Ik Isoleer Mezelf te vaak van andere Mensen! Wat te doen?

De eerste vijftien jaar van mijn leven had ik geen problemen in mijn sociale leven.

Ik was nooit erg extravert, maar ik had altijd vrienden om me heen en voelde me zelfverzekerd in mijn sociale groep. Ik voelde me nooit alleen of niet in staat om met anderen om te gaan. Ik beschouwde mijn sociale vaardigheden als vanzelfsprekend; ik wist niet dat het mogelijk was om het gemak te verliezen waarmee ik contact maakte met anderen.

Helaas nam het een paar maanden geleden een onverwachte wending. Ik verloor twee vriendschappen in mijn leven en nam de klap heel hard op. Omdat ik me door ongelukkige omstandigheden vriendloos voelde, nam ik de schuld op me en begon ik mezelf te zien als een ongeliefd, onwaardig persoon die door mijn eigen schuld geen vrienden had.

Kort nadat ik mijn vrienden verloor, begon ik sociale interactie helemaal te vermijden. Ik zat alleen tijdens de lunch met mijn computer en deed alsof ik huiswerk maakte om geen nieuwe groep vrienden te hoeven zoeken.

Ik zocht niet langer naar sociale gelegenheden, maar voelde me nog steeds verrast als ik niet werd uitgenodigd om met mensen om te gaan, wat het probleem alleen maar erger maakte.

Ik begon steeds meer motivatie en plezier te verliezen in dingen die met mijn sociale en academische leven te maken hadden. Kortom, ik werd depressief en isoleerde mezelf van iedereen om me heen.

Hoe je jezelf niet langer kunt isoleren van andere mensen

Isolatie is een vicieuze cirkel: we zonderen onszelf af omdat we niet gekwetst willen worden door anderen die ons misschien niet geliefd vinden, maar we worden nog meer gekwetst als we onszelf alleen vinden.

Mensen buitensluiten is niet alleen een mentale beslissing; onze acties, lichaamstaal en toon van onze stem weerspiegelen onze houding tegenover anderen. We worden alleen gelaten, tot onze voortdurende opluchting en verdriet: we worden niet gekwetst, maar we worden ook niet geliefd of geaccepteerd.

We leren al snel dat alleen zijn erger is dan interactie met anderen, zelfs als het risico bestaat dat we gekwetst of in de steek gelaten worden.

Als sociale dieren kunnen we ons leven niet in de schaduw leiden en ons verstoppen voor interactie. Eenzaamheid is onhoudbaar en destructief. Ik leerde dit na ongeveer een maand mezelf te hebben geïsoleerd.

Erkennen dat isolement ongezond is, is belangrijk, maar daarmee win je de strijd tegen depressie zeker niet alleen. De echte strijd tegen depressie en isolement is uitzoeken hoe je het kunt bestrijden.

Dit is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan – als je jezelf eenmaal hebt geïsoleerd, heb je een gat gegraven en eruit komen is veel moeilijker dan erin komen.

Hier zijn een paar manieren waarop ik mijn neiging om anderen weg te duwen heb overwonnen, en hoe ook jij kunt stoppen jezelf van andere mensen te isoleren.

1. Identificeer de hoofdoorzaak van je isolement en bepaal waarom je jezelf als onwaardig/onbekwaam voor interactie beschouwt.

Wat is het aan sociaal zijn dat je bang maakt?

Heb je een vriend verloren of heb je een traumatische ruzie gehad waardoor je gelooft dat je alleen maar gekwetst of in de steek gelaten zult worden als je in de buurt van anderen komt? Denk eens na over de gedachten die door je hoofd gaan als je met iemand omgaat.

Zeg je tegen jezelf dat je niet geliefd bent? Heb je het gevoel dat je de ander zult vervelen, van streek maken of ergeren? Overtuig je jezelf ervan dat je gekwetst of in de steek gelaten zult worden omdat je dat altijd bent of nu verdient?

Toen ik anderen wegduwde, was dat omdat ik mezelf voortdurend vertelde dat niemand me aardig zou vinden.

Ik was ervan overtuigd dat ik in de steek zou worden gelaten door iedereen met wie ik probeerde te praten, omdat niemand een gesprek met me zou willen voeren. Het was ronduit belachelijk; in het verleden was ik door veel mensen aardig gevonden en benaderd voor advies en een luchtig gesprek.

