Skippen die borrel! LOMO is de nieuwe FOMO

Een glaasje hier, een hapje daar, een feestje met Piet en een dansje met Klaar! Renske wilde jarenlang nietsch missen. Maar nu is er LOMO; the Love Of Missing Out.

Lees ook: Waarom je geen burn-out krijgt van drukte. (Maar wel van deze soorten stress.) 

Wat.een.heerlijkheid. Ik ben in de ban van LOMO en even serieus, niemand kan me stoppen. Ik ben gewoon net als de Thalys. Of de ICE. Of als een vliegtuig in de lucht. Of als de Zuidtangent. Dat is de snelbus naar Haarlem. Ook niet te stoppen die dingen! Maargoed, ik dwaal weer eens af. Waar hadden we het ook alweer over? Ohja. The Love Of Missing Out. Het is is mijn nieuwe ding. Mijn nieuwe mantra. Mijn nieuwe levensmotto. En ik kan alleen maar zeggen: beter laat dan nooit. Ja, ik kan mezelf nou wel weer gaan lopen afzeiken of afvallen, zo van: had je dat niet eerder kunnen bedenken stomme pad, maar je moet jezelf niet teveel straffen in het leven en mild zijn voor jezelf. Je moet naar jezelf kunnen kijken met compassie, medeleven en liefde. Je moet jezelf écht heel veel liefde geven in dit leven. Want niemand anders moet per se met jou door het leven, behalve jij zelf, dus dan kan je die persoon maar beter heel veel liefde geven anders zit je zelf met de gebakken peren.

Ja, ik vind ‘m zelf ook heel goed.

Kijk, het zit zo. Vanaf mijn achttiende, oké veertiende, ben ik aan de boemel. Concerten, disco’s, themafeesten,  borrels, diners, champagne proosterijtjes, whiskey dingetjes, portmiddagen, wijnavonden, gin tonic wedstrijden, winkelopeningen, bar openingen, restaurant openingen – oké ik stop al, mijn punt is duidelijk – fietste ik de hele stad door op weg naar de reuring. Zodra ik ook maar een puntje of een hoekje van een fukking uitnodiging of flyer zag maakte mijn hart al een sprong. Feest op komst, yaaasss. Tuurlijk, soms had ik geen zin, eerlijk gezegd had ik diep in mijn hart best heel vaak geen zin, maar ik ging altijd. Want ik was er van overtuigd dat het belangrijk was dat ik zou gaan. Dat ik er leuker van werd. Gezelliger. Interessanter. Toffer. Bovendien dacht ik: stel je toch voor toch dat ik iets episch zou missen? Och och, de gedachte alleen al, dat er epische dingen werden beleefd zonder De Renske: ik werd er pardoes misselijk van. The Fear Of Missing Out, kortom, was áán. En dus was het meerdere malen per week raak: zodra er een uitnodiging mijn kant op kwam plempte ik mijn thee op tafel, trok ik een lekker jurkje aan en ging ik op weg. Op weg naar de zoveelste cocktail of het zoveelste dikke vette shotje op de bar. En daarna gingen we natuurlijk altijd nog even karaoken met mij als Dolly Parton. BAM!

Maar toen ik de dertig passeerde dacht ik mmm. De wallen gaan niet meer weg. En verder dacht ik: mmm, Netflix. En soms dacht ik: mmmm, sushi bestellen. Of ik dacht: mmm, webshoppen. Of ik dacht: mmm, wat een heerlijke vriend heb ik toch op de bank zitten. En ik dacht soms: mmm, wat heb ik toch een gaaf huis. Interieurstyling, zou dat iets voor mij zijn? Misschien moet ik een curs- oké wacht, sorry, ik blijf bij de les. Lang verhaal kort: ik kreeg steeds minder zin om de bloemetjes buiten te zetten. Zag ook steeds minder het nut in van mezelf oppompen en te gáán. Want als ik eerlijk was: hoe vaak had ik het nou écht leuk? Hoe vaak was het de kater en het ‘doorzetten’ waard? Gevolg: ik begon vaker af te zeggen, of ging in ieder geval steeds vroeger sorry-end naar huis. Maar ondertussen bleef ik me schuldig, leeg en een #fail voelen.

Tot ik las over LOMO: The Love of Missing Out. De kunst van het omarmen van iets niet doen. Van ergens niét naar toe gaan. Het betekent dat je met trots, zelfvertrouwen en een flinke bulk plezier nee zegt tegen een uitnodiging. Je voelt je goed en sterk, zelfs al gaat er een activiteit door zonder jou. Ik weet het, klinkt misschien simpeler dan het is, maar het werkt. Het is een kwestie van trainen, van durven toegeven dat dit is hoe het is. Dat de mensen je zullen moeten nemen zoals je bent. Doodeng, maar geloof me, dat willen ze. Je vriend(in) al helemaal moehahaha! Sorry, flauw. Je zult bovendien merken dat het veel leuker is om ergens vólop aanwezig te zijn en dat goede vrienden het prima vinden om nog even te moeten wachten op een borreldate met jou. Wat in ’t vat zit..

Mijn tip: probeer het een tijd. Er gaat hoogstwaarschijnlijk een wereld voor je open. De wereld die fijn thuis blijven heet. De wereld die je woonkamer heet. De wereld die Netflix heet – af en toe. De wereld die een goed boek heet (ja, we moeten wel een beetje cultureel verantwoord blijven hier). De wereld die rustig zijn heet. Hoe dan ook, hoé je die wereld ook ziet of noemt, probeer het eens, zo’n avondje LOMO. You’ll rock it and you’ll love it.

Ps. Alleen niet teveel opscheppen over LOMO, want straks blijft iedereen thuis en wordt er nergens meer een feestje gevierd en hebben we dat weer.

Lees ook: Renske gaat dit weekend Gilmore Girls bingen en jij ook.