Wat als je niet de emotionele steun krijgt die je wilt? Een paar mooie inzichten

We hebben natuurlijk geweldige mensen om ons heen. Maar ook geweldige mensen gedragen zich niet altijd zoals we graag zouden willen. Wat als jij er even flink doorheen zit en je niet de support krijgt die jij nodig hebt?

Ik had even een tegenslag te verwerken gekregen. Al had ik in eerste instantie tegen de mensen om me heen geroepen dat het klote was maar dat het er gewoon bij hoorde in het leven, dat het best oké ging met me, toch was daar opeens die klap. Werd ik ingehaald door verdriet en somberheid.

Om even mijn zinnen te verzetten zette ik een romantische komedie op. Ongecompliceerd vermaak. Het bekende stramien: ze vinden elkaar, raken elkaar kwijt en vinden elkaar weer. En dit alles doorspekt met grapjes. Het bleek een foute keuze. Aan het einde van de film voelde ik me eenzamer dan ooit. Met het dolgelukkige filmkoppel op mijn netvliezen verloor ik me in een flink potje zelfmedelijden. Boehoeeee. Ik voelde me zo zielig, ik wás zo zielig.

Opeens vroeg ik me af waarom eigenlijk. Wat was de reden voor deze plotselinge inzinking? Omdat ik me niet goed voel en iedereen me in de steek heeft gelaten, brulde het in mijn hoofd, dáárom! Nou ja iedereen iedereen, díe en díe vriend. Met die gedachte transformeerde mijn verdriet moeiteloos in woede. Ja, hoezo belden ze me eigenlijk niet regelmatig om te vragen hoe het ging? Of stuurden ze me een berichtje? Een emoji? Wát dan ook! Ik had wel gezegd dat het best oké met me ging, maar dan kun je toch nog steeds wel wat interesse tonen? Het was niet niks wat ik had meegemaakt! Zo egoïstisch van ze! Niemand houdt van me, niemand NIEMAND!!1! En er kwam weer een huilbui.

Oké. Volgens mij moet ik iets doen, want in een hoekje zitten mokken helpt niet. Dus deed ik een van de moeilijkste dingen: me kwetsbaar opstellen. Hulp vragen, emotionele hulp. Aangeven dat ik de steun van mijn vrienden even heel hard nodig had. Hoe benauwd ik ook werd van de gedachte aan die vraag, eenmaal gesteld voelde ik me enorm opgelucht.

Ik ben er nog steeds geen ster in, aangeven dat ik het leven niet altijd in mijn eentje aankan. Maar door mijn eerste aarzelende stapjes op het pad dat Hulp Vragen heet, kreeg ik wel een paar belangrijke inzichten.

– Wees je bewust van je eigen behoeftes en wensen. Vaak weten we zelf niet eens helemaal wat we nou eigenlijk willen. Voel wat jij nodig hebt en neem het serieus. Het is niet zwak om steun te willen.

– Niemand is iets aan jou verplicht. Natuurlijk kun jij je boos of verongelijkt voelen, dat is volstrekt normaal. Maar weet dat anderen niet verplicht zijn om voor jou klaar te staan. Jouw wensen en behoeften zijn geen objectieve waarheid. ‘Jamaar vrienden zouden dat moeten doen’ gaat eigenlijk niet op. Wat wel opgaat is dat jíj iets belangrijk vindt.

– Iedereen is met zichzelf bezig. Ja bummer. Jij bent voor jouzelf het centrum van het universum maar verder voor niemand anders. Misschien voor je moeder, maar dikke kans dat die zichzelf uiteindelijk ook een stuk interessanter vindt. Klote maar waar.

– Maar ondertussen doen ze wel hun best. Het feit dat iedereen enorm met zichzelf bezig is wil niet zeggen dat jij niet belangrijk bent voor ze en ze niet hun best willen doen. En al doen. Iedereen handelt vanuit zijn of haar beste intenties. Ze doen wat zij denken dat goed is. Dat matcht alleen niet altijd met wat jij wilt.

– Zijn jouw verwachtingen realistisch? Wat voor beeld heb jij voor ogen als jij steun wilt van een ander? Wil je dat iemand je in zijn of haar armen sluit en je de hele nacht wiegt en toezingt? Dat mag jij best willen. Maar het is misschien niet helemaal realistisch, er zijn vrij weinig mensen die daar de tijd en energie voor hebben.

– Wat straal jij uit? Als jij, net als ik, roept dat alles goed gaat, er niks aan het handje is, dan straal je niet direct uit dat je hulpbehoevend bent. Dat je een schouder om op te huilen wel kunt gebruiken. Weet de ander wat jij wilt?

– Communiceer. Soms moet je het echt even spellen aan iemand, wat jij nodig hebt. En dat maakt de aangeboden hulp of aandacht niet minder waardevol. Anderen hebben vaak de beste bedoelingen maar moeten gewoon even wat aanwijzingen krijgen. Als je die aanwijzingen geeft, probeer dan altijd vanuit jezelf te spreken. Zó voel je je en zó kan de ander jou helpen. ‘Ik merk dat ik behoefte heb aan…’ En liever niet: ‘Jij belt me nooit.’ Want dan gaan waarschijnlijk de hakken in het zand. En in termen als ‘nooit’ spreken is ook niet zo constructief.

– Laat ook weten wat voor soort steun je wilt. Soms wil je even je hart luchten, maar andere keren heb je gewoon even een knuffel nodig, of wil je samen wandelen of series kijken. Sommige mensen denken dat ze adviezen moeten geven of iets moeten oplossen, maar dat hoeft vaak helemaal niet.

– Misschien krijg je wel steun, maar herken je het niet als zodanig. Het kan zijn dat iemand wel degelijk hulp heeft geboden, maar niet op de ‘juiste’ manier. Met net de verkeerde woorden, de verkeerde toon. Komt iemand met eten aan de deur, terwijl je een luisterend oor wilt. Soms ziet hulp er anders uit dan je verwacht.

– Misschien kan de ander het even niet aan. Kan ook hè? De mensen om je heen hebben een eigen leven. Als ze je niet geven wat je wilt, kan dat betekenen dat het (even) teveel is voor ze. Dat ze dit nu even niet beschikbaar hebben. Het betekent niet dat ze niet van je houden of je niets gunnen.

– Geen steun krijgen is niet hetzelfde als ongeliefd zijn. Mensen kunnen niet ruiken wat jij nodig hebt. Dat betekent niet dat ze niet van je houden. Dit klinkt misschien een beetje potsierlijk, maar veel mensen denken wel zo.

– En als je dan de steun krijgt die je zo graag wilde: laat je waardering zien. Laat weten dat je dit echt heel erg fijn vindt. Dat maakt het geven ervan een stuk leuker en dan is de kans dat je het nóg eens krijgt veel groter.

Lees ook: 18 goede geheugensteuntjes voor wat positiviteit

(Beeld: iStock)