Het duurde lang, maar uiteindelijk werd ik me bewust van deze gedachtepatronen en kon ik ze uitschakelen. Ik pakte elke gedachte aan en leerde ze als onwaar van de hand te wijzen zodra ze mijn hoofd binnenkwamen.

Dit is geen verandering die je van de ene op de andere dag kunt doorvoeren, maar gewoon bewust worden van elke gedachte kan het verschil maken tussen genezing en een verdere spiraal naar depressie.

2. Probeer opnieuw contact te maken met een oude vriend of iemand die je niet meer hebt gesproken sinds de tijd voordat je anderen begon buiten te sluiten.

Als je de oorzaak van je isolement hebt geïdentificeerd en aangepakt, kun je weer contact maken met mensen.

Ik ben van nature nogal gereserveerd en nieuwe mensen ontmoeten is voor mij een stressvolle bezigheid.

Tijdens mijn depressie wilde ik graag praten met mensen die zich niet bewust waren van mijn depressieve houding, maar het aangaan van geheel nieuwe vriendschappen was in mijn emotionele toestand uitgesloten.

In plaats daarvan benaderde ik mensen met wie ik in het verleden vaak had gepraat en die ik niet gestrest gedag zei.

Tegelijkertijd waren deze mensen lang genoeg bevriend met me dat ze zich niet bewust waren van mijn emotionele toestand en niet probeerden me met rust te laten omdat ik ze signalen had gegeven.

Als middelbare scholier koos ik een paar kinderen uit mijn klassen van het jaar daarvoor. Je kunt oude collega’s, buren of zelfs studievrienden uitkiezen om opnieuw contact mee te maken. Zelfs als het proces digitaal verloopt, is het een geweldige eerste stap om te leren hoe je jezelf opnieuw kunt openstellen voor relaties en interacties in een veilige, niet-stressvolle omgeving.

Het kan zelfs beter zijn als de persoon die je kiest ver weg woont – je hoeft je geen zorgen te maken dat je stil of onbenaderbaar bent, want als je dat bent, hoef je die persoon niet dagelijks te zien.

3. Praat met een vertrouwd persoon over je isolement.

Deze stap was extreem moeilijk voor mij, omdat ik dacht dat mijn depressie beschamend was en een plek van zwakte. Ik dacht dat eerlijk zijn over mijn probleem de zekerste manier was om in de steek gelaten te worden.

Uiteindelijk confronteerde mijn enige overgebleven vriendin me met mijn verdriet en asociale gedrag en ik vertelde haar hoe ik me had gevoeld. Ik legde uit hoe het verlies van mijn andere vrienden me had beïnvloed en hoe ik slecht over mezelf begon te denken.

Ik vertelde haar dat ik wist dat het stom en belachelijk was, maar dat het moeilijk was om de manier waarop ik interacties en mezelf zag te veranderen.

Mijn vriendin was aardig voor me, maar vertelde me dat ik echt waanvoorstellingen had en dat mijn overtuiging dat ik niet geliefd was, een verzinsel van mijn verbeelding was. Dit te horen van iemand die dicht bij me stond, was misschien wel het krachtigste om me te helpen genezen.

Zoek iemand die je vertrouwt en met wie je je nauw verbonden voelt en laat hem of haar weten hoe je je voelt.

Als ze echt om je geven (en dat doet iemand, dat beloof ik!) zullen ze je vertellen dat je het mis hebt over jezelf. Het is belangrijk om jezelf te vertellen dat je belachelijk bent, maar het van iemand anders horen kan een veel groter en meer helend effect hebben.

Immers, als een ander je ervan overtuigt dat je hun aandacht waard bent, dan moeten ze wel de waarheid spreken om überhaupt met je te praten.

Nogmaals, opnieuw contact leren maken met mensen na een depressie en antisociaal gedrag is niet gemakkelijk. Het kost tijd, tranen en veel zelfreflectie. Het proces lijkt misschien vervelend, maar er is geen kortere weg naar genezing voor welke ziekte dan ook, vooral niet voor psychische aandoeningen.

Houd je hoofd omhoog, vertrouw op jezelf om positieve relaties te hebben en onthoud: als je een mens bent, verdien jij ook liefde.

Dit is een feit. Voor je het weet gaat het beter.