Waarom iedereen naar BEACHES moet kijken op Netflix

Het was de lievelingsfilm van Liesbeth In De Jaren Tachtig Van De Vorige Eeuw, maar was jarenlang onvindbaar op dvd of online. TOT NU want sinds kort is de film Beaches op Netflix te vinden. En die ontdekking maakte dat het jeugdsentiment afgelopen weekend even geen grenzen kende in huize Smit. En nu moeten jullie ‘m natuurlijk ook zien. Honderd keer ofzo.

Er zijn weinig films die ik letterlijk van begin tot eind kan lipsyncen, maar Beaches is er zo eentje. Terwijl het eigenlijk dus helemaal niet zo’n goede film is, maar dat boeit niet. Want Beaches doet gewoon iets met je. Waarschijnlijk wel vooral met vrouwen en gays, maar ook dat boeit even niet. Want: Beaches. Het verhaal van de twee meisjes, de extraverte CC Bloom en de introverte Hillary Whitney, die als kind ergens op een strand bevriend raken, elkaar daarna jarenlang brieven (!) sturen, een tijd samenwonen, verliefd worden op dezelfde man (geen spoiler, geloof me), en daarna tien jaar allebei hun compleet verschillende levens leiden, met ups en downs, maar altijd ondersteund door brieven. Tot het noodlot uiteraard toeslaat (geen spoiler) en je niets meer rest dan met ugly cry en alles de laatste tien minuten van deze DRAAK uit te kijken, terwijl je luistert naar een zingende Bette Midler en je daarna meteen je beste vriendin wilt bellen om haar snotterend en hikkend te vertellen dat je van haar HOUDT. Ook om drie uur ’s nachts.

Want dat laatste is dus de kracht van Beaches: het gaat over Beste Vriendinnen. Voor het leven. Ondanks de verschillen, de misverstanden hier en daar, en ondanks dat de ene een joods meisje uit de Bronx is met een MEGAVET New Yorks accent die het maakt als zangeres, en de ander een ingetogen braverikje is met heel veel geld en een paard en een landhuis en, zo viel mij dit weekend ineens op, best wel slecht haar maar dat terzijde. Want die verschillen maken het nou juist zo leuk tussen hen, en ondertussen leren ze ook nog wat van elkaar. Zoals alleen vrouwen dat kennelijk doen, denk ik, dus vol samen je haren verven, samen naar de wasserette in de Bronx, samen met kerst op de bank onder een dekentje kerstliedjes zingen met MAGAZINES tussen jullie in (ja, dat deed je in 1988 nog, hallo), samen blij zijn als de ander succes heeft en dat dan heel HYSTERISCH bij die ander op kantoor komen vertellen in je flare jeans en met je zonnehoed op en dan samen gaan gillen, nouja, dat soort dingen dus. En soms komt er dan ruzie maar dan schrijf je een brief, vlak voordat je op moet om een one woman show te geven in Carnegie Hall ofzo, of terwijl je vurig de mensenrechten aan het verdedigen bent als advocate zijnde. Net zo makkelijk.

Ja, de tijdsgeest zit wel in Beaches, maar ook anno 2017 komt deze film daarmee weg. En daarin mag je me vertrouwen. En dat komt: Bette Milder. Je leest het goed: Bette Midler. Die volgens mij gewoon zichzelf speelt in Beaches, vol egocentrisme en look at me en wild rood haar en een nogal royale boezem en uiterst charmant maar ook weer niet bepaald eyecandy maar dat weet ze dus dat maakt haar extra charmant, en een lach als een regenboog. Tot het einde aan toe. Dus tegen de tijd dat Bette in Beaches begint aan het lied Wind Beneath My Wings (SNIK!) heb je jezelf al aangemeld voor haar fanclub, volg je haar alsnog op Twitter (ze is daar snedig trouwens) en heb je haar ook nog eens mega-emotioneel gehastagd met een THANK YOU FOR BEACHES I LOVE YOU op, eveneens, Twitter. Tenminste, zoiets deed ik en daar schaam ik me ook niet voor. Want in 1988 kon dat soort rechtstreekse verafgoding nog niet, en nu dus wel. Dus wat lette mij, anno 2017, hallo.

Ja, Beaches is gewoon de shit. En aangezien ik jarenlang naar deze film heb gezocht op bol.com en Ebay en ‘m nergens kon vinden, was mijn verrassing dan ook ronduit GROTESK toen ik ‘m ineens op Netflix terugzag. Waarna ik anderhalf uur als een complete idioot totaal niet-aanspreekbaar de hele film op mijn laptop heb zitten mee-lipsyncen want je bent een Beachesfan of niet, en ik uiteindelijk tóch weer de ugly cry deed. Want wie het droog houdt bij de zin: ‘Young Hillary’:[voiceover] Be sure to keep in touch C.C… OK? ‘Young CC’:[ voiceover] Well sure… we’re friends, aren’t we? heeft een hart van steen of nog nooit een goede vriendin gehad. Ja echt, dat is zo.

Goed, ik zeg het eerlijk: echt goede kritieken kreeg Beaches destijds niet maar WHO CARES, het werd een publiekshit van jewelste en dat was meer dan verdiend. Dus deel ik mijn informatie bij deze graag hier, en zeg ik: pak die tissues, wijn en koekenpan en radiator er maar vast bij. En die laatste twee begrijp je alleen als je deze film hebt gezien. Het liefst honderd keer achter elkaar.

Lees ook: DIT is waarom iedereen naar Netflix-serie The Affair moet kijken

Gerelateerde artikelen

Back to top button