Wat er gebeurde toen ik een maand lang overal ‘ja’ op zei
Nee zeggen en in je eigen cocon blijven is natuurlijk heel comfortabel. Het is vooral fijn voor control freaks, want je weet precies wat je kunt verwachten. Namelijk helemaal niks. Maar dat maakt het leven ook wel erg voorspelbaar. Daarom stapte Suzanne in januari uit haar comfort zone en besloot een maand overal hartgrondig ‘ja’ op te zeggen. Dit gebeurde er.
Week 1: Het is de eerste week van het jaar en mijn zoon is jarig. Fantastische timing, zo lekker na kerst en oud en nieuw. Ik ben uitgeblust van alle sociale activiteiten, maar wil zijn verjaardag natuurlijk wel vieren. Tijdens een praatje op de crèche met de – voor mij nog redelijk onbekende – moeder van een vriendinnetje van mijn zoon, roept de moeder grappend: ‘Oh, leuk, mogen wij ook komen?’ Normaal gesproken had ik die grap een beetje afgedaan en mezelf uit de voeten gemaakt. Maar ik heb me nu eenmaal voorgenomen om het anders te doen, dus roep: ‘natuurlijk!’ Als ze die zondag met de hele familie daadwerkelijk binnenkomen (sommige mensen houden dus wel van spontaniteit), is het even heel ongemakkelijk. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om te socializen en te small talken, dat kost me doorgaans heel veel energie. Maar als ik ze introduceer aan de rest van mijn familie en vrienden gaat het eigenlijk vanzelf. Aan het eind van de avond zijn we nog met een klein groepje over en zitten we met ze aan de wijn, spelen onze kinderen met elkaar en lachen we honderduit. Binnenkort gaan we weer borrelen. Ik kijk er nu al naar uit.
Week 2: Ik ben net voor mezelf begonnen als freelance journalist en heb eerder al een gesprek gehad met een nieuwe opdrachtgever. Die belt mij deze week met een voorstel. Hij kan me eigenlijk niet betalen, maar in ruil voor mijn diensten biedt hij me aan om middels een bepaalde constructie partner te worden in zijn start-up. Normaal gesproken weet ik honderdduizend redenen om het niet te doen. Ik ken de beste man niet, waar begin ik aan, en hoe zit het met dan met mijn inkomsten? Maar ik word eigenlijk heel enthousiast van het idee. En zo ben ik twee weken verder en opeens mede-eigenaar van een bedrijf. Die zag ik even niet aankomen.
Week 3: Tijdens een mini reünie met oud-collega’s vertelt een van hen enthousiast over haar nieuwe huis. Het enige nadeel: ze kan maar geen interieurstylist vinden. Dan vraagt ze of ik geen interesse heb om haar inrichting te doen, want ze weet dat ik dat heel leuk vind en ze vindt mijn eigen huis helemaal te gek. Eh… Really? Ik vraag me serieus af waarom al deze mogelijkheden opeens nu op mijn pad komen. Straal ik het uit? Of heb ik mijn focus gewoon verlegd en neem ik dit soort voorstellen voor het eerst serieus in overweging? Ik zit natuurlijk in mijn ja-flow, dus ga op haar uitnodiging in. En zo heb ik mijn eerste interieurklus te pakken waar ik ook nog voor betaald krijg. Nou ja zeg!
Week 4: Nu had ik dus de fantastische conclusie willen trekken dat mijn experiment zo geslaagd was, dat ik voortaan overal ‘ja’ op ga zeggen. Want kijk eens wat er dan allemaal op je pad komt, holadijee. Maar het grote nadeel van overal ‘ja’ op zeggen, is eigenlijk dat je jezelf vreselijk in de fikken snijdt met je tijd. Het kwam er eigenlijk op neer dat ik op de zondag van deze week hyperventilerend op de grond zat, omdat ik me overweldigd voelde over wat ik allemaal moest doen. Met de start-up meneer bleek dat we na twee weken al enorm verschil hadden van inzicht – en kapte ik er gelijk mee. En met de nieuwe kennissen gaan we vast nog een keer borrelen, maar eigenlijk heb ik al veel te weinig tijd om mijn vaste vriendenclub te zien. Zucht. Het enige voordeel is dat ik wel iemands huis mag gaan inrichten. Misschien moet ik voortaan dan niet overál ‘ja’ op gaan zeggen, maar gewoon net even wat vaker dan normaal. Selectief ‘ja’. Of ‘ja’, tenzij het ‘nee’ is. Ja, laten we het daar gewoon op houden.
