Single? Wordt ZELF de persoon waar je van houdt!

Als je single bent en eigenlijk hoopt (en misschien ook een beetje wacht) op die ene grote liefde, die ‘ware’, die ene man of vrouw die je weer compleet gaat maken…dan heeft Liesbeth een gedachte voor je waar je nu misschien al wat aan hebt. Want hoe zou het zijn als je stopt met zoeken, en je in plaats daarvan gewoon lekker ZELF de persoon wordt waar je van houdt?

Lees ook: Help je hersenen met ‘happy highs’!

In de periode(s) dat ik de afgelopen jaren single was, heb ik mezelf nooit als zoekend gezien. Maar nu, nu ik alweer een tijdje daadwerkelijk samen ben met iemand die ik niet anders dan mijn grote liefde kan en wil noemen, denk ik dat ik dat niet-zoeken in mijn single-jaren toch niet helemaal scherp zag. Want ik zocht wel. Niet zozeer naar een vriendje of levenspartner in het bijzonder, want dat de leuke single-exemplaren nauwelijks te vinden waren werd me al snel duidelijk. Wél zocht ik naar iets dat me rust kon geven, me kon troosten, me af en toe eens even vast kon houden, iemand om leuke dingen mee te delen, iemand die me, kortom, ‘compleet’ kon maken. En die behoefte vind ik nog steeds heel begrijpelijk en herkenbaar. Maar nu, nu ik in de positie ben dat ik terug kan kijken op deze periode terwijl het weer heel erg goed met mij en de liefde gaat, zou ik wel eens tegen mezelf van toen willen zeggen: je had het metéén al heel dichtbij mogen zoeken. Want het enige antwoord op dat zoekende, lege gevoel was ik namelijk zelf. En alleen ik kon het weer ‘leuk’ maken.

Ik houd van niet van algemeniseren, maar de meeste mensen voelen zich toch vaak gelukkiger met een partner om zich heen. Ik in ieder geval wel, mits dat om een liefdevolle, gezellige, gelijkwaardige en eerlijke relatie gaat. Toch werd ik de afgelopen jaren min of meer door de omstandigheden gedwongen om dat idee los te laten, omdat die eventuele partner, laat staan die relatie, nu niet bepaald, ehm, de juiste verschijningsvormen aan bleken te nemen. Dat kostte alles bij elkaar best veel tijd en energie, totdat ik na de zoveelste halfzachte ‘relatie’ besloot dat het genoeg was geweest. Prima dat liefde zo belangrijk is in het leven, maar ik ging er vanaf dat moment vanuit dat het voor mij niet weggelegd zou zijn. En dan bedoel ik: écht niet.  Heel duidelijk zag ik ineens voor me dat er een grote, serieus reeële kans was dat ik alleen zou blijven, misschien zelfs wel voor een periode van járen. En ook: dat dat eindelijk eens onder ogen zien  misschien wel eens het beste zou kunnen zijn dat ik ooit voor mezelf zou kunnen wensen.

Want er is iets aan de hand met het beeld dat we krijgen aangeleerd over de liefde. En dat beeld bestaat uit minstens twee mensen, jj en die ander. Die ander die je aanvult en beschermt, waarmee je praat en lacht en, kortom, waar je je leven mee deelt. En dat is ook logisch, het draait om een menselijk verlangen dat volkomen natuurlijk is ook. Maar voor wie alleen is, al dan niet zelfverkozen, kan het intussen ook best een ontluisterend plaatje zijn. Want in dat algemene beeld van liefde komt geen ‘alleen zijn’ voor. Dus hoe ga je dan om met liefde als je alleen bent, zeker als je net –zoals ik deed- hebt besloten dat je stopt met zoeken en het eens langere tijd met jezelf gaat doen?

Wat ik toen eerder had willen weten is dit: liefde kent nogal wat meer vormen dan alleen jij en die ander. En als je alleen bent is tijd in jezelf investeren, alleen plannen maken,  goed voor jezelf zorgen, nieuwe dingen proberen, een vakantie in je eentje boeken, op zaterdagavond voor je vriendinnen of familie koken, dus ook absoluut een vorm van grote liefde. Als je het maar zo wilt zien. Wie het idee van de zoektocht naar liefde loslaat, heeft niemand meer nodig om te troosten of gezelschap te houden. Want dat kun je allemaal zelf ook allang, en misschien nog wel beter dan iemand anders ooit zal kunnen. Sterker: wie stopt met zoeken naar liefde, krijgt daardoor ruimte om te zien dat die ware liefde er allang was. En dat je dat dus zelf bent. ‘Word zelf degene waar je altijd al naar zocht’, las ik in de tijd dat ik besloot afscheid te nemen van waar ik op hoopte. Dat ene zinnetje heeft daarna nog lang op mijn ijskast gehangen, en nog steeds word ik er warm van als ik eraan denk. Want als er iets is waar je meteen mee op moet houden als je alleen bent, is het wachten tot er iemand voorbij komt die het weer ‘leuk’ gaat maken. Die persoon ben je namelijk zelf. En je kunt meteen beginnen met je eigen liefde te zijn. Als je het maar zo wilt zien.

Misschien lijkt dit op een geval van makkelijk praten, maar zo heb ik het allemaal niet ervaren. Wél vond ik het leven er een stuk eenvoudiger (en leuker!) op worden toen ik stopte met hopen en zoeken, en ik mezelf als het best denkbare gezelschap ging zien. Vanaf het moment dat ik accepteerde dat ikzelf de enige vaste constante en getuige in mijn leven was en ook altijd zou blijven, kon ik gaan genieten van daadwerkelijk ‘alleen’ zijn. En ik heb me zelden zo compleet gevoeld. Mezelf met droge ogen écht mijn ‘ware liefde’ noemen gaat me misschien nét een stapje te ver zeg ik eerlijk. Maar in de periode die volgde na mijn besluit, werd ik wél mijn eigen beste vriend. En hoewel ik inmiddels dus weer (totaal onverwacht, dat zal je net zien) een liefdevolle relatie heb, was die vriendschap met mezelf achteraf het mooiste cadeau dat ik mezelf ooit had kunnen geven. En daar was ik met plezier een paar jaar single voor.

Lees ook: Vijf vragen die je jezelf moet stellen om je Ideale Zelf te worden