Wat ik besefte op de begrafenis van mijn 35-jarige vriendin

Toen Jessica’s vriendin Mayke overleed op 35-jarige leeftijd, wilde Jessica zich het liefst een maand lang verschuilen in huis. Ze zag het helemaal niet zitten om naar de begrafenis te gaan. Het verdriet van zoveel mensen leek haar niet te dragen. Natuurlijk ging ze wel. En het liep anders dan ze dacht.

LEES OOK: Ilone lag opgebaard in de stal tegenover Nico, haar paard

Mayke was maar heel kort ziek voordat haar lichaam er mee ophield. Waarschijnlijk zat de kanker al veel langer in haar systeem, maar ze wist het niet. Ze zei zelf dat ze niet goed opgelet had, omdat ze zo druk was met haar twee jonge kinderen: de 3-jarige Sem en 1-jarige Olivia. Dat ze uitgezaaide kanker had, kwam als een slag bij heldere hemel. Het was niet te geloven. Ze zag er niet ziek uit, had haar leven op de rit met een leuke man, twee gezonde kinderen en een baan als manager van een brasserie. En toch moesten de artsen haar vertellen dat er niets was wat haar leven zou kunnen redden, ze kon alleen nog een levensverlengende behandeling krijgen. Het was zo ongenadig om te zien hoe haar kinderen rond haar dartelden terwijl ze haar tranen inhield en besefte dat ze ze nooit zou zien opgroeien.

Ze is thuis overleden, na een paar dagen in een coma te hebben gelegen. De eerste dagen na haar dood moest ik zo hard huilen dat ik soms bang was dat de buren zouden aankloppen. Mijn moeder belde, maar ik stikte bijna in mijn woorden van de tranen. Ze zei dat ik beter een paar dagen bij hen kon komen logeren, maar ik wilde alleen maar wegkruipen in mijn bed. Ik kon niemand om me heen verdragen. Ik wilde geen mensen zien. Daarom twijfelde ik ook heel erg over naar de begrafenis gaan. Ik wist dat het belangrijk was, Mayke had na haar doodsvonnis wekenlang over nagedacht over de vorm en inhoud van haar uitvaart, maar ik voelde een enorme drempel.

Ik ging natuurlijk toch, omdat ik vond dat ik het niet kon maken om weg te blijven. Het afscheid was op een zonnige, frisse herfstdag in een klein wit kerkje aan de rand van het bos. Toen de ceremonie begon, schoot ik vol, want haar man Sander liep achter de kist aan door het gangpad met zijn ene kind op de arm en de andere kleine hummel en hij zag er zo alleen uit. Pfff. Niet om aan te zien. Ook zijn speech over hun leven en hoe gek hij soms van haar werd, hoe ze konden kibbelen, maar hoe ze het altijd weer goedmaakten, omdat ze de liefde van zijn leven was en hij haar adoreerde brak mijn hart.

In een brief die haar vader, met dikke stem, voorlas richting de kist, vertelde hij haar hoe trots hij altijd op haar was als hij ergens met haar was. Dat ze zo’n warme persoonlijkheid had en altijd met iedereen een praatje maakte. “De gave om overal authentiek te zijn”, noemde hij dat en ik besefte hoe waar dat was. Hoe hij woorden gaf aan wat ik altijd bij Mayke had gevoeld. Na de dienst kwam het zwaarste gedeelte, het naar het graf brengen van mijn lieve vriendin. Ze werd gedragen door haar man en drie broers. Ik zag dat iedereen huilde of op zijn/haar lippen beet van ellende. Het was zo surrealistisch dat dit gebeurde, dat ik vorig jaar nog met haar had staan dansen in een café in de Utrechtse binnenstad…Hoe kon dit gebeuren?

Duidelijk door Mayke bedacht gingen we na de begraafplaats geen kopjes koffie drinken met een plakkerig plakje cake erbij, maar werden we verwacht in een stijlvol en warm grand café. Er stonden rijen bierglazen opgesteld en de tap liep aan één stuk door. De bijeenkomst begon stil, triestig en hoofdschuddend, maar na de eerste glazen bier, kwamen de verhalen over alles wat we met Mayke hebben meegemaakt los. Het hielp me echt om een paar uur door te brengen met de mensen die haar lief waren en ik besefte dat het belangrijk is om niet alleen verjaardagen en jubilea te vieren, maar ook stil te staan bij de dood. Het niet te negeren, maar liefdevolle aandacht te geven aan het gemis van iemand die je liefhad.

Natuurlijk is het verlies van zo’n jonge vriendin niet iets wat je in een paar weken een plek hebt gegeven. Het is nu twee jaar geleden dat Mayke overleed en ik denk een paar keer per week aan haar. Gelukkig zie ik haar man en kinderen nog regelmatig. Laatst bekeken we nog samen de foto’s en de video van haar begrafenis. Emotioneel, maar ook prachtig. Ik weet zeker dat Mayke, waar ze ook is, vindt dat het precies was zoals zij het wilde.

LEES OOK: Mijn man werd in een camper naar zijn laatste rustplaats gebracht