Ik vertrok! Dagboek van een emigratie (deel 4)
Paula besloot het roer om te gooien en met haar gezin naar Frankrijk te emigreren. Dit keer: de euforie.
Lees ook: Ik vertrok! Dagboek van een emigratie (deel 1)
Lees ook: Ik vertrok! Dagboek van een emigratie (deel 2)
Lees ook: Ik vertrok! Dagboek van een emigratie (deel 3)
De tijd die volgt is een bijzondere. Het is heel leuk om te vertellen wat je gaat doen. Het lijkt wel te appelleren aan ieders gevoel van dromen. Mensen reageren altijd vrolijk en geïnteresseerd zelfs als dat betekent dat je elkaar gaat missen.
En natuurlijk lig ik tegelijkertijd veel wakker van de hyperstress. Hoe moet dit allemaal? En doen we het wel goed met de kinderen? De jongste was nog net geen vier, de middelste net 6 en de oudste 7. We maken voor ieder kind een afscheidsboek met foto’s van hun huidige slaapkamer, onze keuken, de schommel in de zitkamer. Maar ook van het nieuwe huis, de nieuwe omgeving, de nieuwe school. Zodat ze dat kunnen laten zien aan hun vrienden in Nederland. We hadden tevens afgesproken dat een van ons altijd beschikbaar is vanaf het moment dat we wisten dat we weg zouden gaan. Ik werk dus veel minder, zeker als Willem alvast een aantal weken in Frankrijk is om de boel voor te bereiden voor de grote overgang. We kijken met z’n allen Muzzy, een geestige, simpele animatie dvd waarin kinderen een vreemde taal kunnen leren. Er was natuurlijk heel veel gezelligheid, door de hulp, de feestjes, de afscheidsetentjes. De aandacht die daar mee gepaard gaat voor kinderen is fijn. Maar de dag van vertrek komt dichterbij en dat bracht voor ieder kind in de aanloop daar naartoe verdriet, vastzittende poep of slaapgebrek met zich mee.
Ondanks mijn aarzelingen was ik het er toch mee eens dat we contact opnamen met “Ik Vertrek”. Je weet maar nooit wat het zou opleveren. Wat ze wel interessant vonden was mijn werk en natuurlijk hoe we dat zouden doen met de kinderen. Of een opvoedkundige niet stiekem een tik verkocht in haar paniek, denk ik.
Maar na een uur proefopname besloten wij en ook de redactie van Ik Vertrek dat dit geen spannende aflevering zou worden. Ik vond de blootstelling van de kinderen niet leuk, zij hadden immers nergens om gevraagd. Het voelde voor mij als exploitatie. Terwijl ik ze juist zoveel mogelijk van de camera wilde weghouden wilde de redactie dat juist opschroeven. Gelukkig vonden ze ons te saai en vonden ze vlakbij een interessanter koppel.
Ons afscheidsfeest vindt plaats in het prachtige huis van vrienden, pal aan de A1. In de vrieskoude worden buiten vuren gemaakt en de nacht is lang. Er zijn zoveel mensen, prachtige speeches en vrolijke liedjes. Het lijkt wel alsof we nog een keer trouwen. En Willem en ik doen ons uiterste best maar we hangen om de haverklap boven de wc. We zijn doodziek. Van de stress? We geven de halve nacht over.
Twee dagen later, beladen met cadeaus, prachtige afscheidsboeken, foto’s voor de kinderen van school en van lieve ouders en vrienden vertrekken we met twee auto’s zonder winterbanden. We overnachtten in Gent en doen er 16 uur over om stapvoets naar Midden Frankrijk te rijden in de dikke, dikke sneeuw. Onderweg sms ik voortdurend, we rijden immers maar 30, dat ik niet meer verder wil. Ik vind het veel te gevaarlijk. Ik wil stoppen, een hotel pakken en dan weer verder kijken. Willem blijft volhouden, zoals altijd, hij rijdt ook heel slim de hele tijd zo’n 50 km voor mij, dat ik gewoon zachtjes moet doorrijden. Vloekend boemel ik langs gestrande vrachtwagens en auto’s en loeit de sneeuw om de auto. De twee jongsten doen een tukkie, zorgen voor het eten en blijven een en al vrolijkheid. Ik kom Willem uiteindelijk tegen. Gevaarlijk glibberend rijdend op een landweggetje. Hij is bezig te keren in het pikkedonker met de grote aanhanger en de golfcar er boven op. Ik verklaar hem voor gek bel hem op en zeg dat hij dan maar de volgende afslag moet nemen. Hij luistert naar me!
Een uur later rijd ik Lussat binnen. Ik schuif van de weg op het plein beland in de goot, stap uit en laat de auto met de twee slapende kinderen staan. Ik rijd geen meter meer verder. In de kniehoge sneeuw komt uit het donker een klein bleek jongetje rillend naar me toe gelopen: onze oudste die het allemaal helemaal niet makkelijk vindt, en zegt: “Leuk hè mam, we zijn er!”
Achter hem doemt Willem op uit het pikkedonker die de weggegleden auto naar huis rijdt. Het is -5 in huis en we drinken champagne bij het haardvuur. Het is 2 uur ’s nachts en als ik naar bed ga, weet ik het zeker: Ik hoor op zolder boven onze slaapkamer van dit 15e eeuwse huis, vrolijke meisjesstemmen, alsof ze aan het spelen zijn of elkaar iets leuks te vertellen hebben.
Ik weet zeker dat het allemaal goed gaat komen.
