Waarom makkelijk doen, als het ook moeilijk kan?

Vala is gescheiden. Samen met haar ex-man heeft ze co-ouderschap over hun twee kinderen. Dat gaat heel goed en de onderlinge relatie is prima. Niks aan de hand dus, zou je zeggen. Maar hoewel ze zelf nergens moeilijk over doen, vinden andere mensen het allemaal wat minder makkelijk.

Een tijdje geleden hadden we een feestje bij mijn ex-man thuis en waren daar zoals altijd dezelfde mensen. Familie, maar ook vrienden. Vrienden, die van mijn kant kwamen, maar ook van zijn kant. Die vroeger golden als gezamenlijke vrienden, maar nu door de scheiding weer meer aparte vrienden zijn geworden. Wat logisch is en prima. Maar waarmee wat ons betreft geen ongemakkelijke situaties hoeven te ontstaan, alleen maar omdat we nu gescheiden zijn. Wij hebben ze tenslotte niet gevraagd tussen ons te kiezen. Gescheiden, maar toch nog verbonden, is namelijk ons motto. One big happy family. Gezellig toch?

Maar toen ik laatst de naderende verjaardag van onze zoon met mijn ex besprak, deelde hij mee dat bepaalde mensen niet zouden komen. Die hadden het namelijk de vorige keer een beetje te spannend gevonden dat ik er ook was. En raar. En ongemakkelijk. Ondanks dat ik, voor zover ik mij kan herinneren, heel gezellig was die bewuste middag. Samen met mijn ex taart heb gegeten en heb staan lachen met een wijntje. Ik vond het zelf helemaal niet ongemakkelijk en mijn ex-man ook niet. Dus waarom anderen dat dan wel vinden, is mij een behoorlijk raadsel. Want als er dan íets raar is, is dat wat mij betreft het maken van een probleem, waar dat er helemaal niet is.

Nu ik niet meer de vrouw ben van mijn ex, ben ik blijkbaar ook niet meer de Vala die ik toen wel was. Nee, plotseling ben ik de wicked witch of the west geworden, die op haar bezemsteel kakelend zijn appartement komt binnen zeilen en die mensen niet recht in de ogen durven kijken uit angst in een puisterige pad te veranderen. Ik had zelf niet het idee dat ik qua karakter veranderd ben door het tekenen van het echtscheidingsconvenant, maar blijkbaar heb ik mij daarin vergist. Blijkbaar ben ik van vriend naar vijand gegaan, zonder dat ik zelf door had dat ik beef had met deze of gene. Wat toch jammer is, aangezien ik het doorgaans wel prettig vind om er in ieder geval van op de hoogte te zijn als één van mijn relaties, welke dat ook is, verbroken wordt. Anders blijf je maar voor niks bellen en Facebooken enzo en voor je het weet ben je niet alleen een heks, maar ook nog een stalker.

Uit het oog, uit het hart. Dat is blijkbaar het motto van veel mensen als je gaat scheiden en zij door de ander het huwelijk binnen gehaald zijn. Ook al vraag je ze niet een keus te maken, dan doen ze dat uit zichzelf wel, want van twee vriendschapswalletjes eten, dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn. The more, the merrier, die vlieger gaat duidelijk niet op bij het gescheiden gezin. Voortaan moeten mijn kinderen dus maar twee verjaardagsfeestjes. Niet omdat hun gescheiden ouders niet samen een gebakje kunnen eten, maar omdat de aanhang blijkbaar in een loyaliteitscrisis verwikkeld is. Als mijn kinderen later in therapie moeten stuur ik de rekening van de psychiater dus maar door naar hen. Want ik ben dan wel niet meer samen met hun vader, maar ik ga natuurlijk niet betalen voor de gevolgen een vechtscheiding waar ik niks mee te maken heb gehad.

Lees ook: Hoe je als moeder altijd twijfelt aan jezelf (en dat niet nodig is).

Gerelateerde artikelen

Back to top button