In 2002 verbrak reclamemaker en bekend Twitteraar Marnix Pauwels het contact met zijn ouders. Na eindeloze gesprekken vol woede en verwijten besloot hij een punt te zetten achter zijn pogingen om het contact te herstellen. Tot afgelopen zomer, na 14 jaar radiostilte, toen hij zichzelf ineens terug vond voor de deur van zijn ouderlijk huis. Om vergeving te vragen, en te geven. Op zijn blog schreef hij daar dit mooie stuk over, dat wij van hem mochten delen op Mynd:

Mijn ouders. Ik had ze vervloekt. Verketterd. En na 100 pogingen om de banden toch maar weer aan te snoeren — die steeds eindigden in verwijtende, in rode wijn gesmoorde telefoongesprekken — besloten een eind aan onze relatie te maken. Dat was in 2002. Een jaar nadat mijn dochter was geboren. Sindsdien had ik ze niet meer gesproken.

Nooit meer.

En nu stond ik in hun zonovergoten voortuin. Het was 24 juli.

Ik zag hoe mager en fragiel ze was, het dunne grijze haar in pieken langs haar gezicht. Hoe moe, en getekend. En hoe anders dan ik me haar herinnerde!
Als je iemand lang niet ziet stopt de tijd bij de laatste ontmoeting. De jaren die je mist openbaren zich keihard op het moment dat je elkaar weer tegenkomt. En na 14 jaar (ze was toen 59 en nu dus 73) was dat een schokkende ervaring. Ik volgde haar en mijn vader (inmiddels 78, maar nog steeds vol praatjes) het huis in, voor het eerste onwennige, onwerkelijke uur.

Het werd onvergetelijk.

Een paar weken voor ik besloot ze op te zoeken en te vergeven (en ze te vragen míj te vergeven, want ik had me ook niet altijd als Gandhi gedragen), was ik in Engeland geweest. Daar had ik me ondergedompeld in het totaal unieke, vrij onbekende ‘Hoffman process’. Een extreem intensieve week waarin je de giftige patronen die je in je leven sturen, grondig onderzoekt, volledig uit elkaar trekt, en de kans geeft op een gezonde manier opnieuw te groeien. Een grote schoonmaak van de ziel. Een reset van alles wat belangrijk voor je is.

En vooral een ervaring die in het teken staat van vergeven.

Ik had 14 jaar lang een enorme zak woede, pijn, en verwijt achter me aan gesleept. En ik wist het niet eens! Heel vakkundig en succesvol had ik er een extra zak omheen gedaan waarop met grote letters ‘Het kan me geen fuck schelen!’ stond. En daar was ik volledig in gaan geloven. Als ik het ooit over mijn jeugd had, over de rare, ontwrichtende, pijnlijke dingen die ik had meegemaakt, deed ik dat heel afstandelijk. Alsof ik vertelde over een klucht die ik een dag daarvoor had gezien. Het deed me niks. Dacht ik. Maar tijdens de Hoffman-week bleek hoe diep ik het allemaal had weggestopt.

Daar, in Zuid-Engeland, in het prachtige Sussex, was een diep transformerend inzicht ontstaan. Ik had niet alleen eindelijk mijn diep weggestopt woede omarmd, maar ook ontdekt dat we allemaal, stuk voor stuk, generatie op generatie, domweg dezelfde fouten maken bij het opvoeden. Ook al weten we zéker dat WIJ het compleet anders gaan doen dan onze ouders!

Ik had eindelijk begrepen dat je het oprecht goed kunt bedoelen en je stinkende best kunt doen, en tóch vervallen in de negatieve eigenschappen van je vader en moeder. Of in verwoestend gedrag dat je juist hebt aangeleerd om met hún verwarrende gedrag om te kunnen gaan. Ik begreep dat ik al die pijnlijke jaren niet per se hoefde goed te keuren, om tóch te kunnen vergeven. Om door te kunnen.

Het was de bewustwording van het onbewuste. De realisatie dat we allemaal bársten van de stille, verstikkende patronen die bepalen hoe we reageren (op anderen), en dat meestal helemaal niet weten. En nu was ik bij ze op bezoek, de mensen waar het ooit allemaal mee begonnen was. De bron van mijn bestaan, mijn verwarrende persoonlijkheid en dito leven. Het was tijd voor die ene stap. De Big Motherfucker. Het uitspreken van mijn liefde.

Na veertien jaar onverschillige haat.

Vergeving IS liefde. Voor jezelf, vooral. Vergeving heeft niets te maken met superioriteit of verhevenheid, het is geen nobel gebaar richting iemand anders.
Je doet het omdat je het jezelf gunt; de rest is bonus. En het werkt alleen als je het volledig meent. Ik was 48 jaar, en klaar om eindelijk verder te gaan met mijn leven. En ik meende het, verdomme!

Toen ik die zondagmiddag mijn moeder omhelsde in de keuken, meteen nadat ik haar had verteld dat ik van haar houd en wist dat het wederzijds is, fluisterde ze ‘ik ook zoveel van jou’. Met vermoeide, glinsterende ogen. Daar stonden we dan, ik ineens zoveel groter en sterker dan ooit. Zij, versleten, breekbaar. Eerst wat ongemakkelijk, toen heel intiem.

Het had jaren geduurd, en was eigenlijk zó simpel.

En het was eindelijk gezegd.