat klinkt lullig, maar het betekent niet dat ze voor mij niet van onschatbare waarde, of geen prioriteit zijn. Het betekent alleen dat ze ónderdeel zijn van mijn leven en niet mijn leven zélf. Ik besta niet bij de gratie van het feit dat ik hun moeder ben. Ik besta bij de gratie van het feit dat ik ik ben.

Je zult mij mezelf niet horen aanduiden als ‘de moeder van Pietje, Liesje en Miesje’. De term ‘Moeder’ is een woord dat aanduidt dat je hebt gebaard, of dat je zorg draagt voor een kind, maar het is geen identiteit. ‘Moeder zijn’ is eigenlijk geen invulling van je leven, omdat het niks meer is dan een simpel feit. Daarmee wil ik niet zeggen dat vrouwen die ervoor kiezen thuis te zijn bij hun kinderen geen waardevolle invulling geven aan hun leven. Dat is een keus en welke keus voor jou goed is bepaal alleen jijzelf. Maar je bent niet alleen maar moeder. Daarmee degradeer je jezelf als persoon. Ik begrijp niet waarom je jezelf als zodanig neer zou willen zetten. Moeder zijn ís geen ambitie. Het maakt je niet tot iemand. Het is slechts terminologie en meer niet. En als je van persoon naar term gaat, alleen maar omdat je kinderen hebt gekregen, dan kan ik niet anders dan me afvragen wie je dan eigenlijk ooit geweest bent.

LEES OOK: Brief aan mijn moeder: ‘Het grootste compliment is als mensen zeggen dat ik op jou lijk’.