Vriendinnenverdriet: als het ‘uitgaat’ met een goede vriendin

Jullie waren jaren onafscheidelijk, deelden lief en leed, wisten alles van elkaar. En ineens ging dat voorbij. Over. Uit. Omdat dat zo groeide, en vooral: omdat dat de verkeerde kant op groeide. Ja, ook vriendschappen kunnen worden uitgemaakt. Maar pijn doet het wel. Hoe zorg je dat je er toch goed op terug kunt kijken? Een kleine handleiding vriendinnenverdriet.

A true friend’s silence, hurts more than an enemy’s roughest word.

Tijdens mijn studie had ik een vriendin waarmee ik onafscheidelijk was. We leken niet op elkaar en hadden een compleet andere achtergrond, maar vanaf het moment dat ik haar voor de eerste keer zag wist ik: jij bent te gek. En dat was ze ook. Binnen no time werden we een soort jut&jul samen, zowel op de universiteit waar we studeerden, als daarbuiten. We maakten samen papers, die we vol vuur in duffe collegezaaltjes stonden te verdedigen alsof we daar het eeuwige leven mee konden verkrijgen. Ik kan me de lange middagen en avonden in haar studentenkamertje nog goed herinneren, gierend van de lach tussen stapels boeken en potten thee. Op een verjaardag kreeg ik werkelijk een afschuwelijk cadeau dat ik beleefd in ontvangst nam, zij moest zó hard lachen om mijn gezicht dat ze weg moest lopen. Toen ik haar dat zag doen hield ik het ook niet meer.
Ze was principieel, sportief, loyaal, gezellig, lief. En jarenlang volgde ze mijn leven, terwijl ik omgekeerd hetzelfde deed. Tentamens, toekomstplannen, scripties. Afstudeerfeestjes, verjaardagen, verhuizingen. Nieuwe eerste banen, nieuwe collega’s, gebroken harten. En uiteindelijk: bruiloften, koophuizen, een eerste baby’tje.
En in die laatste fase ging het mis. Aan wie dat precies lag heb ik nooit belangrijk gevonden, het ging gewoon zoals het ging. Maar er kwam afstand, verwijdering, steeds minder contact en uiteindelijk gewoon radiostilte. Als ik in de afgelopen jaren terug reken, heb ik haar inmiddels bijna langer niet gezien, dan ooit wel. En toch, gek misschien, maar zo voelt het niet.

Vriendinnenverdriet: een vriendin die je niet meer wil zien, of andersom. Het kan gewoon gebeuren, mensen die je hele leven met je meegaan zijn nu eenmaal zeldzaam. Maar waar over ‘normaal’  liefdesverdriet vrij openlijk wordt gepraat, is verdriet om een verloren vriendschap een minder duidelijk gespreksonderwerp. Ik denk dat het komt omdat in een verbroken vriendschap altijd ergens wel iets vrijwilligs zit, iets dat beide partijen in het beste geval al aan zagen komen en dat de overgang minder grotesk maakt. Of misschien is vriendschap uiteindelijk toch wat minder onvoorwaardelijk dan we denken of hopen, en dus is een breuk ook minder ingrijpend voor de rest van je levensloop. Al helemaal als je meerdere vrienden hebt. Maar dat wil niet zegen dat het niet verdrietig is, als een vriendin uit je leven verdwijnt. Of dat je die ander nooit mist. Niet dat ik er nou dagelijks mee bezig ben, maar bepaalde mensen hebben nu eenmaal, al dan niet tijdelijk, een belangrijke rol in je verleden gehad. En daar hoef je soms alleen maar je fotoboek voor open te slaan. Of een gedeelde kennis voor tegen te komen. Of een oud kaartje voor terug te vinden (“Hee ouwe gek! Ik mis je lieverd! Snel weer eens koffie&kletsen?”). Dat dus.

Dat wil niet zeggen dat het allemaal voor niets is gebeurd. En de mooie herinneringen kun je koesteren, de mindere kun je laten voor wat ze zijn. Het leven gaat in fases, en soms gaan jullie gewoon niet langer meer gelijk op, op wat voor manier dan ook. Ik vond een lijstje op thoughtcatalog.com dat daar wat tips voor gaf, en ik vond er eigenlijk wel een kern van waarheid in zitten. Dit stond er (vrij vertaald):

• Vriendschappen komen en gaan, de hechtheid ervan hangt af van jullie levensfase. Iedereen krijgt wel eens te maken met verwaterde banden, het hoort bij het leven.
• Soms is een vriendschap ongelijkwaardig en is de één meer de vrager (‘Kan je iets voor me doen?’ ‘Wil je naar mijn verhaal luisteren? ‘Kan je helpen?’) en de ander meer de gever. Dit kan werken, maar mensen veranderen en vriendschappen dus ook. Soms werken die oude (onuitgesproken) afspraken gewoon niet meer.
• Een vriendschap is net als een liefdesrelatie tweerichtingsverkeer. Als je merkt dat jij meer moeite doet dan die ander, is het tijd om waardig afscheid te nemen. Probeer een snap te vermijden, je hebt er meer aan als je rustig uitspreekt wat er aan de hand is, en de ander bedankt voor de fijne tijd die jullie samen hadden.
• Je hoeft je niet schuldig te voelen, of eindeloos na te denken over wat je had kúnnen doen om de breuk te vermijden. Het moet van twee kanten komen, daar verander jij in je eentje niets aan.
• Het komt wel goed. Met die ander, met jou. Jullie levens gaan verder, maar de leuke herinneringen kan je gerust in ere houden
• En soms komen ze terug. Na een tijd van afstand, of zelfs een breuk. Als iemand bedoeld is om een plek in jouw leven te hebben (of te houden), vinden jullie elkaar wel weer terug.

En ik? Laatst kreeg ik ineens, als een blast from the past een mail, van mijn studievriendin. Ze schreef dat ze op ‘onze’ uni was geweest en zo aan me had moeten denken, ons daar weer helemaal had zien staan daar, als de twee wijsneuzen die we destijds waren.
Ik vond het heel mooi, ook ik maak onderdeel uit van haar verleden, en daar denkt zij gelukkig ook goed aan terug. Soms misschien, maar soms is goed genoeg. In ieder geval goed genoeg om me uit het niets een mail te sturen, en dat ontroerde me. Meer was het niet, het is wat het is. Maar ik had de rest van de dag toch een dikke glimlach. Net zoals toen. Sommige dingen veranderen gelukkig nooit.

LEES OOK: 15 redenen waarom het geweldig is om een ZUS te hebben (of te zijn!)