Als je geen contact hebt met je ouders. Deel 2: stilte voor de storm.

Vala heeft sinds een tijd geen contact meer met haar ouders. Dat is voor velen moeilijk te begrijpen, want breken met je familie, dat doe je toch gewoon niet? Maar na 33 jaar ging het gewoon teveel pijn doen.

Het is niet dat ik een slechte jeugd heb gehad. Zoals ik al eerder schreef, alles was er. Materieel. Maar mijn ouders zaten op een eiland. Hun eigen eiland. Iedereen was gek, behalve zij. Ze waren succesvol en vooral: autonoom. Niets en niemand mocht hen in de weg staan. En wie niet vond wat zij vonden kon op weinig begrip of respect rekenen. Zij hadden gelijk en daar viel niet over te praten. Nooit. Gepraat werd er sowieso niet, alleen gediscussieerd. Op hoge toon en het liefst met zo veel mogelijk moeilijke woorden, die eigenlijk niks zeiden. Iedereen was altijd onder de indruk van hun overtuigingskracht, ging aan zichzelf twijfelen en nam dus zijn ‘verlies’ maar. Heel lang dacht ik dat het normaal was, om zo met elkaar te praten. Altijd een soort race te rennen. Emoties bestonden niet, verdriet werd zo snel mogelijk in de kiem gesmoord.”Stel je niet aan!” of, “Zo is het wel genoeg.” Mijn hart ging ervan op slot. Menig relatie ging later kapot omdat partners en vrienden wanhopig probeerden me te bereiken, maar gewoonweg niet over die muur geklommen kwamen. “Je hoeft niet altijd te winnen!” riepen er meerderen. Maar ik wist niet beter dan dat het leven een wedstrijd was.

Na 22 jaar eindelijk mijn hart uitstorten was een enorme stap. Maar helaas een tevergeefse, want als ik opnieuw de deksel op mijn neus krijg, geef ik het op. Mijn ouders zijn wie ze zijn en wat gebeurd is, is gebeurd. Op hun manier houden ze van me en dat moet dan maar genoeg zijn. Ik kan ze niet veranderen, ik kan alleen wat aan mezelf doen. Dus dat doe ik. Ik praat wekelijks met een psycholoog en iedere week voel ik me weer een stukje lichter. Als ik na de laatste sessie op de fiets naar huis zit besluit ik dat ik er vrede mee heb. Met mijn jeugd en met hen. En dat ik geen verwijten meer heb. Omdat dat nergens toe leidt, iedereens intenties ongetwijfeld goed waren en het geen zin heeft om achterom te blijven kijken. The only way is up tenslotte. En soms gaan er dingen fout. C’est la vie enzo. Dus praten we er niet meer over. En zeg ik tegen mezelf dat zo goed is. Gedane zaken nemen nou eenmaal toch geen keer.

Er verstrijken een aantal jaren. Jaren waarin ik langzaam mijn weg vindt in het grote mensen leven. Nog een studie ga doen en werk vindt. Relaties heb die ook weer uitgaan. Af en toe een identiteitscrisis heb en dan weer opkrabbel, net zoals elke zoekende twintiger. Ik verhuis een tijd naar het buitenland en word zwanger van mijn eerste kind. Het contact wordt weer nauwer en ik kan niet anders dan me er als een drenkeling wanhopig aan vastklampen. Want, therapie of niet, volwassen of niet, ieder kind blijft altijd op zoek naar de bevestiging van zijn ouders. En inmiddels ben ik bijna 30 jaar, maar nog steeds wil ik zo graag voelen dat ik gewenst ben. Weg kunnen kruipen onder mijn moeders vleugels. Als het kuikentje dat ik nooit heb kunnen zijn.

Ik krijg twee kinderen en zie met stijgende verbazing aan hoe opa en oma zich opeens opwerpen als de ouders die ze nooit zijn geweest. En mij tussen de regels door vertellen dat ik een slechte moeder ben. Dat ik het anders, beter, moet doen. Terwijl ik mijn uiterste best doe om de beste moeder te zijn die ik kan zijn. En al zo bang ben om het fout te doen. Ik denk, hoop, wil, dat het een goed idee is om mijn ouders weer dichtbij te halen, omdat ik het blijkbaar niet alleen kan. Nog steeds niet goed weet hoe het écht moet. Ik denk dat ik hulp krijg, steun, af en toe een schouder om op uit te huilen. Maar de onzekerheid waar ik toch altijd stiekem al zo’n last van had groeit bijna met de dag. Nu, misschien wel meer dan ooit, heb ik bevestiging en steun nodig. Maar wederom is er alleen maar kritiek, negativiteit. Voldoe ik niet aan de verwachtingen.

Ik voel me steeds meer falen. Alles wat ik tijdens die jaren in mijn eentje in Nederland gestaag heb opgebouwd, wordt langzaam weer teniet gedaan. Misschien niet opzettelijk, maar het gebeurt wel. Opnieuw heb ik het gevoel dat ik overal, bij alles wat ik doe, verantwoording af moet leggen. En dat het dan zonder uitzondering eigenlijk gewoon niet goed is. Hoewel ik inmiddels de dertig gepasseerd ben en dus ruimschoots eigen baas, blijf ik het gevoel houden dat ik mijn leven, mijn keuzes en alles wat ik doe moet komen verklaren. En dat het nooit enige goedkeuring kan wegdragen. Hoe hard ik ook werk, op welk gebied dan ook, kritiek is mijn deel. Eigenlijk ben ik nog steeds 15 jaar en blijf ik thuis komen met die ene 7 op mijn rapport, die natuurlijk ver beneden peil was. Ook al heb ik heel erg mijn best gedaan. Als mijn man en ik gaan scheiden barst de bom. Er komt geen steun, geen arm om mijn schouders, geen bemoedigende woorden. Er is alleen kwaadheid en verontwaardiging. Omdat ze van mening zijn dat het instorten van mijn leven vooral nadelig is voor hen. En ik weet dat ik op een onvermijdelijk keerpunt sta. Want genoeg is genoeg.

Inmiddels ben ik 33. En nog steeds alleen.

Lees ook: Als je geen contact hebt met je ouders. Deel 1: het vergeten kind