Wensvader gezocht – de potentiële papa’s nemen Merel mee op een romantische date (deel 12)

In haar zoektocht naar de papa’s van haar kinderen heeft Merel een heel leuk homostel ontmoet. Na maanden ‘daten’ met verschillende mannen heeft ze besloten het met de anderen uit te maken. Ook al is dat een pijnlijke stap, nu kan ze zich volledig op Jochem en Selim richten.

Lees ook: Wensvader gezocht! Er worden harten gebroken (deel 11)

Mijn telefoon check ik vaker dan normaal. Hebben ze al wat gestuurd? Mag ik al een volgende date voorstellen, of zal ik nog even wachten? Hoe kom ik geïnteresseerd doch geheel relaxt over? Ik krijg flashbacks van mijn studententijd, van spannende dates en tergend lange dagen waarin ik niets anders meer kon doen dan obsessief naar mijn telefoon staren. En mijn nagelriemen aan flarden trekken.

Een week na mijn derde date met Jochem en Selim – mijn nagelriemen zijn nog heel – stuur ik een berichtje: ‘Hebben jullie zin om een nieuwe afspraak in te plannen?’
‘Leuk!’ schrijft Selim terug. ‘Wat dacht je van een wandeling op het strand, eind van de maand?’
Mijn hart maakt een sprongetje. Wat romantisch!
‘Als je eind van de ochtend bij ons bent,’ schrijft Jochem, ‘dan staat er een gezonde doch lekkere smoothie voor je klaar!’

Via Facebook stuur ik Steven en Jian een bericht. Nadat ik ze afwees hebben we geen contact meer gehad, in tegenstelling tot de gezellige avond die ik nog met Richard en Alex had, nadat ik ook hen had verteld dat ik geen baby’s met ze ga maken. Ik vraag Steven en Jian of ze zijn bijgekomen van de shock.

‘Ja, een shock was het wel,’ schrijft Steven. ‘Je afwijzing kwam als een donderslag bij heldere hemel.’
Heldere hemel? Naar mijn idee was die helemaal niet zo helder. Ik had ze een maand eerder verteld dat ik twijfelde, dat ze niet alles op mij moesten inzetten, maar ook met andere dames moesten afspreken.
Ik klik het bericht even weg. Mijn ergernis verbaast me. Ik merk dat ik de behoefte voel om me te verdedigen, om ‘Nietes!’ te roepen. Alsof Steven me ervan beschuldigd dat ik ze aan het lijntje heb gehouden. Vindt hij dat soms?

Ik stuur een vrij uitgebreid bericht terug. Dat ik het erg moeilijk vond ze te moeten teleurstellen. Dat we toch vijf maanden intensief met elkaar op zijn getrokken. Dat ik ze enorm graag mag, en dat ze dat vast gevoeld hebben. Dat misschien daarom de afwijzing als onverwacht voelde? Want ik had een maand eerder aangegeven dat ik niet zeker wist of onze klik de juiste klik was. Of had ik het beter op een andere manier kunnen aanpakken?

‘Nee hoor,’ schrijft Steven terug, ‘Je hebt het goed aangegeven. Het is gewoon even klote voor ons.’ Vanuit Jian blijft het stil, ook als ik daarna nog een ‘sexy’ kerstwens stuur in de vorm van een obese naakte kerstman. Humor is even ongepast. Soms moet je gewoon maar accepteren dat je mensen hebt gekwetst. Ondanks je goede bedoelingen.

De gezonde doch lekkere smoothie bij Jochem en Selim smaakt uitstekend. Het is de een na laatste dag van het jaar en er staat een gure wind. Maar wij gaan naar het strand, voor een romantische wandeling. De dag ervoor had ik mezelf teruggevonden in allerlei pashokjes, op zoek naar iets ‘bijzonder-leuks-en-tegelijkertijd-heel-nonchalants’. Ondanks mijn uitpuilende kledingkast had ik namelijk écht níets om aan te trekken.

In Wijk aan Zee vinden we een cafeetje. We steken ons hoofd naar binnen: ‘Zijn jullie open?’
‘Zijn wij open?’ vraagt de vrouw aan de kok.
‘Vooruit.’
We blijken de eerste gasten te zijn. Naast eten en drinken kun je ook het hele interieur kopen. Er zijn lampenkappen met woeste patronen, we wijzen: Kijk, deze is vreselijk, die is stiekem wel leuk. Jochem en Selim laten hun oog vallen op een koekblik dat omgetoverd is tot wandklok. Ik sta er goedkeurend bij. Als potentiele vaders van mijn kinderen is het natuurlijk wel handig als ze een beetje een leuke smaak hebben.

Als we langs de kust lopen vertel ik ze dat ik het heb uitgemaakt met de andere jongens. No pressure verder, maar voor mij was vanaf het begin duidelijk dat dit een ander soort klik was. Naast een speeddate voor wensouders hebben Jochem en Selim alleen nog maar met mij afgesproken. Ik vraag of ze geen behoefte voelen om meer vrouwen te ontmoeten. ‘Willen jullie geen vergelijkingsmateriaal?’
Ze denken er even over na en schudden dan hun hoofd. ‘Nee, dat hoeft voor ons niet zo,’ zegt Jochem. ‘We willen gewoon eerst dit tussen ons uitzoeken.’
‘Oké,’ zeg ik, ‘want als ik over zeg een jaar als een walvis bij jullie op de bank lig, met zó’n buik, dan wil ik niet dat jullie je toch opeens afvragen: Hoe zou het zijn geweest als…?’
Ze lachen. Ik ontspan. Het lijken mensen die op een heel relaxte manier hun gevoel volgen. Vertrouwen hebben dat iets wel duidelijk zal worden. Ook als ik vraag of ze al weten wie de biologische vader wil worden, geven ze aan dat ze dat nog niet weten. Dat hoort bij een andere fase voor ze.

Tijdens de autorit naar huis hebben we over goede voornemens voor 2017. Wat voor soort kinderen we waren, over opgroeien in onze respectievelijke gezinnen, over de ‘jeugdtrauma’s’ waar we nog last van hebben, andere gebeurtenissen waar we inmiddels wel overheen zijn.

Eenmaal terug in Amsterdam draal ik wat voor hun deur. Moet ik niet al weg? Het is al zes uur. Zij lopen gewoon door naar boven. In hun halletje vraag ik: ‘Moet ik niet ophoepelen?’
Selim lacht. ‘Ja, daarom nodigen we je ook weer binnen uit. Om je vervolgens weg te sturen.’

Net als Selim vertelt dat hij wat beter niets kan doen en Jochem wat onrustiger is (‘zoals nu, géén idee waar die jongen is’) komt Jochem binnen met een stapel fotoboeken. Ik zie ze als opgroeiende jongetjes – we lachen om bloempotkapsels en beugels en boze pubergezichten -, met hun vriendinnetjes toen ze nog dachten dat ze hetero waren.

Dan zoekt Jochem online naar een lekkere avondhap, Selim checkt op zijn telefoon zijn berichten. Ik trek mijn benen onder me en geniet van dit vertrouwde samenzijn. Alsof ik hier gewoon thuis hoor.

Lees ook: Wensvader gezocht! Er breekt een nieuwe fase aan (deel 10)

(Beeld: iStock)

Gerelateerde artikelen

Back to top button