Wensvader gezocht! De Zaad Express komt langs deze zomer!

Merel kent Jochem en Selim nu een half jaar. Hun wens om samen een kindje te krijgen en in co-ouderschap op te voeden neemt steeds vastere vormen aan.

Ik slinger op mijn fiets over de Amsterdamse grachten. Een man die al starend naar zijn telefoon plotseling oversteekt, fiets ik bijna van zijn sokken. ‘O I’m so sorry!’ roept hij als ik hem rakelings passeer.
Normaal had het me geïrriteerd, die verdomde toeristen ook altijd. Nu lach ik, hardop. Ik voel me gelukkig. Het leven heeft betekenis, ik heb betekenis. Een doel. Een rol. Als ik dit zo opschrijf valt me in hoe cliché en traditioneel dit zou kunnen worden opgevat. Merel als moederkipje. Het voelt niet cliché, het voelt echt en waarachtig.

Al was ik door werkdrukte de hele dag al supermoe, nu stroomt de energie door mijn lijf. Met mijn favoriete papa’s to be ben ik zojuist naar een concert geweest in de Kleine Komedie, naar een favoriet van Selim. Voor aanvang kletste ik met Jochem als met een oude vertrouwde. ‘Stel nou dat ik een date heb tijdens de eerste maanden van mijn zwangerschap, moet ik hem dat dan vertellen?’ Niet per se een heel relevante vraag, het was gewoon hardop denken, kletsen, tijd vullen, pure ontspanning. Tegen het einde van het concert werd het lievelingsnummer van Selim gespeeld en zag ik dat hij ontroerd raakte. Zonder iets te zeggen kneep ik hem zachtjes in zijn nek. Ik ben hier, we zijn een team. Met deze jongens wil ik oud worden, gá ik oud worden. Ik wil tegen hen aan hangen met mijn zwangere buik, mijn gezwollen enkels in hun schoot leggen.

Na mijn bezoekje aan de huisarts vorige week heb ik een pot foliumzuurpillen aangeschaft en wat ovulatietesten. Het is handig als ik vastleg hoe mijn cyclus verloopt, zodat we als we van start gaan weten wanneer we precies met zaad in de weer moeten.
‘Volgens mijn berekeningen heb ik een eisprong als we over zeven weken een weekendje weg zijn,’ zeg ik. We zitten in een café aan de koffie. ‘Kunnen we meteen aan de slag,’ grap ik. Ze lachen mee en dan zijn we even stil. Holy moly, stel je voor. Over zeven weken al?

Het komt niet helemaal uit de lucht vallen. ‘Zij van die laarsjes kan wat ons betreft ingepland worden,’ schreef Jochem vorige week, refererend aan de peuterlaarsjes die mijn moeder een tijd geleden al had gekocht. Er zijn geen heel expliciete markeringsmomenten, geen stevige handdrukken waarmee we de keuze voor elkaar officieel maken. Het zijn meer dit soort opmerkingen waardoor ik weet dat we weer een nieuwe fase in zijn gegaan.

Eind mei zouden we dus kunnen beginnen, of juni. Hoe gaan we het eigenlijk precies aanpakken? Jochem pakt zijn telefoon erbij. Zelfinseminatie. Spuitjes en bakjes en 12 uur levensduur van eitje en 48 tot 72 uur levensduur van geïnsemineerde zaadjes, niet aan licht blootstellen en peristaltiek bevordert de vruchtbaarheid. Peristaltiek? Ja. Voor het bevruchtingsproces is het goed als de vrouw tijdens het insemineren klaarkomt. Omdat de zaadjes dan als het ware de goede kant op gelanceerd worden.

We schetsen vrij hilarische scènes waarin ik met mezelf aan de slag ga en zij op een goed moment aanbellen met een potje kwak in de hand. Ik opper dat ze zich dan ook wel moeten verkleden als een soort pizzakoeriers. De Zaad Express. Het zaad eenmaal geleverd kan ik verder aan de slag, met mijn billen tegen de muur en de benen in de lucht, tot het hoogtepunt zich aandient en ik het kwakje naar binnen spuit. Jochem en Selim zeggen dat zij dan wel in een café om de hoek gaan zitten en ik kan appen als het klaar is. Daarna zullen we een gezellig ritueel dansje doen, ik nog steeds met de bips omhoog.
Ik voel een hysterische lachbui opkomen. Het lijkt wel of ik gewoon praat en dit allemaal maar normaal is, maar ondertussen is dit waanzinnig, zo ongelofelijk dat ik eigenlijk radslagen wil maken door het café.

De jongens vertrekken voor drie weken naar Japan. In de tussentijd ga ik voor het eerst aan de slag met de ovulatietesten. In de drogist kon ik kiezen tussen twee verschillende, een van tien euro en een van dertig. De goedkope laat één of twee streepjes zien, de dure vertelt je door middel van een smiley of je ovuleert. Lijkt mij nogal overdreven, doe mij die goedkope maar. Op dag 10 van mijn cyclus druppel ik wat urine op het teststaafje. Het voelt even alsof ik al een zwangerschapstest doe, spannend spannend! Het controlestreepje wordt zichtbaar, er is geen teststreep te zien. Geen eisprong dus in de komende 24 uur. Morgen weer.

Een week later gebruik ik de laatste test, iets minder enthousiast. Geen enkele keer heeft het ding aangegeven dat ik mijn eisprong had, terwijl ik het halverwege zelf duidelijk voelde. Dacht te voelen. Want nu begin ik toch te twijfelen. En bang te worden. Stel dat ik helemaal geen eisprong had, überhaupt niet kan hebben, stel dat ik onvruchtbaar ben, geen kinderen kan krijgen, een totaal verdorde baarmoeder heb! De paniek sluimert door mijn lichaam, ik roep: Stomme testen! Maar er is even een deuk in mijn zelfvertrouwen geslagen.

Als Jochem en Selim terug zijn komen we er met een paar minuten Googlen achter dat de testen die ik heb gebruikt nogal negatieve reviews heeft. En ondanks het feit dat je het liefst vier uur lang niet moet drinken en plassen, blijkt ochtendurine toch niet zo geschikt. Al probeerde ik een beetje luchtig te doen over dit hele ovulatietest debacle, toch merk ik dat dit me enorm oplucht. Mijn baarmoeder is waarschijnlijk toch nog niet totaal verdord. ‘s Avonds bestel ik meteen de duurste en best aangeschreven test. Volgende maand opnieuw proberen.

Lees ook: Wensvader gezocht: afspraken maken over als het kind er straks is

(Beeld: iStock)