Waarom ik soms terugverlang naar de tijd van Meneer de Uil en de taperecorder

Nostalgisch denkt Anne terug aan de tijd van de taperecorder, cd’s op alfabetische volgorde en Meneer de Uil op televisie. Was vroeger alles beter? Of mist ze die tijd gewoon?

Ik betrap mezelf er op dat ik steeds vaker denk: ‘vroeger was alles beter’ en dan denk ik ook meteen, jezus ik ga echt op mijn moeder lijken. Nu mijn zoon vandaag de dag in een wereld van technologie opgevoed wordt, (behalve op de vrije school waar hij op zit waar alles nog van hout is inclusief de magnetron) kan ik wel zeggen dat vroeger toch wel echt zijn charme had.

Ik heb de taperecorder nog meegemaakt, de komst van de cd en nu zelfs de komst van het online music streamen. (Mijn god, ik leef echt al drie generaties.. Seriously?! Niet twee, maar drie!!). Neem die taperecorder. Dat was gewoon terugspoelen tot je je nummer vond. Duurde drie uur maar je was tenminste bezig. En als de tape er uit vloog, draaide je nog eens twee uur met een potlood het tape er weer in! Of neem de cd speler: Ik weet nog goed dat ik een gele Sony disc recorder had die ik eerst moest vastbinden met touwen aan mijn lichaam om mee te kunnen zeulen. CD er in stoppen, er uit halen, in het doosje doen, terugzetten in de kast en alles op alfabetische volgorde plaatsen. Wat een heerlijke tijd.

Dan de televisie..Ik keek vroeger naar Meneer de Uil . Onschuldige, lieve – nog niet verpest door de samenleving- Meneer de Uil.. Kennen jullie hem nog?! Mijn zoon kijkt naar Lego Ninjago. Dan vind ik Meneer de Uil toch leuker. Maar mijn zoon overtuigen dat handpoppen leuker zijn dan Lego Ninjago heeft geen zin meer.

Als je je kind vroeger een verhaaltje wilde voorlezen pakte je het eerste beste voorleesboek en maakte de inhoud je niet uit. Je twijfelde geen moment aan de traumatische ervaringen die je kind kon oplopen bij het voorlezen; dat de wolf werd opengesneden met een slagersmes en dat alle schaapjes eruit kwamen lopen. Of dat roodkapje werd opgegeten en daarna wederom die buik van de wolf werd opengereten (waarschijnlijk dezelfde schrijver??). Er was geen haai die er naar kraaide.

Nu moeten we echt veel meer op onze woorden passen. Dat realiseerde ik me al helemaal toen ik laatst een boek van Pippi langkous uit 1972 kreeg. Nietsvermoedend begon ik mijn zoon voor te lezen uit dit nostalgische boek. Maar sinds ik zelf bijna altijd in slaap val bij het voorlezen had ik er geen erg in dat ik het al een half uur over ‘negerkinderen en negerprinsessen’ had. Pippi Langkous? Negers? Wat??? Staat dit hier echt??? Ik slaakte een kreet en mijn zoon schrok en riep: wat is er mam?? Eh..eh..ja negers..dat mag je eigenlijk niet zeggen…Waarom niet? Ja dat is racistisch..Mama wat is racistisch? Vervolgens hadden we geen voorlees verhaaltje meer, maar een goede opvoed les over racisme. Nou slaap lekker schat!!

Nouja, of vroeger alles beter was of niet…soms mis ik die periode. Maar dan ga ik gewoon met een kop thee naar bed en verslind ik uren filmpjes van vroeger. Dan kijk ik naar Meneer de uil, de Muppetshow, naar Zeg ‘s AA of naar de Familie Knots. En dan ben ik toch wel blij dat ik met een druk op de knop even terug in de tijd kan. Lang leve de hedendaagse technologie!

Lees ook: 9 dingen die ik mis uit de Nineties (Oh nostalgie!)