Ik heb geen FOMO maar LOMO (en LONSU)

De halve wereld lijdt aan FOMO, las Mariëtte. Daar heeft ze zelf geen last van, maar haar LOMO en LONSU worden steeds erger.

Lees ook: Voor iedereen die liever Netflixt dan op een feestje staat

Er zijn veel dingen waar ik erg goed in ben, dat wel, maar agendamanagement is niet een van die dingen. Ik denk namelijk altijd dat er een parallel universum bestaat met parallelle dagen waar ik parallelle bezigheden kan uitvoeren, dus plan ik mijn agenda voller dan er uren zijn. Dat is voornamelijk irritant voor mijzelf (en ook wel een beetje voor mijn man), maar er valt op zich prima mee te leven. Behalve dan dat er soms zo weinig tijd overblijft naast op zich essentiële maar wel tijdrovende zaken als werk. Ik las weer eens een onderzoek waaruit was gebleken dat de halve mensheid tegenwoordig lijdt aan FOMO (fear of missing out, dat je heel bang bent om ergens niet te zijn en van alles niet mee te maken). En het enige wat ik dacht was: ergens niet zijn, een groter cadeau kun je mij niet geven.

Uiteraard maakt mij dat tot sociale paria, dat vooropgesteld. Nu heb ik er dus eens een tijdje met mezelf over geanalyseerd en ik denk dat het komt door dat chronische gebrek aan uren voor wat ik moet en wil dat ik het heel fijn vind als er iets is waaraan ik geen tijd hoef te besteden. Maar dat totale gebrek aan FOMO leidt inmiddels wel tot een toenemende vorm van LOMO, wat ik dus wel heb. LOMO is een heel prettige aandoening waarmee je bijvoorbeeld prima je social media kunt checken. Het maakt je namelijk niets uit dat anderen staan te shinen op een hip feest / ver eiland / verjaardag die er blijkbaar toe doet, want met Love Of Missing Out laten die foto’s je koud. Het zijn onder andere deze foto’s die FOMO in grote mate schijnen op te wekken. O nee, mijn vroegere buurmeisje dat ik in geen twaalf jaar live heb gesproken is wél in de Keukenhof, en ík niet! Terwijl je helemaal niet per se naar de Keukenhof wilde en zelfs niet bijzonder van bloemen houdt. Help, de collega die ik niet echt aardig vind heeft kaartjes voor een groot dancefeest, en ik niet! Terwijl je nooit op dancefeesten komt en er ook niet naar taalde, totdat die collega die je op het werk altijd wat probeert te ontlopen er ineens wel bleek te zijn en nu voel je je sneu omdat je thuis op de bank zit te Netflixen en had je daar willen zijn.

Lees ook: Als je van je FOMO (Fear Of Missing Out) af wil

Ik  begrijp dat niet zo goed, want thuis op de bank Netflixen is toevallig een pleasure van me, waar ik in mijn ogen te weinig aan toe kom, dus ik ben allang blij als die situatie zich voordoet. Foto’s van waar andere mensen uithangen laten mij doorgaans dan ook volledig koud (tenzij het om zonnige strandbeelden gaat terwijl het hier -54 is, dan heb ik ineens erg last van FOMO. Of meer: FOFO (Fear OF Freezing Out)). Daarbuiten heb ik zelden tot nooit dat ik mezelf een sneue sleur vind omdat anderen ergens zijn en ik niet. Kan ik lekker vroeg naar bed, denk ik vaak (maar ik ben dan ook erg doorsnee).  Ik heb trouwens ook LONSU. Love Of Not Showing Up. Da’s de overtreffende trap van LOMO, zeg maar. Niet alleen miss ik dan iets out, wat me erg aanstaat, bij LONSU was het plan ook om wel te gaan, maar dan ga ik uiteindelijk niet. De avond / dag / week die ik daarmee bespaar, voelt als extra vrije tijd. Een beetje hetzelfde als wanneer er geld van een geretourneerde online aankoop terugkomt: het was al van jou, maar het voelt toch als een extra donatie.
Maar goed, dit alles maakt mij natuurlijk wel erg saai. En zeker niet hip. En je hebt ook al zo weinig te melden op social media. Maar het fijne aan LOMO en LONSU is, dat dat dus niet uitmaakt. Want ik mis graag een trend. Ik mis graag van alles.

Lees ook: 13 momenten wanneer introverten liever thuis blijven